Progdreams VConcert

We kunnen wel stellen dat De Boerderij in Zoetermeer hét progpodium van Nederland is. Het werd tweede in de verkiezing van favoriete progpodia van Europa, achter de Royal Albert Hall, nota bene! Om dit te illustreren werd dit jaar voor de vijfde keer het Progdreams festival georganiseerd. Het affiche had dit jaar de nodige interessante namen, waarbij op vrijdag een volledig Nederlands programma was gepland, dat door collega Alex Driessen vakkundig aan elkaar werd gepraat. Erg jammer was het dan wel dat de zaal op deze vrijdag maar matig gevuld was. Aan de bands kan het niet gelegen hebben, want die hadden deze avond genoeg boeiends te bieden.

Vrijdag 1 april

Verslag: Ralph Uffing
Foto’s: Eric de Bruijn

PBII

Het Haagse PBII had de eer om het festival dit jaar te openen. De band heeft een lange geschiedenis, maar is de laatste jaren vooral actief om progressieve rock te combineren met maatschappelijk relevante thema’s. Zo werd de problematiek van de vervuiling in de oceanen aangepakt met Plastic Soup en is middels 1000 Wishes een zwaar onderwerp als kinderkanker behandeld. Met het nog te verschijnen Rocket wordt het erfgoed van Wubbo Ockels bezongen waar ook weer zware onderwerpen als de teloorgang van onze aarde voorbij komen.

We werden deze avond getrakteerd op een aantal nieuwe nummers van “Rocket” en deze klonken zeker veelbelovend. Met name de twee afsluitende nummers Mother en ON My Own Again lieten een lekker symfonisch geluid horen en maakten erg nieuwsgierig naar het nieuwe project. De ervaring van de vijf heren en ene dame zorgde ervoor dat we een mooie strakke set voorgeschoteld kregen en het uur was dan ook om voordat het publiek er erg in had.

Odin Dragonfly

In de tijd dat de dames Heather Findlay en Angela Gordon  nog samen in Mostly Autumn zaten, kwam het regelmatig voor dat ze in kleedkamers moesten wachten. Om de tijd te doden werd met akoestische instrumenten wat muziek gemaakt. Uiteindelijk eindigt dit allemaal weer op de plaat natuurlijk, werd door de namen Gordon en Findlay door elkaar te husselen een bandnaam bedacht (Odin Dragonfly) en een nieuw project is geboren. Omdat de dames kind aan huis zijn in Zoetermeer en de Heather Findlay Band een dag later zou spelen, boden de dames aan om tijdens de pauzes in het café van de Boerderij te spelen. We kregen wat akoestisch eigen nummers en wat covers (Fleetwood Mac, CSN) te horen. Al met al zeer geslaagd en erg gezellig.

Mayra Orchestra

De verrassing van de avond kwam wat mij betreft van Mayra Orchestra. Als je niet bekend bent met Mayra Orchestra denk je in eerste instantie misschien wel met een soort van schoolband te maken te hebben. Schijnt bedriegt echter, want dit ‘schoolbandje’ zorgde ervoor dat ondergetekende na ruim een uur ademloos achterbleef. Mayra Orchestra is een elfkoppig orkest onder leiding van zangeres en pianiste Maartje Dekker. Het is een combinatie van een aantal elektrische en akoestische instrumenten waarbij de muziek flink symfonisch is en ondanks de vele akoestische instrumenten nog behoorlijk rockte. Ook cellist Ruben van Kruistum verdient een vermelding met zijn bijzondere manier van spelen en bijna maniakale aanwezigheid. De show werd bovendien naar het einde toe opgesierd met een zeer bijzondere steltloopact, die bij alle aanwezigen bewondering wekte, getuige de vele mobieltjes die tevoorschijn werden gehaald om te fotograferen. Je zou het hierdoor een combinatie van prog met Cirque du Soleil kunnen noemen. Mayra Orchestra is een act die je absoluut een keer gezien moet hebben.

Na een nog een pauzeact van Odin Dragonfly, waarbij ook John Mitchell nog een nummertje meespeelt, is het tijd voor de hoofdact van vanavond.

