Lazuli

10 april 2018, De Boerderij, Zoetermeer

Locatie
Dominique Leonetti: solozang, akoestische- en elektrische gitaar
Gédéric Byar: gitaar
Claude Leonetti: Léode, zang
Romain Thorel : toetsen, Franse hoorn, zang
Vincent Barnavol : drums, percussie, marimba, zang
J’attends un printemps
Un linceul de brume
Déraille
Le miroir aux alouettes
Mes amis, mes frères
Les côtes
Chronique canine
Je te laisse ce monde
L'Arbre
Mes Semblables
De deux choses lune
Le Lierre
Les sutures
Les Courants Ascendants
Toegift:
Nos âmes saoules
9 Hands Around the Marimba

Eind 2016 had ik het genoegen aanwezig te zijn tijdens het Nederlandse optreden van het Franse ensemble Lazuli in de Boerderij in Zoetermeer. Ik kan me nog goed herinneren hoezeer ik onder de indruk was van de show, overdonderd is het juiste woord.

Het zal dus geen verrassing zijn als ik me op een doordeweekse dinsdagavond wederom bij de Zoetermeerse poptempel meldt voor de nieuwe show van de band. Het feit dat er, niet geheel toevallig, zojuist een nieuw album is uitgekomen maakt de attractie alleen maar groter. Ik had nog net tijd voor een eerste beluistering van het achtste studio album, getiteld “Saison 8” en wat ik hoorde beviel me prima. Dat komt goed uit aangezien de band vanavond op één na alle nummers van het nieuwe album live zou vertolken.

Met een correct uitgesproken ‘goede avond’ beantwoordt zanger/voorman Dominique Leonetti het enthousiaste publiek rondom half negen. Opener J’attends Un Printemps is wat wij gewend zijn van de heren, melodieus en rustig bij aanvang gevolgd door het typische crescendo, de tweede stem komt van drummer Vincent Barnavol. Diens drums klinken als kanonskogels tijdens Un Linceul De Brume, beide nummers zijn van het nieuwe album “Saison 8”. Het zachtjes uitgesproken ‘dankjewel’ van Dominique is vertederend. Déraille kent een hoofdrol voor de Léode, het unieke zelfbouw instrument van Claude Leonetti, een kruising tussen een synthesizer en een gitaar, de Arabische invloeden en de werkelijk fenomenale stem van broer Dominique dragen het nummer. De eerste tonen van Le Miroir Aux Alouettes worden met instemmend geklap door het publiek ontvangen. Het hypnotisch ritme wordt doorsneden door een unisono duet tussen Léode en gitaar. Drummer Vincent Barnavol bespeelt de marimba terwijl toetsenist Romain Thorel de vacante plek achter de drums inneemt. Hoezo veelzijdig?

Lazuli - 14

Drie nummers van het zojuist uitgebrachte nieuwe album, Mes Amis, Mes Frères handelt over verlies en broederschap, Les Côtes heeft de problematiek van de (boot)vluchtelingen tot onderwerp. Een kopstoot tegen de microfoon van Dominique en technische problemen bij de apparatuur van Claude dwingen de band het laatste nummer opnieuw te starten. Tijdens de introductie van Chronique Canine merkt Dominique Leonetti nog eens op dat zijn Engels niet veel beter is als afgelopen keer, totaal overbodige opmerking, dat hadden wij al lang gezien en gehoord. Zijn verhaaltje over de zwerfhond komt van een spiekblaadje, maar zelfs dat lijkt te lastig voor hem. Grappig is wel de vergelijking die hij maakt tussen het verlaten dier en zijn eigen ervaringen op dat gebied: ooit heeft de band hem achtergelaten op een parkeerplaats na een koffiepauze, hopelijk per ongeluk. De Léode neemt wederom een grote plaats in bij de uitvoering van dit nummer.

Je Te Laisse Ce Monde is één en al passie, de tweede stem en razende Léode solo, ditmaal vermomd als slide gitaar, zijn van Claude terwijl zijn broer een soort van tribal dance uitvoert op het podium.

L’Arbre start met een klaaglijk klinkende intro op Franse hoorn van multi-instrumentalist Romain Thorel, waarna een vrolijk marimba ritme en de schroevendraaier act op gitaar van Gédéric Byar de feestvreugde verder verhogen. ‘Sometimes I don’t recognize myself in other people’ meldt Dominique Leonetti in moeizaam Engels en vanaf een briefje voorafgaande aan het nummer Mes Semblables. Het volume is trouwens crimineel hoog tijdens dit nummer, dat evenals het volgende afkomstig is van het nieuwe album. De Deux Choses Lune start als een trage ballade met vier man voorop het podium en, niet voor de eerste keer, een hoofdrol voor de zingende zaag van Claude L naast de hoorn van Romain T.

