LazuliConcert

Ik moet eerlijk opbiechten dat ik tot voor kort de band eigenlijk helemaal niet kende. Ik had wel eens van de naam gehoord maar kon er absoluut geen muziek bij plaatsen. Dat veranderde door een enthousiaste recensie van collega Dick van der Heijde over de nieuwe cd Nos âmes saoules en de aankondiging van een midweeks concert van de heren in (prog)rocktempel De Boerderij in Zoetermeer. Toch maar eens luisteren naar het nieuwe album en het is precies zoals mijn collega het al beschreef, je wordt meegezogen in de muziek. Toen kon ik er niet meer omheen, ik moest en zou het optreden van deze Fransen gaan meemaken. Ik betrapte mezelf erop dat ik zelfs met meer dan normale anticipatie uitkeek naar het concert. En ik werd dus niet teleurgesteld net als de overige circa 200 bezoekers die de moeite genomen hadden op deze woensdagavond om de trip naar Zoetermeer te maken. Helaas wat aan de lage kant maar het optreden van Marillion in Utrecht op dezelfde avond en de woensdagavond zullen geen positieve werking hebben gehad.

Want een band die Franse teksten zingt, een hoorn en marimba plus een zelfgemaakt instrument als vast onderdeel van hun instrumentarium heeft, terwijl een bassist ontbreekt, die kent zijn gelijke niet. Veel humor ook, kijk in dat verband eens naar het filmpje over het ontstaan van de Léode op hun website, hilarisch.

Het verhaal over het ontstaan van dat unieke instrument, de Léode, is inmiddels bekend, maar voor degenen die het nog niet kennen: gitarist Claude Leonetti is door een motor-ongeluk het gebruik van zijn linkerarm kwijt geraakt. Dat heeft hem ertoe gebracht een instrument te ontwerpen wat hij met zijn rechterhand kan bespelen. Dit, op een Chapman Stick gelijkend instrument neemt inmiddels een centrale rol in de muziek van de band in, zowel op de albums als tijdens optredens. Het apparaat staat aangesloten op midi apparatuur en kan vrijwel alle geluiden aan. De oudste van de twee broers Leonetti kan het laten zingen als een zaag, maar ook keyboard-achtige geluiden laten produceren. Ik prefereer persoonlijk de momenten waarop hij het als een slide gitaar bespeelt, dat past mijns inziens ook het beste bij de muziek van de band, die in de persoon van Gédéric Byar al over een uitstekende gitarist beschikt.

De groep start op indrukwekkende wijze met twee nummers van de nieuwe cd, respectievelijk Le Temps Est à La Rage en Le Lierre. Vooral de kristalheldere stem van zanger Dominique Leonetti en de bijzondere instrumentatie met een hoofdrol voor de Léode zijn opvallend. Ik ga er eens goed voor zitten/staan. Tijdens de introductie van het volgende nummer, Déraille, laat zanger Dominique nog eens zijn wensen horen; hij zou graag wat langer zijn, een fiets bezitten, beter Engels spreken en Hollander zijn. Ten aanzien van de fiets zou zijn wens al tijdens het concert vervuld worden, weliswaar een mini exemplaar gemaakt van bierviltjes, maar toch. Déraille laat de meer heavy kant van de groep horen terwijl het geheel zeer swingend blijft.

Le Miroir Aux Alouettes kent een belangrijke rol voor Vincent Barnavol op zowel marimba als drums, waarbij de laatsten klinken als pistoolschoten. Veel Arabische tonen ook op dit nummer van het album “4603 Battement” uit 2011. Tijdens Abîme kunnen we zien hoeveel lol de artiesten op het podium onderling hebben, met name zanger en gitarist hetgeen een energieke en sympathieke uitstraling heeft naar het publiek, dat ook als vanzelfsprekend begint mee te klappen als dat gevraagd wordt. Mooie overgangen qua tempo en stemming tijdens het nummer. Bijzondere muziek, instrumentatie, mannen en outfit. Zanger en gitarist droegen een soort van combinatie van rok en broek. Maar net als zoveel van de vreemde combinaties die ik deze avond zag, paste ook dit weer goed in het geheel. Chapeau!

Prisonnière d’Une Cellule Mâle is een lied opgedragen aan de vrouw met de Franse hoorn als solo-instrument. Ik betrap mezelf erop dat ik luister en kijk met een mengeling van ontzag en bewondering voor deze moderne Asterix en Assurancetourix (geen Obelix deze keer). Le Mar Du Passé laat ook de maatschappijkritische kant van de band zien met een nummer over de opkomst van de rechtse partijen in Frankrijk. Het is een track van het nieuwe album waarvan deze avond zes nummers gespeeld zouden worden.