Knight Area

De heren Bogert, van Hoorn, Klazinga, Smit en Vink hadden de eer om de avond af te sluiten. De setlist vertoonde grote overeenkomsten met de laatste dvd die vorig jaar werd uitgebracht. Dat betekende veel materiaal van het laatste album Hyperdrive, dat een beetje stijlbreuk was met eerder albums. Er werd deze avond ook veel nieuw materiaal gespeeld van het later dit jaar te verschijnen album. De nummers klonken weer lekker symfonisch (lees: zoals op eerdere albums), maar vertoonden ook veel overeenkomst met de stijl van het laatste album. Een soort van best of both worlds, zeg maar. Met name het stevige The Reaper en het behoorlijke symfonische Heaven And Beyond verdienen hier speciale vermelding. Het maakt zeker nieuwsgierig naar het nieuwe album.

En het blijkt toch wel dat we hier met een kwalitatief zeer goede band te maken hebben.  De band beschikt met Peter Vink en Pieter van Hoorn over een uitstekende ritmesectie. Vink brengt natuurlijk een schat aan ervaring mee, maar zorgt met zijn humoristische podiumpresentie voor de nodige swing. Drummer Van Hoorn timmert alles zonder virtuoze trucjes heerlijk strak dicht. Mark Smit is goed bij stem en heeft er duidelijk plezier in vanavond, evenals mede-oprichter Klazinga die er af en toe nog een flitsende solo uitgooit (ook in de nieuwe nummers). De echte ster vanavond is toch Mark Bogert. Wat een waanzinnig goede gitarist heeft Knight Area met hem ingelijfd zeg. Wat mij betreft behoort hij in Nederland tot de besten in zijn vak. En hoewel er misschien wel een volle generatie tussen zit, is hij duidelijk dikke maatjes met nestor Peter Vink. Ondanks de maar matig gevulde zaal, worden de die-hard progfans gewoon getrakteerd op een prima show. Hulde daarvoor!

Zaterdag 2 april

Verslag: Math Lemmen
Foto’s: Ron Kraaijkamp

Sebas Honing

Allereerst werd de tweede dag Progdreams wederom geopend door Progwereldcollega Alex Driessen die als presentator alle bands de hele dag van een voortreffelijke tweetalige introductie voorzag en het publiek op de hoogte hield van andere praktische zaken tijdens het festival.

Na het afzeggen van Aisles werd Sebas Honing bereid gevonden om “in te springen” en de zaterdag te openen. Niet de meest dankbare taak, maar hij en zijn bandmaatjes waren zeer vereerd met dit verzoek en gelukkig stroomde het publiek tijdens zijn optreden steeds talrijker binnen.
Met een set, bestaande uit hoofdzakelijk materiaal van zijn laatste album “The Big Shift”, wist hij het publiek op prettige wijze te vermaken.
Veel van zijn composities bevatten de nodige rustige passages waarin hij vaak zelf de vocalen voor zijn rekening neemt. Dat zijn helaas ook de momenten dat hij onvoldoende overtuigt. Daarvoor heeft zijn zangstem nog te weinig zeggingskracht. Zijn ega, die veelvuldig de leadzang voor haar rekening neemt, ging dit beduidend beter af. Haar stem is helderder en heeft meer diepgang. In de samenzang tussen het echtpaar en bassist Joost Doesburg kleurden de stemmen mooi naar elkaar toe.

Zoals gezegd werden de lekkere powerpassages veelvuldig afgewisseld met rustige fragmenten waardoor de vaart te vaak uit de show werd gehaald. Daarnaast was er zeker ook het een en ander te genieten in de vorm van mooi melodisch samenspel tussen leadgitaar en toetsen en een knallende afsluiting van de set met het schitterende The Big Wave en Perang PoePoetan.
Al met al een zeer verdienstelijke opening van dag twee.

