Progdreams VI Festival

4 en 5 maart 2017, De Boerderij, Zoetermeer

Locatie
Cultuurpodium De Boerderij, Zoetermeer
Karnataka:
Hayley Griffiths: zang
Ian Jones: basgitaar, achtergrondzang
Jimmy Pallagrosi: drums
Enrico Pinna: gitaar en achtergrondzang
Cagri Tozluoglu: toetsen
Barock Project:
Luca Zabbini: piano, toetsen, akoestische gitaar, zang
Alex Mari: zang
Eric Ombelli: drums
Marco Mazzuoccolo: elektrisch gitaar
Francesco Caliendo: basgitaar
Huis:
Sylvain Descoteaux: zang
Michel Joncas: basgitaar, bass pedals en toetsen
Johnny Maz: toetsen
William Régnier: drums en percussie
Michel St-Pere: gitaar
Frost*:
Jem Godfrey: toetsen, zang
John Mitchell: gitaar, zang
Craig Blundell: drums
Nathan King: bas, zang

TILT:
Steve Vantsis: basgitaar
Dave Stewart: drums, percussie, zang
Paul Humphreys: akoestische- en elektrische gitaar
P.J. (Paul) Dourley: zang, gitaar

Antimatter:
Mick Moss: zang, gitaar, toetsen
Liam Edwards: drums
Dave Hall: gitaar
Ste Hughes: basgitaar

Tiger Moth Tales:
Pete Jones: zang, gitaar, toetsen, saxofoon
Andy Wilson: elektrische en akoestische gitaar
Mick Wilson: bas, zang
Paul Comerie: drums

Lonely Robot:
John Mitchell: gitaar, zang
Steve Vantsis: bas
Craig Blundell: drums
Liam Holmes: toetsen
Karnataka:
o.a.
Poison Ivy
Because Of You
Forsaken
The Gathering Light
Barock Project:
o.a.
Back To You
Gold
Promises
Secret Therapy
Huis:
o.a.
Beyond The Amstel
Memories
Even Angels Sometimes Fall
Entering The Gallery
The Man On The Hill
Nor On Earth
Frost*:
Hyperventilate
Black Light Machine
Milliontown
Heartstrings
Closer To The Sun
The Raging Against The Dying Of The Light Blues
Nice Day For It
Hypoventilate
Last Day
The Other Me

TILT:
Assembly
Hinterland
Against the Rain
No Superman
Growing Colder
Answers
Strontium Burning
Bloodline
Toegift:
Disassembly

Antimatter:
Leaving Eden
Wide Awake In The Concrete Asylum
Paranova
Black Eyed Man
Angelic
The Last Laugh
Everything You Know is Wrong
Another Face in the Window
Welcome to the Machine
Monochrome
A Portrait of the Young Man as an Artist
Redemption
Stillborn empires

Tiger Moth Tales:
Overture
Don't Let Go, Feels Alright
The Quest for Beauty
City in the Stars (Red Bazar)
The First Lament
The Merry Vicar
A Visit to Chigwick
Alone (duet met Luca Zabbini)
Tigers in the Butter

Lonely Robot:
Airlock
God Vs. Man
The Boy In The Radio
Lonely Robot
A Godless Sea
Oubliette
Construct/Obstruct
Are We Copies?
Humans Being
The Red Balloon
Toegift:
Battlelines (cover John Wetton)
Drumsolo Craig Blundell
Sigma

Het progdreams festival in De Boerderij is uitgegroeid tot een jaarlijkse happening waar veel progliefhebbers in Nederland en zeker ook daarbuiten, steeds naar uitkijken. De line-up voor deze zesde editie was om bij te watertanden. Arie Verstegen en zijn team hebben het voor elkaar gekregen om een heel blik met topbands te strikken. Tot mijn grote vreugde werd deze editie beloond met een groot publiek. Nogmaals, niet alleen mensen uit Nederland, maar ook uit Groot Brittannië, België en Duitsland waren naar Zoetermeer afgereisd.

