Mostly Autumn (support Golden Caves)Concert

Het is mijns inziens een slim idee om een nieuwe band het voorprogramma te laten verzorgen. Terwijl de anticipatie voor de hoofdact groeit, kunnen de nieuwkomers zo het ongeduld wegspelen. Gezien een muziekliefhebber doorgaans een onstilbare honger heeft voor nieuwe bands, is het een mooie manier om artiesten onder de aandacht te brengen en als het tegenvalt, is er altijd nog de hoofdact die de kastanjes uit het vuur haalt. Mostly Autumn is in elk geval een geroemde naam die garant staat voor een zekere kwaliteit, dus dat laatste zit wel goed.

Helaas was het voorprogramma, verzorgd door Golden Caves, niet bijster sterk. Het was duidelijk dat de Rotterdammers nerveus waren. De band speelde erg gejaagd. Zangeres Romy Ouwerkerk leek bovendien regelmatig te worden overstemd door de rest van de muzikanten, waardoor ze enerzijds niet goed was te verstaan en anderzijds, op de momenten dat haar zang naar voren moest komen, zichzelf overschreeuwde en zelfs vals uithaalde. Dit bleek een behoorlijke stoorzender. Gelukkig was dit optreden niet enkel kommer en kwel. De drumfills van Erik Stein waren erg sterk en bovendien zorgde zijn interactie met bassist Tim Wensink voor enige kwaliteit. Zeker de twee nieuwe nummers, volgens mij genaamd Temperatures en Light Of The Fire, waren hierdoor genietbaar.

Het ijs was niettemin gebroken en een goed half uur later was het wachten op de hoofdact. Terwijl het voorprogramma nog door mijn hoofd spookte, ging het doek open. Een grote berg werd op het scherm achter de band geprojecteerd, waardoor het gelijk duidelijk was dat de luisteraar op een massa goede muziek mocht rekenen. Enkel toetsenist Iain Jennings stond al op het podium en hij speelde een bekende pianomelodie. Sight Of Day bleek te dienen als een soort introductie. De overige bandleden kwamen tijdens de intro van deze compositie één voor één – onder applaus van het publiek- het podium op en begonnen aan hun bijdrages. Het pianospel waarmee het optreden begon bleek een uitstekende ondergrond waarop deze Britten de spanning steeds verder konden opvoeren. De toon was gezet!

Het deed mij denken aan de ijzersterke opmerking van Progwereldcollega Math Lemmen. De band bewees die avond namelijk opnieuw dat het excelleert in een bepaald soort compositiestructuur: ‘klein beginnen – opbouwen en uitpakken’. Dat leverde gouden momenten op. Zo bleek het nostalgische The Last Climb een van de hoogtepunten te zijn. Zo’n nummer dat lekker rustig begint en dat steunt op de sympathieke zang van Bryan Josh, waarna zijn extatische gitaarspel voor kippenvel zorgt. Daarenboven viel het melancholieke fluitspel van Angela Gordon op. De professionaliteit en ervaring van Mostly Autumn was verder goed te merken bij Mother Nature, aangezien er iets fout ging met een synthesizer, waarop gelijk zonder blikken of blozen de draad weer werd opgepakt. De bluesy conclusie van deze compositie sloot vervolgens de eerste set met een sterke noot af.

In de tweede set was er ruimte voor werk van het nieuwste album: “White Rainbows”. Josh benoemde het die avond zelf nog. Deze muziek is bedoeld als eerbetoon aan de overleden gitarist Liam Davidson. Viking Funeral was het duidelijkst een ode. Een Keltisch brandoffer dat de toeschouwers na een pauze van tien minuten weer met hun hoofd bij de les haalde en waarbij de emotionele lading door de overtuigende spelinteractie daadwerkelijk voelbaar was. Erg sterk! Het waren echter twee andere composities van deze plaat die op het podium het kippenvel binnenharkten. Burn was in de studioversie wat al te Enigma‘achtig, maar in deze intiemere set bleek het een prachtig nummer dat goed werd gedragen door de zang van Olivia Sparnenn. Het gitaarwerk was daarenboven steviger, waardoor de compositie haast aan Slowdive deed denken.

Het hoogtepunt van de avond was echter White Rainbow. Prachtig spaarzame toetsentonen werden begeleid door regen op het projectiescherm. Jammer dat publiek dit moment aangreep om wat al te luidruchtig te zijn – de bar was dan ook open – aangezien goed was te merken hoe zelfs in de verstilde momenten de band spanning creëert. De klanken indiceren wat volgen gaat: een uitbarsting. Vervolgens pakten donkerode wolken zich samen achter de band, waarna Jennings een wervelende toetsenstorm creëerde die de windkracht aanzienlijk liet toenemen. Het publiek werd weg geblazen! Sparnenn pakte op het hoogtepunt van de conclusie zelf nog even een fluit erbij om het heftige sfeertje extra intens neer te zetten. In de extro van het nummer, een verassend opgewekte passage die ondanks de wat onlogische overgang toch goed werkte, zocht de band de interactie met het publiek op. Middels handengeklap maakten de toehoorders duidelijk dat ze van de compositie hadden genoten.

Na afloop van deze tour de force was de band, begeleid door aanmoedigende geluiden uit het publiek, nog wel te porren voor een kleine encore. Heroes Never Die vormde een prachtige uitsmijter met alweer een uitstekende fluitpartij van Gordon. Het licht ging aan. De avond leek afgesloten. Toch speelde Josh de begintonen van Young, dat eerst de vorm leek aan te nemen van een solovertolking, maar waaraan de rest van de band al snel deelnam. Een warme eindnoot! Het publiek kon met een goed gevoel naar huis gaan.

Mostly Autumn is kortom een liveband waar je u tegen mag zeggen. Ze weten goed welke bekende nummers live aanslaan. Ook het nieuwe materiaal overtuigt. Dit was zo’n optreden waarna de muziek van de band beter is te doorgronden en waardoor verscheidene nummers – zeker die van “White Rainbows” – net dat beetje extra krijgen. Een van de betere concerten die ik heb meegemaakt!

Verslag: Luke Peerdeman
Foto’s: René Moorman (Dru Cultuurfabriek)