Heather Findlay Band

Heather Findlay had voor de gelegenheid een aantal muzikanten die op haar laatste project Manta Vegra hebben meegespeeld toegevoegd aan haar begeleidingsband. Zo stond daar de uiterst sterke ruggengraat van Mostly Autumn op het podium samen met niemand minder dan John Mitchell en onze eigen Irene Jansen en Remco de Landmeter op Bansuri.
Mitchell rechtvaardigde zijn plaats met een aantal schitterende solo’s (helaas niet altijd prominent genoeg in de mix). Daarnaast deed hij echter ook menig wenkbrauw fronsen wanneer duidelijk werd dat hij het te spelen repertoire niet in de vingers had. Diverse keren ging hij wanhopig te rade bij Stuart Fletcher om de te spelen akkoorden af te kunnen leiden van diens posities op de basgitaar.

De band opende met een integrale uitvoering van “The Illusions Reckoning” van Manta Vegra. Ik kan de conclusie van collega Alex Driessen in zijn recensie over dat album wel onderschrijven. Het kabbelt allemaal prettig voort, maar kent mede daardoor te weinig uitschieters.
Het publiek veerde dan ook zichtbaar op bij het horen van het “bekendere” en toch ook wel sterkere materiaal uit de Mostly Autumn catalogus.
Prachtig waren de toevoegingen van de diverse fluiten, bespeeld door diverse bandleden, die de mooie Keltische roots van Findlay onderstreepten. Remco de Landmeter speelde daarbij een paar keer een prominente rol op de Bansuri.

Daarnaast zijn de vocale mogelijkheden van deze band schier onuitputtelijk met vier zingende dames, soms fraai aangevuld door drummer Alex Cromarty. Gelukkig mocht Irene Jansen met haar prachtige stem ook nog een nummer solo zingen, evenals John Mitchell die ons nog verblijdde met het nummer Why Do We Stay van het Lonely Robot album “Please Come Home”.

Met zoveel mensen op het podium was het wel erg druk en de ongecompliceerde Findlay deed ontzettend haar best om iedereen voldoende credits te geven waardoor het gaandeweg allemaal erg gezellig, maar ook rommelig overkwam.

Dave Kerzner Band

Ook de Dave Kerzner Band werd geruggengraat door het duo Fletcher en Cromarty uit Mostly Autumn die zich andermaal uitstekend van hun taak kweten. Verder werd Kerzner geflankeerd op rechts door de technisch foutloze Fernando Perdomo en op links door Durga McBroom, de vrouw die beroemd is van de (achtergrond)vocalen bij Pink Floyd, met name op het album “Dark Side Of The Moon”.

Kerzner had al aangekondigd tijdens zijn tour een aantal Pink Floyd nummers te zullen spelen en wie zijn album kent weet dat dat is doordrenkt van het Pink Floyd geluid . Het leek er echter op dat Kerzner & Co met andere bedoelingen naar Europa waren afgereisd. Zijn band zette een zeer energieke set neer en het publiek genoot ervan. Vooral gitarist Perdomo wist met zijn opvallende uiterlijk en clowneske capriolen de aandacht van zowel publiek als musici te trekken.

Het repertoire van Kerzner’s “New World” klonk live veel kaler en hoekiger dan op de cd en daardoor ook minder symfonisch.  Iets wat Lifesigns vorig jaar tijdens Progdreams IV in een vergelijkbare bezetting overigens beduidend beter afging. We mogen concluderen dat het cultuurverschil tussen Amerikanen (energiek en veel uiterlijk vertoon) en Europeanen (meer op inhoud en afwerking gericht) hierin een rol van betekenis speelt.

Indrukwekkend was de vertolking van The Great Gig In The Sky met de imposante vocalen van Durga McBroom. Minder geslaagd vond ik in dat nummer het bottle-neck spel van Perdomo. Technisch goed uitgevoerd maar erg direct en zonder het fijnbesnaarde gevoel van David Gilmour.
Vocaal had Kerzner de nodige moeite om overeind te blijven. Vooral in de Dimensionaut Medley van Sound Of Contact mistten we de sterke zang van Collins jr.