Zaterdag 4 maart 2017

Verslag: Maarten Goossensen (Karnataka, Barock Project & Huis) Alex Driessen (Frost*)
Foto’s: Ron Kraaijkamp

De eerste band die het podium mocht betreden was het Britse Karnataka. Deze band rond bandleider Ian Jones en zangeres Hayley Griffiths bracht in 2015 het succesvolle album “Secrets Of Angels” uit. Hayley Griffiths die onder andere optrad met Riverdance en Lord Of The Dance is een vrolijke spring-in-het-veld die over het hele podium huppelt en een enorme dosis energie uitstraalt. Haar stem is over het geheel genomen zuiver, maar met regelmaat is ze zelf ook wat zoekende welke toonhoogte het beste past.

De rest van de band doet het prima. Vooral drummer Jimmy Pallagrosi is een brok energie en hij maakt van zijn drumspel echt een show. Met zijn lange haren en zijn manier van spelen (echt zijn hele lichaam doet mee!) doet hij mij glimlachend wel eens denken aan Animal van de Muppets. De nummers van het laatste album vind ik erg recht-toe-recht-aan en hebben veel minder proginvloeden. Daardoor blijven ze niet echt hangen. De oudere nummers, uit de tijd van zangeres Rachel Jones, spraken dan ook het meest aan. Een prima opwarmer, maar meer ook niet.

20170304 - Progdreams - Karnataka_MG_2271

Naar het Italiaanse Barock Project werd door velen reikhalzend uitgekeken. Deze band maakt een stormachtige progressie en is hard bezig een plaats in de top van de symfo te veroveren. Tot spijt van velen heeft zanger Luca Pancaldi afscheid genomen van de band en tijdens dit optreden werd zijn plaats ingenomen door Alex Mari. Deze kon echter geen moment in de schaduw van zijn voorganger staan. Met name tijdens het eerste deel van de setlist speelden zenuwen hem behoorlijk parten, maar naar mate het optreden verstreek wist hij zich best goed te herpakken.

20170304 - Progdreams - Barock Project_MG_2434

Smaakmaker is zonder twijfel toetsenist en bandleider Luca Zabbini. Hij had een indrukwekkend toetsenarsenaal meegebracht en daar wist hij prima raad mee. Daarbij nam hij ook regelmatig de leadzang voor zijn rekening en speelt hij ook heel aardig akoestische gitaar. Zoals het een ware Italiaan betaamt, schuwt hij ook het showelement niet en dat maakt de band zeker leuk om naar te kijken. Maar zeker ook muzikaal is de muziek van Barock Project overdonderend. Een drukke samensmelting van Emerson, Lake & Palmer, Queen, Genesis overgoten met een baroksausje maakt de muziek van deze mannen tot een indrukwekkend geheel. Erg vol en druk, maar ook erg goed. Symfonische rock in de zuiverste zin van het woord dus.

20170304 - Progdreams - Barock Project_MG_2347

Al na het eerste optreden was er vertraging opgetreden en deze liep steeds wat meer uit. Aan de sfeer deed dit niets af. Mensen bezochten de cd-stand van Beyond Rock, zochten elkaar op in het gezellige podiumcafe en deden zich tegoed aan saté, broodjes hamburger en andere warme snacks.

Het uit Canada afkomstige Huis mocht als volgende band het podium betreden. Deze band heeft een bijzondere connectie met Nederland. Men begon ooit met het spelen van Knight Area covers, raakte in contact met de band en deed een bezoek aan Nederland. Wat ze in ons land zagen maakte diepe indruk en werd verwerkt in het debuutalbum “Despite Guardian Angels”. Zo hoor je op dat album nummers als Beyond The Amstel en Oude Kerk. De band, met Mystery gitarist Michel St-Pere in de gelederen, was zichtbaar geroerd met dit optreden. Zanger Sylvain Descoteaux kuste naar eigen zeggen nog net niet het podium waarop hij stond, maar het scheelde niet veel.

