Nice BeaverConcert

Zaterdagavond, 27 maart 2010. Op een goed uurtje fietsen van mijn woonplaats spelen twee niet onaardige progbands van Nederlandse bodem. De ervaren rotten in het vak van Nice Beaver en de Friese relatieve nieuwkomer Leap Day die met zijn debuutalbum “Awaking The Muse” mooie kritieken mocht ontvangen. Klokslag 20.00 uur stapt uw scribent op zijn stalen ros teneinde een deurtje verder in Loose End te Reeuwijk te belanden. Het jongerencentrum ligt pal aan de A12 bij Gouda en is inmiddels totaal omsloten door nieuwbouwwoningen. Ach, dan kan Jan met de Pet ook eens genieten van ons favoriete muziekgenre.

Ik had al geen enorme publieke opkomst verwacht, maar de lege zaal die ik aantrof bij aankomst deed me het ergste vrezen. Eerst maar eens een babbeltje met zaalprogrammeur JePe. Deze sympathieke progliefhebber staat graag open voor een avondje met progressieve bands, maar hij uit zijn grote teleurstelling als wederom de penningmeester met een leeg spaarvarken vertrekt. Ik kom hier later in mijn epistel op terug.

Om half tien betreden de mannen van Nice Beaver het podium. De laatste tijd timmert deze band weer aardig aan de weg met een aantal concerten, waarvan het laatste in Katwijk ook op mijn aanwezigheid mocht rekenen. De Papendrechtse band heeft twee studioalbums op zijn naam staan: “On Dry Land” uit 2002 en “Oregon” uit 2004. Het wordt derhalve wel weer eens tijd voor een nieuw product van onze vrienden… De beversite maakt gewag van een nieuw album, maar veel informatie laat men niet los.

NICE BEAVER
Goed, dan maar naar de muzikale inspanningen van de gebroeders Bever. Zoals je wellicht weet is Progwereldcollega Erik Groeneweg zanger en toetsenist in dit gezelschap. Daarnaast is maatje Hans Gerritse de man van de melodieuze gitaarsolo’s. De ritmesectie bestaat uit Peter Stel op bas (zien we later weer terug bij Leap Day) en op de drumkruk zit nieuwkomer Johan van den Berg, die overigens met een dikke griffel slaagt voor de beverproef. Nice Beaver speelt een type progrock dat ik niet zo snel kan thuisbrengen in een bepaald genre. Daarom vind ik het lastig om referentiepunten te vinden; iets waar recensenten en lezers zo graag houvast aan hebben. Mmm, wat me wel opviel is dat de band nogal wat Oosterse invloeden in zijn muziek verweeft, zeker niet onaardig. De zang van Groeneweg is redelijk zuiver, maar wat mij betreft ietwat te scherp, hetgeen nogal eens detoneert met de fijngevoelige instrumentatie.

Al met al een lekker uurtje prog, maar niet al te spannend, moet ik zeggen. Een tandje meer afwisseling en dynamiek zou wonderen doen.

LEAP DAY
Na de pauze staat het zestal muzikanten van Leap Day op het podium. De band maakt gebruik van twee toetsenisten. Je zou verwachten dat je dan een portie toetsengerichte prog krijgt voorgeschoteld, maar daar is eigenlijk geen sprake van. Niet dat ik dat jammer vind, want de muziek van Leap Day is boeiend genoeg. Bij dit gezelschap kom ik overigens wel tot enkele referenties. Allereerst uiteraard Camel, en dat komt voornamelijk door het heerlijke gitaarspel van Eddie Mulder. Hij slaagt er zelfs in ook dat beetje bluesy in zijn spel te leggen evenals de grote meester Latimer dat zo lekker kan. Fijn hoor! Daarnaast hoor ik vleugjes UK en Jadis in de composities verwerkt. Een nummer als What Would You Do heeft zo’n voortreffelijk en vrolijk Jadisloopje, dat zelfs tijdens mijn fietstocht terug de Krimpenerwaard in, door mijn kop bleef spoken. En kijk, dat vind ik nu een goed teken, dat een melodie blijft hangen.

Zanger Jos Harteveld bekwaamt zich over het algemeen goed van zijn taak, alhoewel Jos wat mij betreft zijn vocale uithalen in Friesland mag achterlaten. Puntje van aandacht: zijn presentatie naar het publiek…

Noem ik nog snel even enkele andere hoogtepunten: Road To Yourself met zijn imposante symfonische tussenstuk, Skylge’s Lair dat ook weer die lekkere Camelsound heeft en afsluiter Here Comes The Flood, een nummer van het eerste soloalbum van Peter Gabriel, dat de band bracht als tweede toegift. Werd het toch nog een feestje.

Ik beloofde in de aanvang van mijn schrijven nog even terug te komen op het heikele punt van publieksgebrek. Welnu – en dat gaf ik ook aan bij de organisator van Loose End – het is een utopie te veronderstellen dat je met twee niet zo bekende progbands een volle zaal trekt. Een remedie zou echter kunnen zijn dat je een coverband neemt (en die zijn er genoeg in Nederland: Miracle, meerdere Floyd coverbands, Knight of the Progs etc.) en daarnaast een minder bekende progband plaatst. Komen die oude lullen naar de coverband en nemen ze gelijk een stukkie verse prog mee… Is dat wat heren programmeurs?

Want laten we eerlijk zijn; voor de bands in casu was dit niet echt motiverend. Dat ze er beide nog iets leuks van maakten, is een fors compliment waard. En ook voor de zaal is dit niet best. Ik bedoel maar, amper twintig betalende bezoekers…

Verslag en foto’s: Joop Klazinga