Focus

Slotact van de dag Focus liet even op zich wachten en dat werd opgevuld door de soundcheck van technicus “Kees” van de Boerderij die een aardig partijtje bleek te kunnen drummen en bassen. Daarop nam Thijs van Leer de uitdaging aan en begon een kleine jamsessie met “Kees”. Laatstgenoemde mocht vervolgens een staande ovatie in ontvangst nemen.
Daarna startte Focus de set met het ingetogen Focus en het was meteen kippenvel. Zo mooi en beheerst gespeeld door met name Menno Gootjens. Natuurlijk kregen we nog een aantal van die iconische tunes van Focus te horen en dan kunnen we maar één ding constateren: wat is die band nog steeds steengoed.

De hele hoge vocale uithalen in Hocus Pocus laat van Leer tegenwoordig achterwege maar dat mogen we hem vergeven met zijn 68 jaar. Tekenend voor de sfeer deze dag was misschien wel dat Heather Findlay en haar achtergrondzangeres Sarah Dean uitbundig tussen het publiek stonden te headbangen tijdens Hocus Pocus.

Jammer is wel dat de band zich gaandeweg de set te veel verloor in te lange solo’s en vocale acrobatiek van Sir Thijs van Leer. Daardoor kreeg het optreden langzaam het karakter van een circusact en dat hebben deze musici met hun geweldige backcatalogue eigenlijk niet nodig.

Dat Focus ook in het buitenland nog immer zeer hoog staat aangeschreven, moge blijken uit de aankondiging op Facebook dat Focus op zaterdag 16 juli op de Loreley tijdens het elfde  Night Of The Prog festival van de partij zal zijn.

Al met al kunnen we concluderen dat de tweede dag van dit vijfde Progdreams festival enigszins wisselvallig was. Alle optredens werden gekenmerkt door sterke en minder sterke momenten.
Nadat Alex Driessen iedereen een goede thuisreis had gewenst kon De Boerderij en het publiek zich gaan opmaken voor de slotdag van Progdreams V.

Zondag 3 april

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Linda Bruggeman en Eugene (beide van De Boerderij)

Ik werd enkele weken geleden verrast door de vraag van opperhoofd Maarten Goossensen of ik er wat voor zou voelen om als presentator op te treden tijdens de vijfde editie van het Progdreams festival in de Boerderij in Zoetermeer. Toen ik begreep dat die vraag ondersteund werd door de directie van de Boerderij was ik vrij snel om. Een eervolle invitatie en een nieuwe ervaring, dat wel, maar zeker een positieve. Erg leuk om het festival nu ook eens van de andere kant te mogen zien. Dat geldt niet alleen voor de organisatie, waar ik later nog wat over wil zeggen maar ook over bands en artiesten. Het is toch altijd leuk om een hapje te eten met Thijs van Leer, en ongedwongen te kunnen praten met John Mitchell en Heather Findlay. Of een boom over prog rock op te zetten met één van de vele buitenlandse bezoekers uit onder andere Noorwegen, Duitsland, Groot Brittannië en Zwitserland. Maar het gaat uiteindelijk om de muziek, daar waren we voor gekomen.

15:30-16:15 Neo Prophet

De moeilijke taak om het spits af te bijten kwam dit maal voor rekening van de Belgische band Neo Prophet. Daar komt weinig goede prog rock vandaan, wordt wel eens gezegd. Maar dan moet je nu toch eens goed opletten. De band werd in 2005 opgericht door een aantal Belgische topmuzikanten. Men maakt een mix van progressieve en symfonische rock met invloeden van classic rock. In 2009 werd hun debuutalbum “Monsters” uitgebracht, wat tot een positieve recensie leidde, ook op Progwereld. In 2015 kwam dan eindelijk na vele personeelswijzigingen  (bassist Hans Six is het enig overgebleven origineel lid) en een lange voorbereiding hun meest recente semi-conceptalbum “T.I.M.E. ” uit. Dit laatste werkje werd eveneens vergezeld van goede kritieken van mijn collega’s.

