MysteryConcert

Enkele maanden na het uitkomen van het nieuwe studioalbum “Lies And Butterflies”, de opvolger van het uiterst succesvolle “Delusion Rain” uit 2015, komt de Canadese progressieve rockband Mystery Nederland weer bezoeken voor wat het laatste concert van het jaar voor hen zou worden. Een jaar waarin onder andere een succesvol optreden tijdens het jaarlijkse Night Of The Prog in Duitsland een speciale plaats innam.

Het optreden vindt plaats in hun zelfverklaarde tweede thuis, de Zoetermeerse progtempel De Boerderij, waar de band al twee maal eerder een live cd/dvd opnam, voor het laatst tijdens het Progdreams V Festival in 2016. De weergave hiervan is het afgelopen jaar uitgekomen onder de toepasselijke titel “Second Home – Live At Progdreams V”, een uiterst genietbaar document voor elke rechtgeaarde prog-fan. Ook nu stond het podium weer vol met kostbare video opnameapparatuur, dertig in getal. De geroutineerde crew van John Vis, ook verantwoordelijk voor voornoemde live dvd, was druk in de weer, wie weet vindt ook dit optreden zijn weg naar de consument.

De band is trots op het nieuwe studioalbum “Lies And Butterflies”, dat werd dan ook volledig gespeeld, hoewel niet integraal. Hoewel het buiten een koude november vriesnacht is, is het binnen een Turkse sauna met circa 600 man publiek, waaronder relatief veel dames. Een uiterst enthousiast publiek ook, er wordt zoals altijd luid meegezongen en gereageerd op wat er op het podium gebeurt. Het geluid is goed hoewel soms de switch naar de solerende muzikant niet helemaal op tijd is en de toetsen (door het gitaargeweld?) soms ondersneeuwen in de mix.

Mystery start met Looking For Something Else, het zeventien minute durende openingsnummer van het nieuwe album. De band is in goede vorm, de mogelijke opname van een nieuw livealbum helpt mogelijk mee. The Scarlet Eye van “Beneath The Veil Of Winter’s Face” uit 2007 is het volgende nummer, compleet met gemaskerde Pageau en toetsensolo op zijn draagbare instrument. Het rockende Come To Me en Willow Tree completeren dit deel van de show.

Het is even zoeken naar Pageau die het podium abusievelijk verlaten heeft vlak voor How Do You Feel? In het publiek worden lichtgevende gekleurde stokjes uitgedeeld ter verhoging van de sfeer, het geeft het nummer een extra dimensie. Shadow Of The Lake, van het twintig jaar geleden uitgekomen album “Destiny”, zorgt voor een hilarisch moment: het masker van de als ‘phantom of the opera’ uitgedoste Pageau bedekt zijn mond, hij moet het omhoog schuiven om zich verstaanbaar te maken, theater van de bovenste plank compleet met unisono gitaarduet. Dan is het tijd voor een circa twintig minuten durende pauze, de heren hebben inmiddels ruim één uur en tien minuten gespeeld.

Drummer Jean-Sébastien Goyette vormt met zijn machtige klappen, samen met bassist Fournier, de ruggengraat van de band. Sinds zijn eerste optreden met Mystery in februari 2013 heeft hij nu exact vijftig maal de plek achter de drums bezet, een klein jubileum. Net als eerdere keren richt hij zich ook nu weer na afloop tot het publiek om hen op emotionele wijze te bedanken en nogmaals te onderstrepen hoe zeer de band zich thuis voelt in Zoetermeer.

‘Broertje’ bassist François Fournier, Goyette en hij beginnen steeds meer op elkaar te lijken hoewel Fournier nog wel wat kilo’s voorsprong heeft, speelde deze keer niet op vijf maar vier snaren. Het maakt nauwelijks verschil: met zijn funky maar vooral rocky basspel, achtergrondzang en aankondigingen is hij een belangrijk onderdeel van de band. En wat te denken van die Moog Taurus act.

In eerste instantie denk ik altijd, die tweede gitaar bij Mystery heeft weinig om ‘t lijf. Maar dat Sylvian Moineau kan spelen staat buiten kijf, dat blijkt vooral als hij op spaarzame momenten de sologitaar ter hand mag nemen. Getooid met rode bandana met daarboven een zonnebril (?!) is hij na Pageau de man met de meeste show in zijn podiumpresentatie, de veelvuldige rock-poses moeten we maar voor lief nemen.

Relatieve nieuweling, pas vast aan boord sinds juli 2016, Antoine Michaud ziet eruit als een stagiair op een advocaten kantoor met zijn nette koppie. De eenhandige bandiet, hij speelt het grootste deel van zijn toetsenwerk met maar één hand, zat helaas laag in de mix waardoor zijn bijdragen nauwelijks opvielen, ondanks de overdosis aan passie die hij in zijn spel legt. Niet slecht voor iemand die eigenlijk de gitaar als eerste instrument heeft.

