Queen en Adam Lambert

30 januari 2015, Ziggo Dome, Amsterdam

Locatie
Ziggo Dome, Amsterdam
Spike Edney: toetsen, zang

Neil Fairclough: basgitaar, elektrische contrabas, zang

Adam Lambert: Zang

Brian May: gitaren, zang

Roger Taylor: drums, zang

Rufus Tiger Taylor: percussie, drums, zang
One Vision

Another One Bites the Dust

Fat Bottomed Girls

In the Lap of the Gods....Revisited

Seven Seas of Rhye

Killer Queen

I Want to Break Free

Somebody to Love

Love of My Life

'39

A Kind of Magic

Bas Solo

Drum Battle

Under Pressure

Save Me

Who Wants to Live Forever

Last Horizon

Gitaar Solo

Tie Your Mother Down

I Want It All

Radio Ga Ga

Crazy Little Thing Called Love

Bohemian Rhapsody

Toegift:

We Will Rock You

We Are the Champions

God Save the Queen

Misschien dat sommige volgers van deze site zich afvragen waarom een concertverslag van Queen hier geplaatst moet worden. Ik ben van mening dat het totale oeuvre van Queen voldoende prog-elementen in zich heeft om er hier aandacht aan te besteden. De concerten van Queen werden echter altijd al gedomineerd door nummers die gemaakt waren om het publiek een vermakelijke show voor te schotelen. Daarin is niet zo gek veel plaats voor het proggy repertoire. Dat was deze avond niet anders.

Het feit dat Queen in 2014 en 2015 weer live optreedt, leidt natuurlijk weer tot de nodige discussies. Is het geen heiligschennis om iemand de plaats van Freddie Mercury in te laten nemen? Queen-bassist John Deacon was ongeveer deze mening toegedaan en haakte af. Toen waren er nog twee. May en Taylor hebben voortdurend naar opties gezocht om weer op te kunnen treden met het Queen-repertoire. Zo’n tien jaar geleden werd dat uitgeprobeerd met de ex-Free en Bad Company zanger Paul Rodgers. Deze sympathieke Brit verwierf met deze optredens de nodige goodwill, maar er was vanzelfsprekend ook veel scepsis. Paul Rodgers is natuurlijk geen geschikte vervanger van Freddie Mercury. Een nieuwe zoektocht werd gestart. Uiteindelijk kwamen de heren op de proppen met de Amerikaanse Idols-winnaar Adam Lambert. Toen dit nieuws bekend werd, barstten er verhitte discussies los op internet. Velen vonden Marc Martel, de Canadese frontman van de Queen-tribute Queen Extravaganza, een betere keuze. Afgaand op de You-tube filmpjes kan ik daar wel in meegaan. Deze man komt vocaal akelig dicht bij het stemgeluid en bereik van Mercury. Adam Lambert heeft daarentegen een groter bereik. Hij zingt live de originele melodieën, iets waar Mercury vaak noodgedwongen van af moest wijken. Daarnaast is het een geweldige showman die het publiek, met zijn kekke maniertjes, ontegenzeggelijk naar zijn hand kan zetten. Als je toch met Mercury wil vergelijken, is het stemgeluid van Lambert zijn grote makke. Het is teveel op de musical-leest geschoold. Vooral bij de heavy nummers klinkt dat met vlagen misplaatst. Toch kunnen we concluderen dat Lambert over de hele avond ruimschoots overeind bleef.

Queen trapte het concert af met One Vision. Meteen moesten we constateren dat het geluid niet lekker stond afgesteld. Telkens als May met power chords speelde, overstemde de gitaar alles. Zelfs Lambert had moeite om er dan nog bovenuit te komen. Het geluid leek zo wel de hiërarchie binnen de band te weerspiegelen. De gitaar en zang vochten om de toppositie, een positie lager hoorde je de drums, bas en toetsen waren ver te zoeken. Jammer en onvoorstelbaar dat een zo professionele band niet de mensen in huis schijnt te hebben die in de Ziggo Dome een goede mix van instrumenten en zang uit de boxen kunnen laten komen. Of spelen hier andere belangen een rol?

Gaandeweg werd het geluid iets beter, maar May’s gitaar bleek vaak een storende factor.

Een prettige verrassing was dat we nummers voorgeschoteld kregen die met Mercury nog nooit live waren gespeeld zoals I Want It All. Halverwege het concert was een aantal solo’s ingevoegd die eigenlijk overbodig waren. Vooral de solo van Brian May was slaapverwekkend. Tussen de solo’s door zat een zeer overtuigend blok van Adam Lambert. Zijn vertolkingen van Under Pressure (samen met hard werkende Roger Taylor), Save Me en Who Wants To Live Forever waren zeer indrukwekkend.

Jammer dat Taylor, zelf geen onverdienstelijk zanger, het nodig vond om zelf A Kind Of Magic te vertolken. Dat was geen gelukkige keuze. Verder waren er twee momenten waar men beeld en geluid van Freddie liet meelopen met de live-uitvoering. De eerste keer was bij het slot van  Love Of My Life (niet sterk gezongen door May) en de tweede keer bij het tweede couplet van Bohemian Rhapsody. Toen kon je horen hoe het eigenlijk bedoeld was. En dat was deze keer niet in Lambert’s voordeel.

Al met al heeft het publiek (incluis de recensist) genoten van één van de best mogelijke Queen avonden zonder Freddie. Met de aantekening dat het geluid zeker voor verbetering vatbaar is.

Rest de vraag wat Freddie hiervan gevonden zou hebben? Tijdens de, daags na het concert, nogmaals op NPO 3 uitgezonden documentaire over hem, horen we Queen manager Jim Beach op het einde verklaren dat Freddie enkele dagen voor zijn dood nog tegen hem zei: het maakt me niet uit wat jullie met mijn muziek en mijn songs gaan doen, maar maak me niet saai. Als hij ook maar iets van deze concerten van zijn oude maten met Adam Lambert heeft meegekregen, weet hij inmiddels dat dat wel snor zit.

Math Lemmen

Send this to a friend