Kansas

25 juli 2014 013 Tilburg

Locatie
013 Tilburg
Phil Ehart: drums
Billy Greer: basgitaar, zang
Dave Ragsdale: elektrische viool, gitaar, zang
Steve Walsh: leadzang, toetsen
Richard Williams: gitaar
Mysteries and Mayhem / Lamplight Symphony
The Wall
Point of Know Return
Song for America
Hold On
Dust in the Wind
Cheyenne Anthem
Belexes
Miracles Out of Nowhere
Icarus – Borne on Wings of Steel
Down the Road

Portrait (He Knew)

Toegift:
Fight Fire with Fire
Carry On Wayward Son

Verslag: Math Lemmen

Zo’n twee maanden geleden trad de Britse symfo-dino Yes op in 013 te Tilburg. Dat wisselvallige optreden resulteerde (terecht) in veel stof tot discussie over het bestaansrecht van deze band. Het optreden van de Amerikaanse symfo-dino Kansas van 25 juli 2014 zal daarentegen voor het overgrote deel van het publiek als een geweldig optreden de boeken in gaan.
Toch zijn er wel degelijk paralellen te ontdekken tussen beide symfo-instituten van weleer. Wat te denken van de vele bezettingswisselingen binnen zowel Yes als Kansas? Beide bands hebben overduidelijk hun twijfels over het nut van het uitbrengen van nieuwe albums geventileerd in recente interviews. Yes heeft uiteindelijk die handschoen wel opgepakt, maar daarvan kunnen we ons inmiddels afvragen of dat verstandig is geweest.
Bij Yes ontbreken tegenwoordig twee belangrijke creatieve pijlers uit de “klassieke” bezetting. Bij Kansas zal dat binnenkort eveneens het geval zijn. Sinds de heroprichting in 1986 is Kerry Livgren al niet meer van de partij. Onlangs werd wereldkundig gemaakt dat Steve Walsh eind augustus zal stoppen bij Kansas. Daarmee ontbreken ook bij Kansas twee creatieve pijlers uit de ‘klassieke’ bezetting. Het feit dat ruim een week later de vervangers voor Walsh al bekend werden gemaakt, voedde afgelopen vrijdag in Tilburg de geruchten dat Walsh misschien wel uit de band zou zijn gezet.
Hoe dan ook, een reden te meer om naar het laatste Kansas-concert met Steve Walsh in de gelederen, op Nederlandse bodem te gaan.
Het zou voor mij de derde keer zijn dat ik Kansas live mocht aanschouwen. De eerste keer was tijdens het Sjiwa Summer Rock Festival in het Limburgse Baarlo in 1981, op hetzelfde terrein waar enkele jaren later eenmalig Pinkpop werd gehouden. Dit was een gedenkwaardig optreden. Die zanger met zijn hoge stem die in zijn sportbroekje over zijn keyboards heen en weer sprong maakte heel veel indruk, evenals die geweldige gitarist. De tweede keer was in 2005 tijdens Arrow Rock in Lichtenvoorde. Daar leverde Kansas een degelijke set af, ondanks de geruchten dat het bereik van Walsh danig zou hebben ingeboet. Ook 25 juli 2014 stond er een geoliede machine op het podium.

Kort voor het optreden werd ons door iemand van de Kansas-crew duidelijk gemaakt dat je via een omslachtige manier een foto van het podium naar een bepaalde site te sturen, je online 15% korting op de merchandise kon verkrijgen. Hoe Amerikaans wil je het hebben?
Wij Nederlanders houden daar niet van. Wij willen graag een T-shirt of de nieuwe cd aan een stand bij de ingang kunnen kopen.

Bij de opkomst van de band viel me meteen op dat Billy Greer langzaam de omvang van Greg Lake begint te benaderen. Maar bassen en zingen doet ie nog steeds prima. Opvallend was ook de focus die Phil Ehart het gehele optreden aan de dag legt. Elke slag valt precies op zijn plek.

Williams speelt zijn partijen (te?) onopvallend, maar degelijk. Ragsdale heeft een vriendelijke uitstraling en speelt ook als zodanig. Ik schat hem technisch hoger in dan Robby Steinhardt, maar hij speelt wel heel gladjes. Steinhardt speelt agressiever en dat vond ik beter passen bij Kansas.  In de koortjes daarentegen voegt Ragsdale naadloos in.
Steve Walsh moet de hoge tonen af en toe uit zijn tenen halen, maar hij zingt ze nog steeds. Daarnaast is hij ook de enige die nog enige energie uitstraalt op het podium.
Gezamenlijk zetten de vijf heren, zonder een spoor van onderlinge chemie te vertonen, een oerdegelijke Kansas-set neer. In grote lijnen dezelfde set met succesnummers die al jaren wordt gespeeld. Het avontuur wordt duidelijk gemeden en dat is wel jammer, want een Kansas-optreden van 2014 verschilt niet zo erg veel van een Kansas-optreden uit 2005.
Daarnaast was het voor velen mét mij teleurstellend dat de band het na anderhalf uur uitstekend spel (inclusief toegiften) al voor gezien hield. Met zo’n uitgebreid oeuvre viel er nog wel meer moois te spelen.
Waar Yes met een avondvullend programma zeer wisselvallig voor de dag kwam, speelde Kansas een degelijke, maar helaas, korte set.

Dat de chemie tussen de vijf leden inmiddels is opgedroogd, bleek pijnlijk op het eind van het concert. De muzikanten bleven, in tegenstelling tot de meeste bands, alle vijf op hun vaste plek op het podium staan om het applaus in ontvangst te nemen. Daarna verlieten ze het podium, op Steve Walsh na, die zittend op de grond, achter zijn keyboards bleef wachten tot de rest van de band weer opkwam voor de toegiften. Ook na deze encore bleven de heren op hun eigen plek staan, het publiek met een dubbel gevoel achterlatend.

Het zal mij benieuwen wat het volgende hoofdstuk in het Kansas-boek zal worden…

http://www.kansasband.com

Send this to a friend