Mike and the Mechanics

19 april 2019, De Boerderij, Zoetermeer

Locatie
De Boerderij, Zoetermeer
Mike Rutherford: gitaar, basgitaar, achtergrondzang
Andrew Roachford: toetsen, zang
Tim Howar: zang
Luke Juby: toetsen, bas, saxofoon, achtergrondzang
Gary Wallis: drums, percussive
Anthony Drennan: gitaar, bas
The Best Is Yet to Come
Another Cup of Coffee
A Beggar on a Beach of Gold
Try to Save Me
Let Me Fly
Land of Confusion (Genesis cover)
Cuddly Toy (Roachford cover)
Out of the Blue
Follow You Follow Me (Genesis cover)
What Would You Do
Everybody Gets a Second Chance
Silent Running
Get Up
The Living Years
I Can't Dance (Genesis cover)
All I Need Is a Miracle
Over My Shoulder
Toegift:
Word of Mouth

Op vrijdag 19 april, Goede Vrijdag, brengt het zestal wat bekend staat onder de naam Mike + the Mechanics (M+tM) een bezoek aan de Boerderij in Zoetermeer. De uitgebreide tournee die de band ditmaal door een groot deel van Europa voert heeft ook een reden: zeer recent bracht men een nieuw album uit onder de titel “Out of the Blue”. ‘Nieuw’ hoort hier tussen haakjes: het album bevat drie echt nieuwe nummers, de rest zijn bekende songs die door de band in een nieuw jasje zijn gegoten. Dan gaat het vooral om de vocalen: daar waar de band in het verleden kon rekenen op de diensten van misschien wel één van de beste R&B zangers die de wereld kent, Paul Carrack, die ruim vijftien jaar geleden de band verliet. Het laatste decennium zijn de heren Tim Howar en Andrew Roachford de band komen versterken. Het zijn dan ook met name de vocale bijdragen van laatstgenoemden die het album het predicaat ‘nieuw’ meegeven.

Het optreden was volledig uitverkocht met opvallend veel vrouwelijke bezoekers. Dat laatste, in combinatie met de hoge temperaturen halverwege april, geeft de avond een verfrissende en uitgelaten sfeer: er wordt gerekend op een feestje. Voor het zover is moet er nog even gewacht worden, de stampvolle zaal wordt geconfronteerd met het verzoek om nog even geduld te hebben: als gevolg van de Paasdrukte op de weg is nog niet iedereen aanwezig. Hoewel er niet overal even instemmend wordt gereageerd (‘ik ben toch zeker ook op tijd van huis weggegaan’) zit er niets anders op dan nog een twintigtal minuten geduld te beoefenen. De pauzemuziek met veel jaren zestig soul en R&B doet wonderen.

De band trapt om even voor negen af met The Best Is Yet to Come met solozang van Tim Howar, met het nodige pathos gebracht. Opvallend: het geluid staat vrij hard, iets te hard naar mijn bescheiden mening. Tijdens Another Cup Of Coffee is het de beurt aan de andere vocalist, Andrew Roachford, om de solozang voor zijn rekening te nemen, hij doet dat met verve en veel soul. Grote roerganger en naamgever Mike Rutherford bespeelt de akoestische gitaar tijdens dit nummer. Rutherford zou sowieso veel van instrument wisselen, ik geloof dat hij tijdens vrijwel elk nummer een ander apparaat zou pakken, van basgitaar tot elektrisch en akoestisch. Zo blijft het voor hem afwisselend en kunnen wij genieten van de uitstekende (bas-) gitarist die de Ier Anthony Drennan is.

A Beggar On A Beach Of Gold wordt door Howar aangekondigd als een ode aan voormalig M+tM lid Paul Young die in 2000 op  53-jarige leeftijd, veel te jong, stierf. Try to Save Me is al ruim tien jaar oud en dateert uit de periode dat zowel Howar als Roachford de band kwamen versterken. Het is de eerste song die beiden samen schreven voor hun nieuwe groep. Mike himself verzorgt de mooie instrumentale intro voor dit nummer. Voor Let Me Fly trekt Roachford weer de hoofdrol in vocaal opzicht naar zich toe, zijn doorleefde en soulvolle stem past uitstekend bij het nummer waarvoor Rutherford maar weer eens de basgitaar ter hand neemt.