Dat geldt ook voor Chaussures à Nos Pieds, waar helaas een klein technische probleem ervoor zorgt dat er opnieuw gestart moet worden. Een nummer met marimba, zowel melodieus, sfeervol als intens, een op het oog  vreemde maar uiterst effectieve combinatie. De Franse taal levert geen enkel probleem op en past wonderwel goed bij de bijzonder en innovatieve muziek die hier en daar in de verte een beetje op King Crimson lijkt. Een spetterend duet tussen gitaar en Léode betekent het einde van dit geweldige nummer. Mede door zijn hoorn intro is  l’Arbre, afkomstig van debuutalbum “Lazuli” uit 1999, een spannend vervolg van het concert. Dat kan zeker ook gezegd worden van Je Te Laisse Ce Monde, Lazuli op zijn best: industriële tonen tegenover een Léode in slide gitaar modus en vierstemmige harmoniezang, prachtig. Film d’Aurore heeft een hoog Peter Gabriel gehalte, zowel qua muziek als de truc met het lichtje.

Geluid en licht zijn weer van hoog gehalte, de lichtshow was weer duizelingwekkend en blijkt keer na keer een uitstekende investering te zijn geweest. Hoewel zanger Dominique aangaf dat de temperatuur op het podium Zuid-Franse waarden had bereikt. Homo Sapiens is een prima rocksong, je moet soms goed opletten wie de solo speelt, vooral als er slide gespeeld wordt. In Les Sutures zit een hoornsolo met Arabische invloeden in het midden, je kunt een speld horen vallen tijdens dit gedeelte, waarna een duet op snaardrum tussen zanger en toetsenist het nummer tot een crescendo brengt, très impressionant!

Les Malveillants is een nummer over kwaadaardige mensen, niet wij, het publiek, haast zanger Dominique nog te zeggen. Zijn stem klinkt een beetje als Geddy Lee tijdens dit nummer, zelfde regionen, maar beter, zuiverder, zowel qua hoge uithalen als volume. Twee gitaristen midden in de zaal en recht onder de neus van uw recensent, maken de feestvreugde compleet. Het melodieuze titelnummer van het laatste album, Nos âmes Saoules, is een werkelijk uitstekende song waarin alles zit, van subtiel tot heavy, ik krijg het thema niet meer uit mijn hoofd. Het is ook het laatste nummer van het officiële gedeelte van de show.

Na een korte verdwijntruc verschijnen de sympathieke Fransen weer snel op het podium voor de toegift van deze avond. Maar voordat Les Courants Ascendants wordt gespeeld, wordt nog een uitgebreid dankwoord in gebroken Engels gesproken waarin iedereen, tot en met de kok van de Boerderij, betrokken wordt. Het eerder genoemde nummer is extra heavy en kent een hoofdrol voor de Franse hoorn waarna een uitgesponnen publieksparticipatie met een wervelende pianosolo en twee als dollen dansende bandleden op podium de zaal in extase brengen. De inmiddels bekende laatste toegift is 9 Hands Around The Marimba. Met vijf man en negen handen rondom een reuze xylofoon met Bowie’s Heroes als centraal thema. De muzikaliteit en het plezier spat ervan af.

Een gedenkwaardig optreden, ik moet even bijkomen na afloop, waarna ik nog kort met toetsenist Romain Thorel heb gesproken over zijn merkwaardige stijl van spelen, op een schuin naar voren geplaatst toetsenbord. Het blijken allemaal aardige, bijna nederige lui te zijn, de leden van Lazuli, uiterst verfrissend. Er is goede hoop op een live cd/dvd, het team van John Vis maakte opnames tijdens het optreden.

Authentiek, oprecht, creatief, muzikaal, humorvol, sympathiek en professioneel – allemaal kernwoorden die van toepassing zijn op het optreden van de Fransen op deze avond in december.

Ik ben redelijk ondersteboven van het optreden, dat gebeurt me niet zo vaak als ervaren concertbezoeker en recensent. Het zijn de op het oog wat bijzondere en soms zelfs vreemde combinaties die het hem doen. Al met al een groot succes voor de band die met dit optreden in Zoetermeer zijn korte tour door het Verenigd Koninkrijk afsluit en in april de tournee voortzet met een aantal optredens in Duitsland. A suivre!

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Monica Duffels
Datum: 7 december 2016