Wilson, Ray

26 november 2016, De Boerderij, Zoetermeer

Locatie
De Boerderij, Zoetermeer
Ali Ferguson: solo gitaar, zang
Steffi Hoelk: viool
Marcin Kajper: saxofoon, fluit, klarinet
Mario Koszel: drums, percussiveKool Lyczek: toetsen
Lawrie Macmillan: basgitaar, zang
Ray Wilson: zang, gitaar
Steve Wilson: zang, gitaar
Ought To Be Resting (Stiltskin song)
Propaganda Man / More Propaganda
No Son of Mine (Genesis song)
That's All (Genesis song)
Take It Slow
The Carpet Crawlers (Genesis song)
Ripples (Genesis song)
Old Book on the Shelf
Song for a Friend
Follow You Follow Me (Genesis song)
Solsbury Hill (Peter Gabriel cover)
Calling All Stations (Genesis song)
Congo (Genesis song)
Not About Us (Genesis song)
Not Long Till Springtime
Alone
Jesus He Knows Me (Genesis song)
Land of Confusion (Genesis song)
Another Day (Cut cover)
Makes Me Think of Home
Mama (Genesis song)
Toegift:
Inside (Stiltskin song)
American Beauty (Stiltskin song)
Knockin' on Heaven's Door (Bob Dylan cover)

In september 1997 bracht Genesis het naar later bleek laatste officiële studio album uit, “Calling All Stations”. Het werd door pers en publiek niet bijster goed ontvangen. Belangrijke reden hiervoor was het feit dat Phil Collins een jaar daarvoor had aangekondigd de band te verlaten. Aangezien Banks en Rutherford verder wilden met de band, diende er dus een nieuwe zanger gevonden worden. Na audities waarbij zowel de Schotse zanger van de band Stiltskin, Ray Wilson, als de latere zanger van Big Big Train, David Longdon, het tot de finale schopten, werd voor de eerste gekozen. Vervolgens werd het reeds genoemde controversiële album opgenomen waar Wilson ook daadwerkelijk aan mee schreef. Grappig detail voor BBT fans: drummer Nick d’Virgilio speelt mee op de helft van de nummers.

Ook kwam er een tournee door Europa, de Amerikaanse tour werd gecanceld als gevolg van tegenvallende kaartverkopen. Het is ook meteen het enige Genesis concert dat ik gemist heb in de afgelopen veertig jaar, bewust. Ik vond het indertijd geen bijster goed album en met Phil uit de band ook niet meer de moeite waard om het concert in Ahoy in maart 1998 te bezoeken. Ik moet achteraf bekennen dat ik me vergist heb. “Calling All Stations” is een ondergewaardeerd album dat, hoewel niets meer met prog te maken, zeker een aantal goede nummers bevat. Maar ik zou een kans krijgen om het een beetje goed te maken, Wilson toert al enige tijd redelijk intensief met onder andere Genesis materiaal door de wereld, voor mij zou het de eerste keer worden dat ik de voormalige Genesis zanger aan het werk zou zien. Gezellig was het absoluut op die koude november avond in de Boerderij te Zoetermeer, maar echter zeker niet uitverkocht; ongeveer 400 man hadden de bijna winterse omstandigheden getrotseerd om er bij te kunnen zijn.

Wilson werd deze avond begeleid door een forse band met vijf mannen en een vrouw, inclusief twee gitaren, en met hemzelf erbij soms zelfs drie. Waarom vraag je je af. Niets ten nadele van de band overigens, grotendeels onbekende maar competente musici, de helft Polen de andere helft Britten. Op die Poolse connectie kom ik later nog terug. Een opvallend onopvallende ritmesectie ook, zeer solide. Het nut van een violiste en saxofoonspeler ontgaat me echter, waarschijnlijk is het zijn manier om een andere draai aan bekende muziek te geven. En ach, dat je je broer erbij wil hebben op tournee, dat snap ik ook nog wel. De sympathieke Schot (48) was deze avond gekleed in een sjofele outfit. Opvallend ook zijn uitspraak van de Engelse teksten, bijna Amerikaans zelfs, ‘passing’ wordt ‘pessing’, sorry Phil. Never mind, klokslag half negen neemt het concert een aanvang.

20161126 - Ray 20161126 - Ray WilsonWilson_MG_5564 20161126 - Ray Wilson_MG_5571 20161126 - Ray Wilson_MG_5620

De band trapt af met Ought To Be Resting, een nummer uit het repertoire van zijn voormalige band Stiltskin. Een kakofonie van geluid die het ergste doet vermoeden is het resultaat. Of het nou de zevenkoppige band is of de afstelling van het geluid is in eerste instantie niet helemaal duidelijk. Gelukkig blijkt al snel dat bij het laatste de oorzaak lag, iets wat snel verholpen zou worden. Bij het volgende nummer, Propaganda Man/More Propaganda, gedragen door een mooie akoestische gitaarsolo, was het geluid al veel beter en tijdens het eerste Genesis nummer, een wat vlakke uitvoering van No Son Of Mine, is het geluidstechnische probleem al opgelost.

