Karmakanic - The TangentConcert

Karmakanic
Ongeveer twee jaar geleden, in 2012, gaf Karmakanic in een goed bezette Boerderij een subliem concert. De bezetting van “In A Perfect World”, met Morgan Ågren in plaats van Marcus Liliequist op drums, speelde een wervelende doorsnee van de vier albums tellende catalogus van Karmakanic. Een herhaling van die avond hoefden we vandaag niet te verwachten. Er stond namelijk een dubbelconcert van Karmakanic & The Tangent op het programma. Daarbij wordt het repertoire van beide bands door één en dezelfde bezetting uitgevoerd. Met dien verstande dat Goran Edman de lead-zang doet bij Karmakanic en Andy Tillison bij The Tangent. Een concept dat Reingold al eens eerder in de praktijk heeft gebracht met Karmakanic & Agents Of Mercy. Een slimme zet: twee grote prognamen op het affiche met één bezetting. Je zou denken dat dit gegeven de nodige publieke belangstelling zou triggeren. Niets is minder waar, helaas. Welgeteld 90 betalende bezoekers waren in de Boerderij. Ik moet zeggen dat ik daardoor wel een enigszins naargeestige sfeer bij mezelf bespeurde.

Gelukkig maakte Karmakanic daar snel korte metten mee. Ze openden met 1969, waarbij Reingold zelf het vocale intro en middendeel voor zijn rekening nam, wat hem niet slecht afging.
Voor mij was de vraag of Tillison en Machin het technisch hoogstaande Karmakanic-materiaal goed onder de knie zouden hebben. Die vraag kan ik gelukkig met een volmondig JA beantwoorden. Tillison stelde zich tijdens de Karmakanic-set vooral in dienst van deze band op en Machin speelde alles met een ongelooflijk gemak. Oké, hij is niet zo’n druk podiumbaasje als Krister Jonsson, maar zijn spel is feilloos.

Velen met mij vonden de man achter de drumkit, Morgan Ågren, een verademing. Een groot deel van de bezoekers waren drie weken geleden ook in de Boerderij aanwezig bij het concert dat Reingold daar gaf met zijn broodheer Roine Stolt en de overige Flower Kings. Bij velen van ons dreunden de mitrailleursalvo’s van Felix Lehrmann nog na in het hoofd. Ågren liet vanavond zien en horen hoe je, met souplesse, in een band speelt als drummer.

Na 1969 volgde de klassieker Where Earth Meets The Sky. Ook bij de razendsnelle loopjes van dit nummer toonde  Machin zich weer een meester op zijn instrument. In het middengedeelte speelde Reingold een soort loop, die hij opnam en waarover hij zelf op de basgitaar een solo speelde.
Vervolgens kondigde Reingold het laatste nummer van de set aan, een nieuw nummer van dertig minuten met de werktitel: God, The Universe And Everything Else Nobody Cares About. Een echte  Reingold-titel met de voor hem zo typerende absurde droge humor. Het nummer kent een aantal mooie thema’s. Instrumentaal vond ik het nog niet zo sterk. Laten we er van uitgaan dat deze compositie nog moet groeien en wachten totdat het is vastgelegd op de digitale schijf als bijdrage voor het nieuwe Karmakanic-album. Volgens de bandleider zullen de opnames voor dit nummer volgende week plaatsvinden.

The Tangent

Na een pauze van ongeveer twintig minuten betrad, volgens Andy Tillison, a complete different band het podium, The Tangent. Nu met Lalle Larsson en Goran Edman in een dienende rol.

Een beetje gelijk had Tillison wel. Met hem als frontman straalde er meer energie van het podium. Ook hier bleek weer dat de Zweden zich enigszins introvert en vooral statisch op het podium gedragen. Hetzelfde verschijnsel zagen we vorig jaar ook bij het dubbelconcert van The Flower Kings en de Neal Morse Band. The Flower Kings gaven een prima concert dat door het publiek enthousiast werd begroet, maar toen Neal Morse als het ware het podium opstormde en zich meteen tot het publiek wendde, leek het wel of het dak eraf ging.

Persoonlijk ben ik een groot liefhebber van de eerste twee albums van The Tangent. Nadat Stolt deze formatie verliet, bewoog de band langzaam steeds meer richting Parallel Or 90 Degrees, de vorige band van Tillison. Ik schat Stolt op compositorisch vlak ook hoger in dan de Brit. En juist de combinatie van beide invloeden maakte The Tangent tot een band extraordinaire.

Met de set van deze avond ging The Tangent stap voor stap terug in de tijd. Ze openden met het slotnummer van “Le Sacre Du Travail”, Evening TV. Daarna volgden Perdu Dans Paris, GPS Culture en In Darkest Dreams.
Een mooie dwarsdoorsnede en allemaal met zeer veel muzikaal vakmanschap uitgevoerd. Daarnaast is Tillison een onderhoudende podiumpersoonlijkheid, wiens aankondigingen van de nodige humor zijn doorspekt.
Na ruim een uur was ook de set van The Tangent ten einde. Het leek wel of de 90 bezoekers zich bewust waren van hun kleine aantal en zich daarvoor een beetje schuldig voelden, want ze lieten hun enthousiasme met grote, niet nalatende inzet blijken. De toegift kwam dan ook in de vorm van een nieuw nummer van The Tangent, waarvan me de titel is ontgaan en daarna een uitgerekt Turn It Up van Karmakanic. En daarmee kwam een einde aan een mooie muzikale avond in Zoetermeer.

Na het concert sprak ik Goran Edman nog even en hij vertelde me dat ze de volgende dag in Londen speelden en daar om 10 uur in de ochtend werden verwacht voor de soundcheck. Ze zouden de komende nacht nog met de bestelbus naar Calais rijden om van daaruit met de shuttle naar Dover te reizen. Hoezo, I’m just a singer in a rock ’n roll band?

Verslag: Math Lemmen
Fotografie: Ard van den Heuvel