20170304 - Progdreams - Huis_MG_2597

Met twee uitstekende albums had de band voldoende materiaal om een prima optreden neer te zetten. Er werd dan ook een dwarsdoorsnede van beide albums gepeeld. De sfeervolle op-en-top neo prog deed het prima bij het publiek. Zelf vond ik de muziek iets te gestileerd en te braaf overkomen. Meestal krijgt de muziek in een live setting een wat rauwer randje of een iets andere insteek, maar bij dit optreden zou je met je ogen dicht bijna denken dat de cd was opgezet. Een erg solide optreden van een band vol potentie, die zeker nog verder zal groeien.

20170304 - Progdreams - Huis_MG_2599

Om half elf was het dan eindelijk tijd voor de band waar de meeste aandacht naar uitging: de vier muzikanten van Frost* maken hun entree, ruim een uur en een kwartier later dan oorspronkelijk aangekondigd. Dat heb je nou eenmaal bij een festival met meerdere bands, maar deze avond was het wel erg bont. Het scheen het publiek nauwelijks te deren.

Presentator John Young introduceerde de band met een grapje over een alternatieve bandnaam, Tactical Wankers. ‘Hello wankers’ was dan ook de welkomst groet van bandleider/oprichter Jem Godfrey aan de enthousiaste menigte. Het zou niet de enige grap en grol blijken deze avond. Er wordt vrijwel direct afgetrapt met het instrumentale Hyperventilate, lekker heavy gespeeld. Vrijwel meteen opgevolgd door Black Light Machine. ‘I’m just a farm boy’ zingt Godfrey terwijl er weer eens een karakteristieke gitaarsolo van John Mitchell voorbij komt, zeker niet de laatste van de avond.

20170304 - Progdreams - Frost_MG_2849

Frost* is al stevig op de plaat maar doet daar live nog eens een forse schep bovenop. Het gezelschap maakt een hechte en ingespeelde indruk. De band wekt eerder de indruk van een uitgelaten troep schoolboys tijdens een uitje dan een professionele rockgroep. Er wordt (on)gein gemaakt er is veel onderling contact tot groot vermaak van de fans. Milliontown, het titelnummer van het debuutalbum uit 2006 en hofleverancier van het eerste deel van de setlist, is het volgende nummer. Inclusief ‘trois mains’ pianospel, één hand van Mitchell, twee van Godfrey. Daarmee zijn direct de twee belangrijkste bandleden genoemd, Jem Godfrey (Atomic Kitten) met zijn sterke toetsenspel en de belangrijkste vocale bijdragen, en John Mitchell (Arena, It Bites, Kino, Lonely Robot) met zijn kenmerkende gitaarspel en incidentele zangpartijen.

Maar dan doe ik de ritmesectie tekort, meesterlijk is de enig juiste omschrijving. Die beestachtig goede drummer Craig Blundell (Steven Wilson, Lonely Robot) in combinatie met de pulserende vijf-snarige basgitaar van Nathan King (Level 42). Dan is het tijd voor het nieuwe werk, achtereenvolgens passeren Heartstrings, Closer To The Sun, The Raging Against The Dying Of The Light Blues, Nice Day For It, Hypoventilate en Last Day, alle van het meest recente album “Falling Satellites” uit 2016, de revue. Veel heavy stuff derhalve, met uitzondering van Godfrey’s ingetogen solo aan het einde.

20170304 - Progdreams - Frost_MG_2717 20170304 - Progdreams - Frost_MG_2860
20170304 - Progdreams - Frost_MG_2886 20170304 - Progdreams - Frost_MG_2945

Toegift voor deze avond is The Other Me, opnieuw van succesalbum “Milliontown”, een razende versie wordt ons voorgeschoteld inclusief wervelende drumsolo van meesterdrummer Blundell, een genot om die man aan het werk te zien. Frost* produceert bij tijd en wijle een muur van geluid, persoonlijk was ik tegen het einde van de show een beetje murw gebeukt, misschien ook wel het resultaat van een lange dag met progressieve muziek.

Desalniettemin was dit optreden het absolute hoogtepunt van de eerste avond van Progdreams VI, energiek en gedreven maar soms ook wat balorig en een tikkeltje ongedisciplineerd, lang leve de lol. Lol die zich op het podium manifesteert door veel onderlinge blikken en reacties, schoppen naar elkaar, maffe danspasjes en languit op de vloer van het podium gaan liggen, het hoort blijkbaar allemaal bij dit dwaze gezelschap topmuzikanten.

