Waters, Roger

22 juni 2018, Ziggo Dome, Amsterdam

Locatie
Ziggo Dome, Amsterdam
John Carin: toetsen
Dave Kilminster: gitaar
Bo Koster: toetsen
Holly Laessig: zang
Ian Ritchie: basgitaar en saxofoon
Joey Waronker: drums
Roger Waters: zang, basgitaar, gitaar
Jonathan Wilson: gitaar, zang
Jess Wolfe: zang
Voor de pauze:

Speak To Me
Breathe
One Of These Days
Time
Breathe (Reprise)
The Great Gig In The Sky
Welcome To The Machine
Deja Vue
The Last Refugee
Picture That
Wish You Were Here
The Happiest Days Of Our Lives
Another Brick In The Wall (part 2)
Another Brick In The Wall (part 3)
Na de pauze:
Dogs
Pigs (Three Different Ones)
Money
Us And Them
Smell The Roses
Brain Damage
Eclipse
Toegift
Wait For Her
Oceans Apart
Part Of Me Died
Comfortably Numb

Niet minder dan vier keer deed Roger Waters met zijn Us & Them Tour de Ziggo Dome in Amsterdam aan. Dat zegt iets over de enorme populariteit van deze 74-jarige voormalige frontman van Pink Floyd. Centraal tijdens deze wereldtournee die anderhalf jaar duurt staat de elpee “The Dark Side Of The Moon”, waarop het nummer Us And Them voorkomt. Maar ook werk van “Animals”, “Wish You Were Here” en “The Wall” staan op het programma.

De Dark Side-nummers aan het begin gaan er bij het publiek in als koek, inclusief het onvermijdelijke Time. One Of These Days krijgt een mooie uitvoering met een dubbel gespeelde baspartij en een zalige steelgitaarsolo. De zangeressen Jess Wolfe en Holly Laessig geven loepzuiver zingend hun eigen draai aan de hoge en intense zangpartij op The Great Gig In The Sky. Laten we het erop houden dat het anders is dan het origineel, gezongen door Clare Torry. Dan is allang duidelijk dat Waters een geweldige band om zich heen heeft, waarbij Dave Kilminster en Johathan Wilson op gitaar David Gilmour bijna doen vergeten. Als Waters dan enkele nummers van zijn eigen nieuwe cd Is “This The Life We Really Want?” Ten gehore brengt, met meer nadruk op zijn basspel en zang, maakt een zekere gelatenheid zich meester van het publiek. Hiervoor zijn ze duidelijk niet gekomen. Deze muziek mist ontegenzeggelijk de zeggingskracht van het klassieke  Pink Floyd werk. De zang van Waters kan rustig een minpuntje worden genoemd. Gelukkig springt Wilson ook hier uitstekend bij.

Vlak voor de pauze slaat dan toch de vlam in de pan. Een groep schoolkinderen in oranje Guantanamo Bay pakken en zwarte kappen op gaan pontificaal vooraan het podium staan. Na enkele minuten gaan de pakken uit en de kappen af, tonen ze een shirt met de tekst ‘Resist’ en zingen zij Another Brick In The Wall. Er zijn dan al heel veel indrukwekkende beelden achter het podium vertoond, die illustreren dat een concert van Waters niet alleen over muziek gaat, maar dat het visuele aspect bijna net zo belangrijk is.

Na de korte pauze gaat het wat dat betreft pas echt los. Over de hele lengte van de zaal wordt een gigantisch digitaal projectiescherm opgetrokken. Bij de klanken van Dogs en Pigs van “Animals” zien we eerst het industriële complex dat ook de hoes van deze cd siert, compleet met rokende torens en varkentje in de lucht. Dan komt de activist in Waters pas echt voor het voetlicht. Hij maakt met de zeer toepasselijke muziek van “Animals” spreekwoordelijk gehakt van met name Trump, die hij afschildert als een varken, en andere wereldleiders en stelt en passant ongeveer alle grote wereldproblemen aan de orde: verontreiniging, klimaatproblematiek, discriminatie en inkomensverschillen, maar vooral zijn toch de grote graaiers aan de beurt. Waters verschijnt zelf met varkenskop ten tonele en toont het publiek een bord met de tekst “Fuck the Pigs”. Het al uit de Pink Floyd tijd bekende grote varken zweeft dan inmiddels ook zijn rondjes door de lucht, om de boodschap nog wat extra kracht bij te zetten. De heerlijke gitaarsolo’s op dit “Animals”-blok blijven nog een tijdje nagalmen door de zaal. Money en Us And Them zorgen zowaar voor een rustpuntje, met fraaie saxofoonpartijen van Ian Ritchie.

Laserstralen vormen de prisma die op de hoes van “The Dark Side Of The Moon” prijkt als de finale wordt ingezet. Waters probeert  met armgebaren het publiek te enthousiasmeren, maar het duurt tot de toegift voordat hij het publiek toespreekt. Hij vraagt nog even aandacht voor de Palestijnse zaak en stelt de fans nogmaals op de proef door drie nummers van zijn laatste cd te spelen. Dan volgt de verwachte apotheose met Comfortably Numb van “The Wall”. Een waardige afsluiter van een gedenkwaardig concert. Wilson laat nog een keer horen dat hij Gilmour akelig dicht kan benaderen. Tijdens de ijzingwekkende eindsolo is Waters het publiek al omstandig aan het bedanken en lijkt hij iedereen aan zijn hart te willen sluiten. Hij heeft nadrukkelijk zijn bepaald niet vrolijke boodschap verkondigd, misschien wat over de top, maar breekt aan het eind een lans voor de liefde tussen mensen, wat volgens hem de basis is van alles. De muziek van Pink Floyd is tijdloos en heeft na een slordige veertig jaar nog niets aan kracht verloren. Het is een genot om al dat moois in een paar uur tijd zo nadrukkelijk bijna letterlijk binnen te krijgen, zeker als een band dit bijna perfect verzorgt. Roger Waters bezorgt de aanwezigen met zijn Us And Them Tour een gedenkwaardige avond.

Fred Nieuwesteeg

Send this to a friend