M+tM is natuurlijk helemaal geen prog, hooguit uitstekend geproduceerde popmuziek met een rock-randje. Daar is helemaal niets mis mee natuurlijk, zeker niet als het zo goed en professioneel wordt uitgevoerd als deze avond, de band speelt als een geoliede machine.

Mike + the Mechanics- Andrew & Anthony

Dan is het tijd voor wat Genesis materiaal, meer bijzonder Land Of Confusion van “Invisible Touch” uit 1986. Tim Howar neemt de zang van Phil over in dit power rocknummer, zijn vocalen zijn ietwat over de top. De onderkoelde introductie ‘I was in another band’ van Rutherford wordt met gelach en gejuich ontvangen door het uitbundige publiek, de teksten worden luid meegezongen. Het is de beurt aan Roachford om één van zijn solonummers, het succesvolle Cuddly Toy, te vertolken. Hij verlaat zijn positie achter het zijn orgeltje om een geïnspireerde en elektrificerende versie van zijn zelfgeschreven hit te verzorgen. Wat een theaterdier, ondanks of misschien wel dankzij zijn leeftijd (54) springt hij nog als een jonkie op en neer op het podium, een persoonlijk hoogtepunt wat mij betreft. Zijn soepele mimiek doet de rest in dit jubelende nummer waarin Drennan laat zien wat voor een goede gitarist hij is. Out Of The Blue is het titelnummer van het nieuwe album van Mike + the Mechanics, volgens Rutherford zelf met enige humor, het beste ooit. Het swingende nummer behoort toe aan niemand anders dan Roachford, maar er is ook ruimte voor een geweldige gitaarsolo. Complimenten voor de lichtshow, prachtige blauwe stralen omlijsten heel toepasselijk dit nummer.

Tijd om het tempo een beetje naar beneden te brengen. Rutherford kondigt een akoestisch blokje aan en krijgt een dito gitaar omgehangen, Drennan volgt zijn voorbeeld. Follow You Follow Me van “And Then There Were Three” uit 1978 is het eerste nummer dat in een afwijkende versie wordt gebracht. Howar neemt de vocalen voor zijn rekening en weet het publiek te bewegen om mee te zingen en te klappen, toetsenist Luke Juby hanteert de bas voor de verandering.  Ook What Would You Do en Everybody Gets a Second Chance worden in een  akoestische setting uitgevoerd. Tijdens het laatste nummer wordt de zangstem van Paul Carrack node gemist, maar worden we daarentegen plezierig verrast door een saxofoonsolo van de veelzijdige Juby.

Oudgediende Gary Wallis zit al ruim vijfentwintig jaar achter de drumkit. Dat uitgerekend deze avond zijn laatste met de band zou zijn maakt het optreden extra bijzonder. De Ierse gitarist Anthony Drennan is een geweldenaar op vier en zes snaren, zowel akoestisch als elektrisch. Hij was nog even te zien als Genesis-gitarist tijdens de “Calling All Stations” tournee in 1998. Ook ‘nieuwe’ aanwinst Luke Juby laat zich van zijn beste zijde zien door niet alleen de toetsen te beroeren maar ook de bas te hanteren en een swingende saxofoonsolo te presenteren. Daarnaast participeert hij met zijn achtergrondzang in de drie- en soms (Rutherford) zelfs vierstemmige harmoniezang die de band zo kenmerkt. Zanger/acteur Tim Howar slaat soms door in zowel zijn presentatie als zijn zang: het is vaak nèt iets te hard, te nadrukkelijk aanwezig, te theatraal daar waar gepaste ingetogenheid op sommige momenten beter zou staan. Waarschijnlijk is zijn achtergrond als (musical) acteur hier debet aan. Grote ster van de avond is wat mij betreft Andrew Roachford, wat een geweldige R&B stem en wat een warme en levendige podiumpersoonlijkheid. Een waar opvolger voor Paul Carrack, hoewel een totaal ander soort stem.