Zoals al eerder gememoreerd zijn de rollen van viool en sax niet helemaal duidelijk, op een paar relatief kleine solo spots na. Vooral de viool komt vrijwel niet boven het geluid van de meerkoppige band uit. That’s All wordt door de alleszins redelijke stem van Wilson en een goede sax- en gitaarsolo aan het eind overeind gehouden. Ook Take It Slow kent een prominente rol voor de saxofoon van Marcin Kajper. Carpet Crawlers krijgt tijdens zijn introductie een verwijzing mee naar het live-optreden met Steve Hackett in Londen drie jaar terug. Zijn stem heeft altijd al dichter bij die van Peter Gabriel gelegen, het nummer is een voorlopig hoogtepunt in de show. Ripples krijgt een bloedstollend mooie uitvoering mee met vier stemmen, drie akoestische gitaren waaronder twee maal twaalfsnarig, plus viool en fluit. Kippenvel.

20161126 - Ray Wilson_MG_5832 20161126 - Ray Wilson_MG_6160

Old Book On The Shelf wordt vergezeld van een (te) lang intro over een Hollandse ervaring na het ontbinden van Genesis. Het ingetogen Song For A Friend wordt opgedragen aan een overleden vriend en mecenas die de jonge zanger in zijn beginperiode als muzikant tot steun was. Het Genesis hitje Follow Me Follow You krijgt een akoestische behandeling inclusief vioolsolo, terwijl het Gabriel hitje Solsbury Hill eveneens een mooie versie krijgt met behulp van fluitsolo op één been á la Ian Anderson. Het lijkt wel of de lage stem van Wilson beter tot zijn recht komt in dit soort up-tempo semi-akoestische nummers. Een stem die overigens uiterst herkenbaar en vertrouwd lijkt. Of het nou komt omdat de muziek zo vaak beluisterd is of dat zijn stem gewoon goed past bij de muziek van Genesis, laat ik even in het midden. Als ik eerlijk ben had ikzelf indertijd voor David Longdon gekozen, maar wie ben ik.

Na exact een uur gespeeld te hebben wordt een pauze aangekondigd die circa een half uur zou duren. Daarna tapt de band uit een ander vaatje om maar eens een eeuwenoud cliché te gebruiken. Een trits Genesis songs van het al eerder genoemde “Calling All Stations” album staat op het programma met als eerste het titelnummer. Toch wel een uitstekende popsong, dat staat buiten kijf, met een hoofdrol voor de sterke gitarist Ali Ferguson. Vervolgd wordt met Congo waarbij de hoge tonen van Wilson ronduit twijfelachtig zijn, weer een sterke song. Het derde en laatste nummer van dit trio is het door Wilson mede geschreven, Not About Us.

Not Long Till Springtime staat ook op het menu, een nummer geschreven voor zijn Poolse vriendin, de danseres Gosia Mielech, te zien in de officiële video van het nummer. Voor haar heeft hij huis en haard in Schotland verlaten en is haar naar Polen gevolgd. De beste beslissing ooit, voegt hij er nog aan toe. Alone is een sfeervol ingetogen nummer wat enigszins aan recent werk van Mark Knopfler doet denken, enerzijds door gebruik van viool maar vooral door het gitaarspel van Ferguson.

20161126 - Ray Wilson_MG_5784 20161126 - Ray Wilson_MG_6127 20161126 - Ray Wilson_MG_6128

Het obligate Jesus He Knows Me mag blijkbaar niet ontbreken evenals Land Of Confusion, wat een behoorlijk rockende uitvoering krijgt met het publiek in een ‘oooooohh’ hoofdrol. Another Day is voor de jongeren onder ons vooral bekend van zijn samenwerking met DJ Armin van Buuren, terwijl Makes Me Think Of Home een Pink Floyd-achtige spanning oproept, uitstekende song. Mama van het album “Genesis” uit 1983 is zeker geen favoriet van uw recensent, maar het moet gezegd, in de uitvoering van Wilson c.s. is het een puike popsong, inclusief waanzinnig lachje recht voor de spotlights. Na precies twee uur zuivere speeltijd zit het officiële deel van het optreden erop.

Maar niet voor lang want de band keert al snel terug op het podium voor de encore. Inside, een nummer van zijn oude band Stiltskin, zorgt voor een spetterende toegift en het van diezelfde band afkomstige American Beauty wordt door de zanger op humorvolle wijze opgedragen aan Donald Trump. Maar de echte uitsmijter van de avond is een cover van Dylan’s Knockin’ On Heaven’s Door wat deze keer klinkt als Dire Straits door het weelderig gebruik van sax en gitaar. En dan is het over met de pret, na ruim twee uur en een kwartier beloont het dankbare publiek, waarin deze keer opvallend veel dames, de band met een uitvoerig applaus.

20161126 - Ray Wilson_MG_6224

De Meet & Greet wordt druk bezocht, evenals de merchandise. Er is tijd voor iedereen, een handtekening, een foto en een vriendelijk woord; Ray en zijn maten doen aan klantenbinding deze avond. De band heeft nog een druk programma te gaan, het optreden maakt deel uit van een mammoet toer met zo’n zestig optredens, voornamelijk in Duitsland. In maart 2017 keren ze weer terug naar Nederland om onder andere in Lelystad, Leeuwarden en Hengelo op te treden.

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Ron Kraaijkamp

Send this to a friend