Na anderhalf uur spelen, zo rond middernacht, was het optreden ten einde en stroomde de zaal langzaam leeg. De meeste bezoekers hopend op een nieuwe dag met een net zo sterk programma als vandaag.

Zondag 5 maart 2017

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Richard Winkel Cultuurpodium Boerderij

TILT

 

Opener deze dag is de band van Steve Vantsis, vooral bekend als bassist van Fish, TILT. Het collectief rond Vantsis heeft zojuist een prima nieuw album afgeleverd in 2016, “Hinterland”, met medewerking van onder anderen Robin Boult, John Mitchell en John Beck. Het album krijgt uitstekende kritieken, dientengevolge zijn de verwachtingen voor het optreden dan ook hoog: kunnen ze de muziek ook live waarmaken? Het zal geen verrassing zijn dat het volledige nieuwe werk de basis is voor de setlist van de heren, aangevuld met Answers van de uit 2009 daterende ep “Million Dollar Wound”.

Tilt - 01 Tilt - 04

Het begin valt ietwat tegen moet ik zeggen, het geluid is niet helemaal goed, vooral de zang komt matig door. De band start met Assembly, maar pas bij No Superman begint de stem van zanger Paul Dourley beter door te komen. Ook Strontium Burning met zijn mooie gitaarsolo aan het einde en Bloodline met een melodieuze baslijn doen het live goed. Toegift Disassembly is net zoals op het album indrukwekkend. ‘Is there no God?’ vraagt zanger Dourley zich hier terecht af. De overige nummers zijn redelijk maar het houdt allemaal niet over, het blijft nergens echt hangen.

Tilt - 05 Tilt - 07

Ik heb eerlijk gezegd wat gemengde gevoelens over het optreden. De belofte wordt helaas niet helemaal ingelost, het geheel kwam onvoldoende uit de verf. Betekent dit dat de cd overgeproduceerd is? Geluidsamples, toetsenpartijen en zelfs een akoestische gitaar op tape? Dat zijn we toch niet meer gewend als progpubliek. De tweede teleurstelling betreft zanger Dourley, ik was razend enthousiast over deze onbekende zanger uit Schotland, maar het kwam er onvoldoende uit deze keer. De man heeft onmiskenbaar kwaliteiten en hetzelfde geldt voor het gezelschap om hem heen. Aangezien dit pas het tweede optreden van de band is ben ik geneigd ze de voorkeur van de twijfel te geven. De muziek is interessant genoeg, misschien moeten ze toch overwegen een echte toetsenman in te huren voor live-optredens. John Young stond in de coulissen en keek ernaar.

 

Antimatter

Om circa acht uur start de tweede act van de avond, Antimatter, ook vandaag loopt het schema weer uit de pas. Ik moet eerlijk toegeven dat deze band niet helemaal mijn kopje thee is. Tijdens het luisteren bekruipt mij regelmatig de vraag: Is dit nog wel prog? Zeker, hier zijn muzikaal vaardige heren aan het werk. De muziek klinkt intens, maar voor mijn gevoel weinig spannend met veel relatief korte nummers. Het amplitudo en de melodie ontbreken een beetje. Een aantal old school symfo liefhebbers haakt voortijdig af, toeval? Misschien is het wel een generatie ding, de band trekt meer veertigers en liefhebbers van het meer heavy genre, niets mis mee.

Antimatter - 01

Antimatter heeft in bandleider Mick Moss een zanger/gitarist met Dave Grohl-achtige stem, een goede gitarist in de persoon van Dave Hall, een onopvallende bassist in Ste Hughes en een langharige headbangende drummer. Ze spelen een vrijwel compleet nieuwe set ten opzichte van recente optredens, de akoestische shows daargelaten. Veel materiaal van het laatste album “The Judas Table” uit 2015, destijds goed ontvangen door pers en publiek. Zeker geen slecht optreden van Antimatter, vooral het prog-metal publiek komt aan zijn trekken bij deze zwaar gitaar-georiënteerde band.