Een energiek optreden van onze zuiderburen, dat moet gezegd. En heavy vooral, de vier man plus vrouw speelden grotendeels werk van hun nieuwe album. De invloeden van Ozric Tentacles en andere ’80er jaren space rock bands waren duidelijk merkbaar. Hoewel vroeg in de middag en dan ook nog op de eerste mooie zonnige zondag van april, desondanks een redelijke opkomst voor deze sympathiek Vlamingen uit onder andere Lokeren en Gent. Een wat uitstekende gitarist die Tom Tas! Het lange afstuitende nummer Orchestral Death was werkelijk indrukwekkend. Een prima start van de laatste dag van de vijfde editie van Progdreams.

16:45-18:15 Karfagen & Sunchild

Ik moet eerlijk bekennen dat deze band voor mij volledig onbekend was. Centrale figuur is de Oekraïense multi-instrumentalist en componist Antony Kalugin. De afgelopen jaren werkte Kalugin mee aan tientallen albums, die werden uitgebracht in Rusland en Oekraïne. Alleen met Karfagen al werden tot dusverre zeven albums uitgebracht, de laatste in 2015 onder de titel “7”. Ook Sunchild is een project van muzikale duizendpoot Kalugin. “Synesthesia” is alweer het zesde album van Sunchild. Na aanvankelijk wat problemen tijdens de soundcheck waardoor te laat begonnen werd, nam het dubbeloptreden van de Oekraïners een aanvang.

Karfagen staat voor symfonische/progressieve rock, terwijl Sunchild het meer van de melodieën en de vocalen moet hebben, dat is grofweg het onderscheid. Bijzondere muziek vooral gedomineerd door smaakvolle toetsen van met name Kalugin. Hij is overduidelijk de leider van de band en presenteert zich met verve en veel enthousiasme. De zangeres kon mij persoonlijk minder bekoren, weinig bereik en power, maar daar stond weer een uitstekende gitarist tegenover. Veel werk van de laatste albums van beide bands vanzelfsprekend. Prima melodieën en dito toetsenbijdragen, maar soms wat onevenwichtig is mijn kritiek. Maar daar trok het enthousiast reagerende publiek zich niets van aan. Doordat men te laat begon werd de set noodgedwongen ingekort, zeer tot teleurstelling van bandleider Kalugin.

18:45-20:00 District 97

District 97 is ongetwijfeld één van de meest avontuurlijke progressieve rockbands van de hedendaagse prog generatie. De band met in de gelederen American Idol finaliste Leslie Hunt timmert hard aan de weg. District 97 werd in 2006 opgericht, bracht zijn eerste album uit in 2010 en toerde in 2013 samen met John Wetton waar een memorabel live-album uit voortkwam. Hun meest recente album “In Vaults” uit 2015 kreeg lovende recensies, ook van Progwereld. Logisch dat dit album de hofleverancier was voor de set van deze avond.

De uit Chicago, USA afkomstige band staat voor spannende muziek met afwijkend ritmes, terwijl spring in ’t veld Hunt daar tussendoor laveert. Uiterst capabele muzikanten zonder uitzondering. Duetten tussen gitaar en zessnarige bas waren aan de orde van de dag. Vooral veel heavy werk, wat soms leidde tot overkill. Ik snap heel goed waarom prog iconen als Stolt en Bruford zo positief zijn over District 97: er zit een hoog gehalte King Crimson in, niet als kopie maar wel qua vernieuwing. De liefde voor KC kreeg zijn beslag in een uitstekende versie van One More Red Nightmare. Helaas voor de band kwam hun goed ontvangen set op een vervelende manier tot een eind: een gebroken snaar vlak voor het geplande slot betekende geen extra nummer als gevolg van de strakke deadline waar de organisatie zich aan moest houden. Volgende keer een extra gitaar meenemen zou ik zeggen.

