Mangrove

20 november 2010, De Boerderij, Zoetermeer

Locatie
Pieter Drost: basgitaar
Remco Engels: drums, zang
Roland van der Horst: zang, gitaar
Chris Jonker: toetsen
Fatal Sign
Wizard Of Tunes
Facing the Sunset
City Of Darkness
Pauze
Daydreamer's Nightmare
Time Will Tell
Love and Beyond
Reality Fades
Beyond Reality
Voyager
Toegift
There Must Be Another Way

Op het lange en indrukwekkende curriculum vitae van Mangrove prijken een vijftal over het algemeen goed aangeschreven albums en vele optredens in binnen- en buitenland. De uit Apeldoorn afkomstige band heeft een goede staat van dienst opgebouwd en weet zich ondersteund door een trouwe schare fans. Voeg daarbij enkele mensen in de directe omgeving van de band die bergen werk verzetten en het is duidelijk dat we te maken hebben met een band die serieus aan de weg timmert. Aan het oeuvre en het cv ontbrak echter nog een dvd. Aan de andere kant begaan veel bands de fout om veel te snel met een dvd op de markt te verschijnen. Het heeft er dan ook alle schijn van dat de opnames voor deze dvd op deze zaterdagavond de perfecte timing is. Mede uniek aan deze avond was het feit dat Mangrove een speciale fanbus had ingezet om hun oost-Nederlandse achterban naar Zoetermeer (en weer terug) te brengen.

Mangrove heeft in de afgelopen jaren een reputatie opgebouwd wanneer het gaat om concerten. Men heeft hierin ook grote vooruitgang geboekt. En dat was deze avond goed te horen en te zien. Voor drummer Remco Engels was het zeker een speciale avond, temeer hij op geen van de tot op deze avond uitgebrachte albums heeft meegespeeld. Het optreden van deze uit Den Haag afkomstige drummer was pas zijn derde in Mangrove dienst.

Vanaf de eerste tonen klonk dit optreden als een klok. Van enige spanning op het podium was geen sprake en het geheel in het wit geklede kwartet straalde een grote spelvreugde uit. Na het zeer solide neergezette Fatal Sign was het Chris Jonker die in Wizard Of Tunes de aandacht op zich vestigde door op zijn knieën haast vanonder zijn keyboards verder te spelen. Roland van der Horst vergrootte de humor door zich achter Jonker te verschuilen om vervolgens een zwerftocht over het podium in te zetten. In Facing The Sunset pakte van der Horst zijn rol als entertainer door zich kort van het podium in de zaal te begeven om daarna gezeten op de rand van het podium verder te zingen. Dat deze man niet alleen een prima zanger en entertainer is, maar bovenal een fantastisch gitarist liet hij horen in de splijtende gitaarsolo in City Of Darkness. Zo lag het zwaartepunt voor de korte pauze bij het album “Touch Wood”.

Roland van der Horst

Na de pauze werd het meest recente album “Beyond Reality” integraal vertolkt. Gaandeweg steeg de in 2011 tien jaar bestaande groep tot grote hoogten en liet zich ook niet uit het veld slaan toen van der Horst doodleuk opmerkte dat er een kabeltje los lag. In de tijd dat dit euvel werd verholpen werd de bij insiders bekende Bounty act uit de kast gehaald. Het publiek deelde daar letterlijk en figuurlijk in mee. Na dit korte oponthoud speelde men verder alsof er niets gebeurd was. De apotheose van de avond was het nummer Beyond Reality, waarin de zaal bijkans ontplofte. Het is wellicht ook het beste en meest meeslepende nummer van Mangrove tot nu toe. Muisstil was het publiek weer op het moment dat van der Horst het gevoelige middenstuk in Voyager zong.

Pieter Drost

Met Jonker en van der Horst heeft de band twee blikvangers en mannen die niet vies zijn van show. Het zijn de onverstoorbaar maar degelijk bassende Pieter Drost en drummer Remco Engels die voor het tegenwicht zorgen waardoor het allemaal zo gedoseerd blijft. Je kunt je afvragen of visualisaties geen aanvulling kunnen geven op de show van de band (er werd per slot van rekening een dvd opgenomen). Aan het einde van de avond kwam ik tot de conclusie dat Mangrove dit niet nodig heeft, althans niet nu. De band een beetje kennende moet het beste goed genoeg zijn. Deze mening wordt mede gevoed door de ‘ouderwetse’ drumsolo die Engels ten beste gaf en de toegift met het nummer There Must Be Another Way. In dit stevige instrumentale nummer liet van der Horst zich door de zaal rondrijden, terwijl hij staande een fantastische gitaarsolo door diezelfde zaal slingerde.

Chris Jonker 1

Na dik tweeënhalf uur kwam een einde aan een zeer goed optreden waaraan in mijn beleving werkelijk alles klopte, inclusief het perfect afgestelde geluid. Dat deze muziek voor alle leeftijden is bleek wel uit het eerbetoon van een twaalfjarige fan en toetsenist in spe die Chris Jonker en de band op het podium kwam bedanken. Het is een kleine bevestiging dat progressieve rock nog springlevend is en ook toekomst heeft.

Verslag: Hans Ravensbergen
Fotografie: Eric de Bruijn

Klik hier om meer foto’s van dit optreden te bekijken.

Send this to a friend