RPWL en SilhouetteConcert

Na een pauze van ruim vier maanden werd op 2 november de “Beyond Man And Time” tour vervolgd in de Lakei te Helmond. Het tweede deel van deze tour telt ‘slechts’ acht optredens in Nederland, België en Duitsland, terwijl het eerste deel 24 optredens bevatte in bijna geheel Europa. Naast de drie hiervoor genoemde landen werd toen ook Zwitserland, Polen, Oostenrijk, Frankrijk en Spanje aangedaan. RPWL is eindelijk opgegroeid in een volwassen band. Volgens zanger Yogi Lang betekent dit wel dat er nu veel harder gewerkt moet worden dan voorheen.

SILHOUETTE

De opening in de Lakei Helmond mocht de Nederlandse band Silhouette voor zijn rekening nemen. Een verlaat verjaardagsfeestje voor Brian de Graeve, die de dag voor dit optreden jarig was. Voor ondergetekende was dit de eerste live kennismaking met de band, die al een serie van drie succesvolle albums heeft afgeleverd. De verwachtingen waren gemengd. Hun albums zijn natuurlijk van wereld klasse, maar ik herinner ook de woorden van collega Joop Klazinga in zijn verslag van hun optreden in ’t Blok een jaar geleden “Die gasten zijn gewoon goed en beschikken over prima schrijverskwaliteiten, maar je nummers live brengen is toch weer een volstrekt andere stiel”. Nou laat ik dit dan maar voorop stellen. Hun live-optreden is in een jaar tijd flink verbeterd! Sterker nog, ik vond ze live beter overkomen dan op cd. Natuurlijk is er voor Silhouette in een jaar tijd ook het een en ander gebeurd. Hun nieuwe cd “Across The Rubicon” is verschenen, die zelfs tweemaal de toppositie van onze Wereldse Tien aanvoerde, en ze hebben ondertussen een goed gevulde concertagenda.

Met Far Away werd het optreden begonnen. Een oude bekende van het album Moods. Alle overige nummers zouden deze avond van hun nieuwste album “Across The Rubicon” komen. Hun podiumoptreden is sterk verbeterd, zelfverzekerd staan de mannen op het podium en spelen als een goed op elkaar ingespeelde band. Silhouette is een band met drie hoofdzangers. De zang wordt verdeeld tussen gitarist Brian de Graeve, toetsenist Erik Laan en drummer Jos Uffing. Alleen bassist Gerrit-Jan Bloemink houdt het alleen bij zijn basgitaar.

Met name een drummende zanger – of is het zingende drummer – is redelijk uniek. Uffing, gekleed in een Animal t-shirt, gaat op zijn drumkit tekeer zoals het deze muppet betaamt. Om dan tegelijkertijd ook nog zuiver te zingen valt niet mee. Ik heb weinig drummers dit zien doen, maar Uffing lukt het zeker. Zijn melodieuze gevoelige stem is heel zuiver en raakt je. Bij Empty Places verlaat hij zijn drumstel om vooraan op het podium zijn verdiende aandacht op te eisen.

Het nummer Don’t Stop This Movie wordt door de Graeve opgedragen aan zijn vriendin Marjolein, die vanwege ziekte niet aanwezig kon zijn. Ze zou op dit nummer graag het duet met haar vriend gezongen hebben, die eer valt nu aan toetsenist Laan. Beterschap Marjolein en hopelijk ben je er een volgende keer wel bij!

Lange nummers worden door Silhouette niet geschuwd en het is dan ook meer dan verdiend dat ze als voorprogramma een uur mochten spelen. Het publiek vond het zeker niet vervelend en gaf hen een daverend applaus. Tijd voor nog een toegift was er helaas niet.

RPWL

Na een korte ombouwpauze werden de zaallichten gedoofd en werd op de zijpanelen het voorwoord, behorende bij het concept album “Beyond Man And Time”, getoond. Het door velen bejubelde, maar vaak ook kritisch besproken, conceptverhaal werd wederom ten tonele gedragen. Voor mij was dit de tweede keer dat ik deze show mocht aanschouwen, zie ook mijn verslag van 22 april in de Pul, zodat de verkleedpartijen en showeffecten iets minder verrassend waren. Maar de uitbeeldingen, de show en vooral de muziek was weer opperbest. De vier maanden pauze had de heren duidelijk goed gedaan, ze stonden weer fris en uitgerust op het podium. Overigens blijken deze vier maanden goed besteed te zijn met het schrijven van nummers. Yogi Lang vertelde na het concert dat ze binnenkort weer aan een nieuw album gaan werken.

Met een lange staande ovatie werd na ruim 90 minuten het eerste deel van het concert afgesloten. De locatie de Lakei Helmond blijkt een scherpe eindtijd te hebben voor concerten. Exact middernacht moest het optreden beëindigd zijn, zodat RPWL slechts twee uur tijd had voor zijn grote repertoire. Om tijd te winnen werd het ‘encore-thing’ versneld uitgevoerd. Zonder het podium te verlaten werd de band onder luid gejuich weer terug ontvangen … haha.

En de toegift werd zeer speciaal. Na de klassiekers Sleep en Roses werd teruggegaan naar de roots van de band. Yogi Lang kondigt een nummer aan, zo oud dat de meeste bandleden nog niet eens geboren waren, van de band die altijd het grote voorbeeld is geweest voor RPWL: Embryo van Pink Floyd. De Pink Floyd coverband van weleer laat horen dat ze hun leermeesters nog niet vergeten zijn, maar zorgen wel voor een goede eigen interpretatie van dit nummer. In ruim 15 minuten – hoezo tijdgebrek? – vertolken ze op meesterlijke wijze dit nooit officieel verschenen nummer. Ieder bandlid krijgt ruim de tijd om zijn eigen solo neer te zetten. Marc Turiaux zet zijn drumsolo sterk neer, wordt overlappend overgenomen door Markus Jehle, die samen met Yogi Lang, de toetsen bedient. Een zeer sterk Werner Taus laat horen dat hij een goede aanwinst is op de basgitaar. Maar het meest indrukwekkend is nog steeds Kalle Wallner, die werkelijk elk denkbaar geluid uit zijn gitaar weet te persen. Met dit onvergetelijke slot besluit RPWL één minuut over twaalf zijn concert. Tijd voor nog een toegift is er werkelijk niet, want de zaallichten worden snel aangedaan. Jammer, want de band had er nog wel zin in. De volgende keer zijn we zeker weer aanwezig!

Verslag: Mario van Os
Foto’s: Ron Kraaijkamp