20:30-22:40 Mystery

De hoofdact/afsluitende act van het festival werd deze keer verzorgd door het uiterst populaire Mystery. Deze Canadese progressieve rockband die al weer in 1986 werd opgericht door multi-instrumentalist Michel St-Père, kan zich verheugen in een grote populariteit in Nederland en met name in de Boerderij. In 2013 maakte de band samen met ex-Yes zanger Benoit David in de gelederen zijn debuut in Europa. Tijdens dit optreden in Zoetermeer werd hun dubbel live-album “Tales From The Netherlands” voor een volle zaal opgenomen en uiteindelijk uitgebracht in 2014. Ook hun recente optreden in de Boerderij in oktober 2015 kon rekenen op een grote opkomst. Hun meest recente album “Delusion Rain” is één van de beste albums van het afgelopen jaar, scoorde hoog in de top 10 lijstjes van 2015 en is momenteel nummer één in de lijst van Progwereld. Tijdens het ruim twee uur durende concert werden opnames gemaakt door de crew van de bekende John Vis voor een later te verschijnen dvd/cd. Onder een enorm applaus werd een spetterende show gegeven, de enige in Europa in deze lente/zomer. In de herfst staat al weer een nieuwe tour gepland, waarbij wederom de Boerderij wordt aangedaan.

Het lijkt wel of ze steeds beter worden, elk nieuw album is van hogere kwaliteit dan het laatste en het niveau van de optredens maakt dezelfde ontwikkeling door. Een geoliede machine, professioneel tot in de poriën en bovendien met veel spelplezier op het podium. Veel melodieuze rock met twee gitaren en sfeervolle toetsen en een uitstekende nieuwe zanger met charisma. Jean Pageau is een absolute versterking voor de band, veel beter dan Benoit David. In zijn manier van optreden zie ik soms wat terug van zijn landgenoot en Saga-voorman Michael Sadler, maar zonder storend te zijn. Omdat zijn stem qua timbre en hoogte goed aansluit bij zijn voorganger is het geluid van de band nauwelijks veranderd. Op de kwaliteitsinjectie na dan. Oprichter, componist en sologitarist Michel St Père is als altijd de rust zelve. Er zijn weinig bandleiders die zichzelf zo in dienst van het geheel stellen als deze sympathieke Franstalige Canadees met zijn lyrische gitaargeluid.

De setlist voor deze avond bestond voornamelijk uit materiaal van de laatste cd aangevuld met werk van vooral “The World Is A Game” uit 2012. Hoogtepunten voor mijzelf zijn de momenten waarop gitaristen St. Père en Sylvain Moineau het duel met elkaar aangaan. Het publiek reageerde uiterst enthousiast op de band daartoe aangespoord door Pageau. Als toegift speelde Mystery het van “One Among The Living” uit 2010 afkomstige Through Different Eyes wat circa 22 minuten duurde. Omdat de fans bleven vragen om meer perste de band er nog een onaangekondigde toegift uit in de vorm van The Preacher’s Fall. En daarna was de koek op. Dat wil zeggen niet voor drummer ‘animal’ Jean-Sébastien Goyette die aanvankelijk het podium niet wilde verlaten en een emotionele dankwoord richtte aan zijn toegewijde publiek. Zoals gewoonlijk begaven de leden van de band zich na afloop tussen het publiek voor foto’s, handtekeningen en een praatje met de vele opgetogen fans. Hier werd duidelijk aan klantenbinding gedaan. Waarna de zaal zo rond 23.00 uur vrijwel leeg was. En voor mij persoonlijk het einde van een lang en vermoeiend maar uiterst plezierig weekend.

Nog even een kort woord ten aanzien van de organisatie van het rimpelloos verlopen festival. Ik heb het nu eens van de andere kant mogen zien, backstage zogezegd, en ben onder de indruk van de professionaliteit en de goede sfeer die de Boerderij uitstraalt. Het is bijna een soort van familie, zo gastvrij als bands en artiesten worden ontvangen, voelt aan als een warme deken. Als je nagaat hoeveel er fout kan gaan en hoezeer details van groot belang zijn, is een extra compliment voor directie en medewerkers van Cultuurpodium de Boerderij hier op zijn plaats. Ik heb er in elk geval een prima weekend door mogen brengen en ben tijdelijk opgenomen geweest in het ‘gastgezin’, waarvoor hulde en dank.