Mike + the Mechanics- Mike & Anthony

En dan is er nog de oprichter/componist/bandleider: de levende legende Mike Rutherford (68) heeft nauwelijks introductie nodig. Gekleed in een blauw kostuum was hij de hele avond opvallend onopvallend aanwezig. Hij ziet er nog goed uit, lang en slank en voor mijn gevoel maar weinig veranderd. Zijn introducties waren eerder kort en zakelijk dan soepel en warm. Niet zo gek natuurlijk als je jarenlang in de schaduw hebt gestaan bij podiumdieren als Gabriel en Collins. Maar hij blijft natuurlijk voor eeuwig Mike Rutherford, mede-oprichter van een van de meest beroemde en invloedrijke bands ooit en zijn bas-spel is niet te versmaden.

Voor Silent Running komt Roachford weer op de voorgrond, zijn soulvolle stem past uitstekend bij dit sfeervolle nummer. Mike verrast door een korte maar scherpe gitaarsolo, complimenten. Tim Howar verpest het feestje enigszins door veel te harde harmoniezang. Get Up is rubber stuiterbal Andrew Roachford op het lijf geschreven, zijn lucht-gitaar act mag er zijn, net als de échte gitaarsolo van de hand van Drennan. The Living Years vertegenwoordigt een nieuw hoogtepunt, zanger Roachford, gevangen in een stralen bundel van lichtspots, en een gewijzigde intro maken deze song tot één van de beste van de avond.

Nog een Genesis cover, I Can’t Dance is de voor de hand liggende keuze. Mike op gitaar en Tim wederom als Phil, een snoeihard geluid en over de top vocalen. Het deert het enthousiaste publiek blijkbaar niet, Canadees Tim kan niet stuk bij hen. Juby zorgt nog voor een orgelsolo, simpel maar effectief. De publieksparticipatie houdt nog langer aan, All I Need Is A Miracle is voor Howar aanleiding om het naderende afscheid van drummer Gary Wallis, hij gaat in de band van Tom Jones spelen, nog eens onder de aandacht te brengen, de extra lange versie wordt met groot applaus ontvangen. We naderen het einde van het optreden, het laatste nummer van de reguliere set, Over My Shoulder met de bekende drummachine en zang van Roachford, wordt volledig meegezongen door de fans. Als het halverwege het nummer iets te gezellig wordt is onze vocale held de draad even kwijt. Het euvel wordt opgelost door een verzonnen tekst in te lassen, wat een improvisatietalent! Na ruim anderhalf uur komt het optreden aan zijn einde, veel te snel eigenlijk.

Mike + the Mechanics- Gary

Maar niet getreurd, toegift Word Of Mouth bevat een solo spot voor ieder van de leden van de band. Zo horen we een klein stukje Follow Me Follow You op toetsen, een prima gitaarsolo van Anthony Drennan in de beste Gary Chandler (Jadis) traditie en trakteert super R&B zanger Andrew Roachford ons op een swingend stukje Superstitious van Stevie Wonder. Maar de echte verrassing moet nog komen: een klein stukje van de iconische gitaarsolo uit Firth Of Fifth door Mike Rutherford, gevolgd door een fragment van HendrixVoodoo Chile, waar Roachford nog even vocaal op inhaakt, geweldig. Moedig van de lange Engelsman, ik ben benieuwd naar het commentaar van ex-collega Steve Hackett. Op deze manier wordt de toegift opgerekt naar ruim twintig minuten, het publiek smult ervan. Zo komen we toch aan de twee uur totale speeltijd en zo hoort het ook. De band neemt het warme applaus van het uitzinnige publiek dankbaar in ontvangst, waarna vijf man het podium verlaten om Chief Mechanic Rutherford nog even op gepaste wijze te laten eren door de fans. Een mooi gebaar.

Mike + the Mechanics

Een solide en uiterst professioneel optreden van het zestal, een kleine kanttekening ten aanzien van zanger/acteur Tim Howar en het (te) hoge volume daargelaten. Maar daar malen de kleine achthonderd trouwe fans niet om, die hebben zichtbaar genoten en kunnen rondom de klok van elf uur de warme lentenacht weer opzoeken op weg naar huis, een zonnig Paasweekend tegemoet. Het was in meer opzichten een Goede Vrijdag.

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Marcel Boshuizen (Cultuurpodium Boerderij)

Send this to a friend