Lazuli - 02

Wat voor de albums van Lazuli geldt, is ook het geval voor hun live concerten: het voelt aan als een reis rond de wereld zowel qua emotie, onderwerp als muziekstijl. Het complete gamma komt voorbij in ruim twee uur. Er gebeurt werkelijk altijd en overal iets op het podium, van toetsen tot Marimba en bugel en van gitaar tot Léode, de muziek is spannend en de band legt veel emotie en intensiteit in het optreden. Het gezelschap maakt een zeer sympathieke indruk, het onderlinge plezier tussen de ‘broeders’, zoals tijdens het introductie rondje door Dominique Leonetti, is groot. Positivisme en broederschap als wapen tegen vergaande individualisering en onverschilligheid, dat is een deel van de boodschap die de Fransen ons mee willen geven.

Lazuli - 26

Le Lierre is een van de betere en herkenbare nummers van Lazuli, uiterst melodieus, hectisch en intens. Een solitaire hoorn, erg indrukwekkend, de kristalheldere tenorstem en een drum duet op snaardrum zijn de hoogtepunten van Les Sutures, evenals Le Lierre afkomstig van het voorlaatste album “Nos Ames Saoules” uit 2016. Voorafgaande aan Les Courants Ascendants, van “Tant Que l’Herbe Est Grasse” uit 2014, laat zanger Dominique Leonetti trots zijn nieuwe gitaar zien aan de fans. Het instrument blijkt vervaardigd door de zoon van de zanger, een glimmende en zichtbaar trotste vader vraagt een applausje voor zoonlief, aanwezig in de zaal. Voor de echte fans: een type Telecaster met geroeste slagplaat en gaten in de body, plus een persoonlijke, liefdevolle tekst op de kop.
Het laatste nummer van de reguliere setlist kent hoofdrollen voor gitaar en hoorn, het volume zit nu tegen de pijngrens aan. De spontane nazit van het nummer wordt verzorgd door die ene superfan helemaal vooraan die de overige toeschouwers in een soort van chant voorgaat, waarna naar goed Frans gebruik, ‘à l’improviste’ drums en toetsen volgen. Incroyable. Dominique L en maatje Gédéric B mengen zich nog even tussen het publiek in de zaal alvorens de volledige band het nummer tot een goed einde kan brengen.

Lazuli - 19

Er hoeft niet heel erg lang gewacht te worden op een encore. Helaas geen Le Temps Est A La Rage maar wel een ander nummer van het voorlaatste album, titelsong Nos Ames Saoules, met een brede smile van Dominique: Nederlands is moeilijk ‘but you understand my heart’. Het allerlaatste deel van het optreden betreft het bijna verplichte 9 Hands Around The Marimba met, als ik goed geluisterd heb, een klein stukje van Nena’s 99 Luftballons. Het spelplezier spat er letterlijk vanaf. C’est fini, de uitgelaten muzikanten mengen zich seconden na hun optreden tussen het opgetogen publiek. Met handen en voeten communicerend doen zij nog even aan klantenbinding. Alsof het optreden zelf daar niet al lang voor gezorgd heeft.

Lazuli - 03

Helaas wederom weinig publiek, naar schatting 150 man, schande eigenlijk, maar ik heb over dit onderwerp al voldoende gezegd. Natuurlijk, de Fransen maken het zichzelf niet makkelijk, de feiten spreken voor zich: Franse hoorn, marimba en unieke zelfbouw als solo-instrumenten, geen bas(gitaar), alleen Franstalige teksten en niet of nauwelijks Engels spreken, dat helpt allemaal niet als je een breder publiek wilt aanspreken. Maar het is wel erg leuk en uitermate authentiek. Ik heb in elk geval altijd een brede glimlach op mijn gezicht en een uitermate goed gevoel tijdens en na afloop van hun concerten en ik ben niet de enige getuige de reacties van het publiek. Door het enthousiasme leek de zaal veel voller dan in werkelijkheid het geval was. Superbe, magnifique, formidable, het zijn de woorden die het optreden van het Franse vijftal kwalificeren. Een kleine tour met een tiental optredens in vooral Duitsland houdt de band van huis deze maand. Voor de spijtoptanten: komt dat zien!

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Richard Winkel

Send this to a friend