StillMarillionConcert

Soms hoeft het allemaal niet zo moeilijk te zijn. Ik daal graag af in de diepere krochten van het progspectrum – categorie ‘hoe houd je het uit?’ – maar elke avond kaviaar gaat ook vervelen (schijnt). Een avondje ongecompliceerd vermaak op zijn tijd is dan ook een welkome afwisseling en de enorme schare aan tribute bands voorziet bij uitstek in deze behoefte. Want jeminee, wat zijn er vreselijk veel bands die hun bestaansrecht ontlenen aan muziek die ze niet zelf hebben gecreëerd, maar die ze wel tot in de finesses beheersen. Ik zag er de afgelopen jaren al de nodige en het is vaak alsof je in een warm bad belandt: geen verrassingen in de setlist, geen bijzondere interpretaties (alles blijft netjes binnen de lijntjes) en een publiek dat de nummers van haver tot gort kent.

Gisteren was het de beurt aan StillMarillion, een Schotse tribute band van Marillion, die zich louter richt op de Fish-jaren. De band stond voor het eerst op Nederlandse bodem, maar de roem was de band al vooruitgesneld door de optredens die zanger Martin Jakubski eerder gaf tijdens het recente Marillionweekend (bij het onderdeel swap the band) en als zanger van de Steve Rothery Band. Mede door zijn Schotse accent weet Jakubski Fish beangstigend goed te benaderen.

Vanaf de start – Assassing, een nummer dat zich natuurlijk goed leent voor publieksparticipatie – zit de sfeer er goed in. Een deel van het publiek blijkt gedurende het optreden bijzonder tekstvast te zijn en er wordt luidkeels meegezongen en -geklapt. Het wordt ons ook niet moeilijk gemaakt, want alle nummers zitten reeds lang in het collectief geheugen van de Marillion-gemeenschap. White Russian is de vreemde eend in de bijt in de eerste helft, die verder uitsluitend bestaat uit nummers van de eerste twee albums (plus bonustrack Freaks).
Het doet hoop gloren voor na de pauze: een integrale uitvoering van “Misplaced Childhood”? Helaas, zodra met Kayleigh wordt aangevangen, weten we dat dit niet zo is. Wel krijgen we het leeuwendeel van de A-kant voorgeschoteld, wat uiteraard geen straf is. Uiteindelijk zal ook de rest van het optreden gedomineerd worden door “Fugazi” en “Script For A Jester’s Tear”, wat ik persoonlijk wel jammer vind. Met name het ontbreken van publieksfavoriet Slainte Mhath” vond ik opvallend. Maar goed, zoals gezegd bleef het allemaal netjes binnen de lijntjes: de nummers werden keurig nagespeeld en het showelement was vrijwel afwezig (geen geschminkte zanger, een “Misplaced Childhood”-jasje, maatje XXL, was eigenlijk het enige).

Waren er dan helemaal geen verrassingen? Ja, toch wel. Nadat Jakubski The Last Straw nogal op zijn Bruce Dickinson’s afsloot, besloot de band vervolgens maar The Number Of The Beast in te zetten, wat ze vervolgens verbazingwekkend goed deden. Later kwam de aap uit de mouw: Jakubiak, gitarist Mitchell en de drummer zitten tevens in een Iron Maiden-tributeband.

Soms hoeft het allemaal niet zo moeilijk te zijn. Ongeveer tweeënhalf uur muziek van een de grootste namen uit ons genre, nagespeeld door een vijftal bekwame muzikanten en meebeleefd door een enthousiast publiek. Een man of vijfhonderd kwam en hoorde dat het goed was. Een eclatant succes derhalve en Cultuurpodium De Boerderij zou wel gek zijn als deze band hier volgend niet weer staat. Hopelijk dan met een volledige “Misplaced Childhood” (en zonder Grendel).

Wouter Brunner