Zanger/frontman Jean Pageau is een veelzijdig muzikant, die zowel als zanger, fluitist en toetsenist zijn bijdrage levert aan het totaalgeluid van de groep. Met zijn draagbare Alesis Vortex toetseninstrument, kale hoofd en theatrale presentatie lijkt hij soms wel op een mini versie van Saga vocalist Michael Sadler, ook Canadees. Ik las ergens dat hij ook een groot Saga fan is en dat hij Mystery voor het eerst zag optreden in 2012 in het voorprogramma van het befaamde Canadese powerprog vijftal. Hij bespeelt het publiek op prima wijze met zijn gevoel voor drama en verkleedpartijen, ondertussen contact makend met de fans op de eerste rijen. Bizar trouwens: waar zie je nog een zanger die ook de belangrijkste toetsensolo’s voor zijn rekening neemt.

Tussen al die extravagante persoonlijkheden is bandleider/componist/gitarist Michel St-Père de rust en bescheidenheid zelve. Geen poespas van deze geweldenaar op zes snaren, petje als altijd achterstevoren, Amsterdam T-shirt onder het jasje en met zijn lyrisch spel met lange noten het onbetwiste muzikale hoogtepunt van de avond. En wat een geweldige sustain!

Rond tien uur wordt de show hervat met een werkelijk uitstekende uitvoering van Delusion Rain, het titelnummer van het gelijknamige album uit 2015.  ‘I’m here now, you’re here now’ wordt uit volle borst meegezongen en kan rekenen op een gigantisch applaus van de fans, duidelijk een publieksfavoriet. Twee droomnummers volgen elkaar op, Dare To Dream loopt naadloos over in Where Dreams Come Alive, in dat laatste nummer speelt Moineau de sterren van de hemel. We krijgen vervolgens prima versies van The Sailor And The Mermaid (I sailed away for a thousand years), Wall Street King (the money keeps coming in) en Pride met heerlijke basloopjes en furieuze drums, voorgeschoteld.

Something To Believe In wordt voorafgegaan door een korte inleiding over de dreiging van (bijna) gemiste vluchten uit Toronto, terwijl Travel To The Night de balkonscène van zanger Pageau laat zien, optredend tussen het publiek op de eerste etage, Neal Morse ging hem ooit voor. A Song For You is een ode aan ‘second home’ de Boerderij, het switchen tussen toetsen, fluit en zang gaat niet geheel vlekkeloos. Dat laatste geldt niet voor de met de hand bespeelde ‘Moog light’ bassolo van Fournier, een grappig intermezzo. Einde tweede set, dat wil zeggen na een ultra korte pauze meldt de voltallige band zich weer snel op de planken voor een uitgebreide toegift.

Gekozen is voor de ultieme progsong, de afsluiter van het nieuwe album, Chrysalis. We krijgen een spetterende versie van deze nieuwe, vijftien minuten lange, prog hymne te horen, met Pageau in een belachelijke zwarte outfit met cape en vlinder masker. Het deed een beetje denken aan de kostuums uit de nep-superhelden reeks Kick Ass. Jammer, het doet enigszins afbreuk aan de geweldige live versie van dit nummer. Wie gaat ‘m vertellen dat ‘ie dat nooit, maar dan ook nooit meer moet doen?! The Preacher’s Fall is de min of meer traditionele afsluiter van de show, heerlijk rockend met mooi unisono gitaarspel. Na ruim twee uur en drie kwartier zuivere speeltijd neemt de band dankbaar het enthousiaste applaus van de zaal in ontvangst.

De band klinkt live veel heavier dan op de studioalbums en dat is goed te merken. Een aantal keren tijdens het optreden wordt het warme bad, het tweede thuis wat de Boerderij voor de Canadezen is geworden, onder de aandacht gebracht. Het is goed merkbaar dat het hier om een thuiswedstrijd voor Mystery gaat, fans zijn van heinde en verre gekomen om de show bij te wonen, het wemelt van de buitenlands nummerborden op de parkeerplaats.

De sympathieke Canadezen hebben inmiddels een fanatieke internationale following opgebouwd in de afgelopen jaren, een beetje zoals Marillion dat doet maar dan op een kleiner niveau. Net als de Britten vinden zij het contact met de fans enorm belangrijk, dat uit zich door zich direct na afloop met de volledige band in de foyer te melden voor foto’s, handtekeningen en een praatje, een uitstekend initiatief. Ze kunnen nu met een gerust hart de terugvlucht naar thuisland Canada aanvaarden. Het is een mooi jaar geweest.

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Ron Kraaijkamp