Antimatter - 04 Antimatter - 05

Tiger Moth Tales

Tiger Moth Tales is in essentie het geesteskind van de uit Nottingham afkomstige muzikant/componist Peter Jones, die al sinds eind jaren ’90 actief is in de muziekindustrie. Jones (36) heeft op de leeftijd van vijftien maanden zijn gezichtsvermogen verloren als gevolg van retinoblastoma wat hem niet verhinderde om al op extreem jonge leeftijd, hij was destijds vier jaar, piano te leren spelen. Een X-Factor deelname in 2004, het uitbrengen van “Cocoon” in 2014 en zijn toetreding tot Camel in 2016, zijn maar enkele mijlpalen uit het verleden van deze muzikale duizendpoot.

Het optreden van Tiger Moth Tales start ruim een half uur later dan aangekondigd, technische problemen met de set-up van bandleider Jones zijn hier de oorzaak van. De introductie van John Young, die het had over de deelname van Jones aan de Britse versie van X-Factor en het belang van trouw blijven aan je eigen muziek, is welgemeend.

Tiger Moth Tales - Pete Jones-Luca Zabbini ProgdreamsVI

De band trapt, zeer toepasselijk, af met Overture van succesalbum “Cocoon”, waarvan het grootste deel van de setlist afkomstig is. Daarna barst het feest pas los met Don’t Let Go, Feels Alright waarin Jones achtereenvolgens soleert op saxofoon, gitaar en toetsen, waarbij die laatste twee tegelijkertijd, niet vaak is vertoond. De titel is trouwens niet het enige item met een hoog Camel-gehalte, daarover later meer. De blinde frontman heeft een instrumentarium wat hij op het gevoel moet vinden, de sax staat op een houder, de gitaar ligt dwars op zijn toetsenbord met daarboven nog een microfoon. En niet op een foutje te betrappen, uiterst indrukwekkend. The Quest for Beauty, van “Story Tellers” uit 2015, wordt door hem aangekondigd met een ‘to horse!’ waarna inderdaad een soort van cross country wordt uitgebeeld, een beetje gelijkend op Fox Hill van Camel. Die vergelijking met Latimer komt ook terug in City In The Stars, een nummer van zijn hobbyband Red Bazar, met een gitaarsolo die aan het illustere duo Hackett/Latimer doet denken. Hetzelfde geldt voor The First Lament waarin na een saxintro een geweldige Camel gitaarsolo volgt, ongehoord. Three cheers for The Merry Vicar, ik zou dit bijna Vaudeville prog noemen, uiterst humoristisch en slim van opzet.

A Visit to Chigwick, met zijn akoestisch intro en aan Big Big Train refererende muziek, wordt door de fans met groot applaus begroet. Typisch Brits, met een giga toetensolo. Waarna voor mij persoonlijk het absolute hoogtepunt van het festival volgt: een duet met toetsenist Luca Zabbini van Barock Project tijdens het nieuwe nummer Alone. De twee supertalenten samen bezorgen uw recensent kippenvel. Het nummer is onderdeel van de samenwerking  van de twee geniën op enkele nummers van het nieuwe album van Barock Project, “Detachment”, kijk nu al reikhalzend uit naar de release. Laatste nummer, Tigers In The Butter, gaat vergezeld van geluidseffecten, kwakende eendjes en zelfs een sitar. ‘We live our lives in fantasy’ is een deel van de tekst, en dat geldt zeker voor de muziek, getuige de enorme variëteit in tempo en thema. Een geweldige epische rocksong met sublieme gitaarsolo aan het einde.

Tiger Moth Tales - 05 Tiger Moth Tales - 06

Jones is gezegend met een uitstekend gevoel voor humor, van het typische Britse soort en van hoog niveau, heel anders dan Frost*, met alle respect. Zijn stem heeft af en toe wel iets weg van Paul Carrack, melodieus en vol van soul. Aan dit supertalent gaat Camel/Andy Latimer nog veel plezier beleven, hopelijk ook in compositorisch opzicht. Zou Latimer met Jones het spreekwoordelijke Paard van Troje hebben binnengehaald? Nog even en deze man speelt niet alleen de toetsenpartijen maar neemt en passant ook de gitaarsolo’s voor zijn rekening.

