Progpower Europe 2016Concert

In het eerste weekend van oktober 2016 vond voor de achttiende keer het Progpower Europe festival plaats in het jongerencentrum Sjiwa in het Limburgse Baarlo. Het festival wordt jaarlijks bezocht door veel (inter)nationale progmetal fans, afkomstig uit de hele wereld, van Australië tot landen van Amerika en het midden Oosten. Het festival is inmiddels voor de derde keer genomineerd voor “The European Festival Awards” in de categorie best indoor festival. Eigenlijk doet Progwereld voor het eerst in de bestaanshistorie verslag van dit festival, waar veel bands optreden die met talloze recensies van albums op deze site staan. Helaas kon er vanuit Progwereld alleen een verslag gedaan worden van zondag 2 oktober, hoewel voorafgaand het festival het hele weekend gepland stond. Maar helaas, ook de vrijwilligers van Progwereld hebben verplichtingen naar werkgevers bij onverwachte gebeurtenissen. Niettemin was ook het programma van de zondag erg aantrekkelijk voor de betrokken recensent van dienst, Ruard Veltmaat. De foto’s van het festival zijn van vaste bezoeker Conny Myrberg.

In het kader van het festival had Ruard een interview met één van de initiatiefnemers van het festival; Martijn Balsters. Dit interview kunt u hier vinden.

Smallman

Als eerste staat de Bulgaarse band Smallman geprogrammeerd. Voorafgaand aan het concert voor velen de grote onbekende (ook getuige de hoeveelheid toeschouwers in de zaal), hoewel de band inmiddels al drie langspeelplaten heeft geproduceerd. De band is onbetwist beïnvloed door Tool, want vanaf begin af aan zijn die bands elementen te herkennen in de muziek, hoewel er een mooie toets van inheemse instrumenten (Gaida, Kaval) aan de composities worden toegevoegd. De band verkondigt zelf dat door die instrumenten een stevige Balkan invloed in de muziek te vinden is, maar dat is op het podium van Progpower niet helemaal terug te horen. Toch brengen de Zuid Europese doedelzak en het blaasinstrument een mooie toets in het zware gitaargeluid van de band. Zanger Cvetan Hadzhiyski voelt zich comfortabel op het podium, iets wat hij ook deelt met het publiek. Overigens is zijn podiumgedrag tussen de songs door opmerkelijk, want hij brengt dit veelvuldig gehurkt op de vloer door. Zelfs het toespreken van het publiek doet hij het liefst zo laag en verlegen mogelijk. Aan de andere kant; wanneer hij zingt en zijn instrumenten bespeelt straalt hij toch een zeker charisma uit. Een prima band om mee te beginnen en de reacties zijn redelijk enthousiast te noemen. De band heeft blijkbaar niet gedacht dat er veel animo was voor hun muziek, want er blijken maar vijf cd´s ter verkoop meegenomen te zijn uit Bulgarije. Veel te weinig blijkbaar, want ondertekenende was direct na het optreden al te laat om een exemplaar aan te schaffen.

Sadist

En dan het Italiaanse Sadist. Voor onze doelgroep van Progwereld waarschijnlijk niet de meest interessante band, maar getuige de grote opkomst en enkele enthousiastelingen die ik ‘s middags sprak voor velen een hoogtepunt. Volgens een willekeurige bezoeker moet dit ‘stevige progmetal’ zijn, maar dan gooi ik toch maar even mijn supervisie in dit verslag: dit is regelrechte death metal. Oké, dan wel met symfonische elementen die er voor mijn gevoel op het podium niet lekker in verwerkt worden. De Italiaanse band beukt er ritmisch en technisch op los en de zanger beheerst zijn screams en grunts goed. Het is een stortvloed aan tegendraadse staccato riffs, een basgitarist die zich goed laat horen, en soms (zoals eerder vermeld) wat kolderiek aandoend toetsenspel. Toch is dat toetsenspel ook catchy te noemen en gitarist Tommy Talamanca is er tussen het gitaar spelen druk mee. De band krijgt veel herkenning uit het publiek en de groep voor het podium is respectabel te noemen. Hier krijgen je oren veel te verduren, want hier gaat voor het eerst vandaag mijn oorbescherming zijn plicht doen. Ondanks het enthousiasme van veel toeschouwers verneem ik ook wat vluchtgedrag van enkele bezoekers die deze band toch net even een te grote stap buiten hun comfortzone vinden. En ach; even buiten iets drinken of roken is ook ontspanning.

Klone

De band waar deze recensent naar uitkeek was de Franse band Klone. Een band die duidelijk werkt aan een podiumpresentatie, want met name de gitaristen bewegen veel en stralen daardoor ook het nodige enthousiasme op het publiek uit. De eerste track Immersion van het album “Here Comes The Sun” klinkt door de druk bewegende gitaristen gelijk indrukwekkend. En dat enthousiasme slaat daardoor ook gelijk over naar het publiek die de band dan ook liefdevol omarmt en meebeweegt. De show was voor deze recensent persoonlijk één van de hoogtepunten. Toch is het ook voor deze band moeilijk (net als Wolverine later die avond) dezelfde sfeer neer te zetten die bijvoorbeeld de laatste cd kenmerkt. Met name de toetsen en samples behorend bij de tracks van het laatste album “Here comes the Sun” komen niet of nauwelijks door in het totaalgeluid, waardoor een stukje van die kenmerkende sfeer achterblijft. Maar een kniesoor die daarover begint, want live staat deze band als een huis. Ook zanger Yann Ligner overtuigt in de meeste nummers, hoewel hij bij de stevige nummers afkomstig van voorgaande albums soms net wel even power ontbreekt wanneer hij op lage toon zingt. Maar bijvoorbeeld het nummer Give Up The Rest van het album “Black Days” komt er juist wel weer formidabel uit. Daar laat Ligner horen dat hij ook bijzonder goed in de rauwe randjes is. Bijgevoegd detail is dat het geluidsniveau specifiek ten tijde van laatstgenoemd nummer en daarna ook precies goed is. De geluidstechnicus bewijst dat stevige nummers met dito riffs ook op een aanvaardbaar geluidsniveau gebracht kunnen worden. De afsluitende Bjork cover Army Of Me bewijst dat met name een zanger het nummer drastisch kan veranderen, ondanks dat de gebruikte zangtechnieken nagenoeg hetzelfde zijn.