Lonely Robot

Veel later dan aangekondigd, niet verwonderlijk na eerder oponthoud, verschijnt dan toch band en voorman op het podium van het theater waar hij een dag eerder al aan de zijde van Jem Godfrey triomfen vierde met Frost*. John Mitchell verschijnt in een fel oranje NASA astronautenpak. Er wordt vrijwel direct afgetrapt met het instrumentale Airlock van het laatste album, “Please Come Home” uit 2015. Waarna achtereenvolgens God vs Man en het melodieuze The Boy In The Radio worden gespeeld. In Floral Green, een nummer van de nieuwe cd die op het punt staat om uitgebracht te worden, is een mooi langzaam nummer met een prima gitaarsolo, kenmerkend voor Mitchell.

Lonely Robot - 03 Lonely Robot - 04

Geen Why Do We Stay? terwijl persoonlijke favoriete Oubliette om diezelfde reden vocaal maar half wordt uitgevoerd: er is geen vrouwelijke zangstem aanwezig ditmaal. Zoals tijdens het concert in december 2015 in Zoetermeer met de uitstekende bassiste/zangeres (en zeer appetijtelijke) Caroline Campbell. Construct/Obstruct, met een karakteristieke solo van Mitchell op zijn witte Cort, wordt gevolgd door Are We Copies? Humans Being is het broodnodige rustpuntje na al het voorgaande geweld met het wonderschone, in rode lichten badende, The Red Balloon als afsluiter van het reguliere deel van de set.

Voor de encore keert Mitchell terug op het podium, slechts vergezeld van toetsenman Holmes, om een bloedstollend mooie versie te spelen van Battlelines, een ode aan ‘dear friend’ John Wetton, niet zonder emotie. De obligate drumsolo is toch altijd net even anders als Craig Blundell achter de potten en pannen zit, ditmaal met veel elektronische geluiden. Sigma is de knallende uitsmijter voor een halflege zaal, helaas, hoewel ik uit betrouwbare bron vernam dat het hier om een specifieke keuze van de artiest ging.

Het optreden werd, net als in 2015, omlijst door videobeelden, ditmaal op grote schermen aan weerszijden van het podium, een novum. Mitchell was matig bij stem deze avond, hij leek wat ongeïnspireerd, starend in de ruimte terwijl hij zijn partijen speelde en zong. Weinig  contact ook met de fans, waarbij aangetekend dat een langzaam leeglopende zaal geen erg dankbare achtergrond is. Mitchell vroeg zich af of we misschien ‘progged out’ waren, als antwoord op de wat lauwe reactie van het publiek, zou zomaar het geval kunnen zijn. Een prima band ook, met reeds gememoreerd maatje Blundell en TILT bassist Vantsis, maar ook met een uitstekende toetsenist, Liam Holmes. Dit is de tweede keer dat ik Lonely Robot zag optreden, de setlist was ook ongeveer gelijk aan het eerste concert uit 2015, wat ik persoonlijk beter, geïnspireerder en intenser vond. De boog kan echter niet altijd gespannen staan en ook op de cruise control levert een pro als Mitchell nog solide werk af. Het nieuwe album, “The Big Dream”, komt binnenkort uit, het nieuwe nummer maakt in elk geval nieuwsgierig.

Lonely Robot - 07 Lonely Robot - 08 Lonely Robot - 11

Rond middernacht was het optreden ten einde en daarmee ook de zesde editie van het festival. Resumerend kunnen we zeggen dat dit jaar in een aantal opzichten beter was dan vorig jaar. Zowel qua programmering als qua publieke belangstelling, zeker op de zaterdag was een sterke verbetering ten opzichte van editie vijf merkbaar. De schermen zijn een goede service aan het publiek en catering en drank waren wederom prima verzorgd. Voor mij persoonlijk stak Tiger Moth Tales er bovenuit, gevolgd door Frost*, Barock Project en Huis. Op naar de zevende editie.

Send this to a friend