Nordic Giants

Dit is bij uitstek de meest ultieme band om de diversiteit van Progpower Europe aan te duiden. Nordic Giants zijn als pek en veren op dit progmetal festival, maar gelukkig pakte deze act achteraf prima uit, in tegenstelling tot de slachtoffers van de lijfstraffen in de middeleeuwen. Het was een gok voorafgaand aan het festival, maar volgens eigen zeggen zijn de organisatoren liefhebbers van verschillende extremen in muzieksoorten om een goede line-up te bewerkstelligen. Het duo Nordic Giants is een echte belevingsact en moet het natuurlijk niet hebben van joelende fans die met elk refrein meezingen. Visualisatie is het belangrijkste aspect om de muziek bindend te maken aan de fans. De toeschouwers worden getrakteerd op een toetsenist die regelmatig de trompet oppakt en een drummer die regelmatig zijn gitaar met een strijkstok hanteert. De beelden die worden voorgeschoteld zijn divers, van echte filmmomenten tot aan animatie, waarin vooral de absurditeit overheerst. Maar die beelden zorgen er wel voor dat het publiek aandachtig en geconcentreerd blijft kijken. De beide muzikanten zijn zoals gezegd getooid met een enorm masker waarop allerlei veren en toestanden zijn geplakt die de dramatische toetsenpartijen en enerverende drums een extra dimensie geven, alleen al omdat je je elke keer verbaasd over de uitdossing. Het pakt op deze zondag in elk geval prima uit, want de meeste bezoekers kijken met volle aandacht naar het spektakel. Klein puntje van kritiek was wel het absurd aantal decibellen die de oren te verduren kregen tijdens het optreden.

Wolverine

Ook Wolverine was voorafgaand het festival voor deze recensent een band om naar uit te kijken, ondanks de lichte teleurstelling na het beoordelen van de laatste cd “Machina Viva”. Wolverine is een Zweedse band die al vanaf het eerste moment aan ProgpowerEurope verbonden is en kan daarom een warm en hartelijk welkom van de bezoekers in ontvangst nemen. Toch komt het wat mij betreft nooit echt los bij Wolverine en dat lijkt de band zelf ook te beseffen. Grotendeels komt dat door de heren zelf, aangezien er toch een wezenlijk verschil zit tussen de productie van bijvoorbeeld de laatste cd en de live set op het podium. Het was zeker niet verkeerd wat deze Zweden presenteerden , maar het kwam ook niet echt tot leven. Zelfs topnummers als This Cold Heart Of Mine dat op het album “Still” een meeslepend nummer is en Pulse van “Communication Lost” die mij tot op heden op cd nog steeds beroeren, spatten deze avond niet overtuigend van het podium af. Wel bewijst zanger Stefan Zell dat zijn zang ook live als een huis staat. De Zweed is een zanger die al zijn technieken goed beheerst. Petje af.

Threshold

Voorafgaand een concert van Threshold weten we natuurlijk al wie de show gaat stelen. Dat is overduidelijk zanger Damien Wilson, eigenaar van een flinke portie charisma, humor – en in de wandelgangen gehoord – “ach wat is het toch een knuffelbeer”. Dit bewijst hij gelijk al voorafgaand aan de show, als de rest van de band nog aan het opbouwen is. Stiekem kijkt hij door de gordijnen en wanneer het publiek enthousiast reageert springt hij gelijk van de bühne om contact te maken met zijn fans. En zo gaat het tijdens de show niet anders. Naast het feit dat hij een geweldige stem heeft, is Wilson een showman pur sang. Het is ook duidelijk dat een groot deel van het publiek op deze band heeft gewacht, want de zaal staat vol wanneer de band aanvangt. Threshold straalt als gehele band ook een flink portie charisma uit, waardoor de zaal vanaf het begin plat gaat. Wilson klimt op de omheining van het podium, springt in de zaal, rent helemaal naar achter en staat met de bezoekers te discussiëren waar nu precies de toiletten zijn en loopt dan toch maar weer terug naar de bühne om zijn show te vervolgen. Wilson is in topvorm vanavond. Maar ook zijn collega’s zetten een indrukwekkende prestatie neer ondanks de overduidelijke routine en brengen een set van veertien nummers in deze afsluitende act. Wat onopvallend speelt Johanne James achter de drums strak en snel drumwerk, maar je merkt dat hij een enorme invloed in de band heeft. Natuurlijk is Karl Groom ook onmisbaar, en dat bewijst hij met prima gitaarpartijen en solo’s. Nummers als Oceanbound, Long Way Home, Sanity’s End, Pressure en Coda gaan er als zoete koek in bij het Progpower publiek. Een heuse toegift als toetje met de nummers Watchtower On The Moon en Ashes sluit het geslaagde weekend Progpower Europe en het optreden van Threshold af.

Verslag: Ruard Veltmaat
Foto’s: Conny Myrberg