Watch, TheConcert

Bijna exact een jaar geleden, op twee dagen na, maakte ik mijn debuut als presentator op de planken van De Boerderij in Zoetermeer, ik had destijds de eer en het voorrecht om het optreden van The Watch aan te kondigen.

Een bijzonder optreden destijds, door ziekte van zanger Simone Rossetti en gitarist Giorgio Gabriel, opgelopen tijdens de tour in het Verenigd Koninkrijk en Schotland. De eerste had bijna geen stem meer, de show diende ingekort te worden, bepaalde nummers moesten verwijderd worden omdat ze een te grote aanslag op de stembanden van de zanger betekenden. Rossetti perste er uiteindelijk een twee uur durend optreden uit waarna zijn stem er simpelweg mee ophield. De belofte werd gedaan om terug te keren en het goed te maken, deze belofte werd volledig ingelost met een uitstekend optreden op een koude avond in maart.

De band is inmiddels een beetje een gevangene van zijn eigen succes, net zoals Ray Wilson. Ze beschikken over een arsenaal aan uiterst originele, hoewel overduidelijk door de Britse topband geïnspireerde, muziek. Na eerder de albums “Nursery Crime” en “Tresspass” tot centraal thema te hebben benoemd, was het dit maal de beurt aan het iconische album “Foxtrot” uit 1972. Geen poespas, geen verkleedparttijen of overdadige schmink, louter en alleen de fantastische symfonische rockmuziek uit de hoogtijdagen van Genesis.

De band trapt af met Damage Mode van het tweede studio album ”Vacuum” uit 2004, een verrassende keuze als opener. Maar ook weer niet zó verrassend, hoewel dit een origineel nummer van de band zelf is, ligt de muziek sterk in het verlengde van de band die hen zo heeft geïnspireerd. En als we daar dan toch over spreken, het tweede nummer is al direct een klapper: Watcher Of The Skies met zijn prachtige dreigende intro wordt gespeeld en het feest der herkenning kan beginnen. Achtereenvolgens worden Can-Utility And The Coastliners en Fountain Of Salmacis, met prachtige hoge noten van zanger Rossetti, en Stagnation, met kenmerkende dubbele twaalfsnarige gitaar, gespeeld. Geen integrale versie dus van “Foxtrot”, maar een mix van het album en ander werk uit de bloeiperiode van de beroemde band met dit album die zijn definitieve sound te pakken leek te hebben. Het geluid is niet bijster goed tijdens het begin van de show maar naarmate het optreden vordert wordt het steeds beter.

Time Table is een geweldig nummer, een juweeltje, en maar uiterst spaarzaam door de originele band gespeeld, laat staan door latere tribute bands. Heerlijk om het nu weer eens te horen en te ontdekken dat ik de oorspronkelijke tekst nog woord voor woord kon meezingen, en ik was niet de enige. Return Of The Giant Hogweed, over het kwaadaardig groeiende gewas, is een vocaal meesterwerk in de vertolking van Simone Rossetti, waarbij de fluit van pa en de melodieuze baspartij van zoon het meest in het oog en oor springen. Wanneer hoor je ooit zoveel muzikale edelstenen bij elkaar? Er wordt een korte pauze aangekondigd die uiteindelijk een half uur zou duren.

Een erg enthousiaste toetsenist, die Valerio De Vittorio, zelden zo’n brede smile gezien bij een muzikant op het podium, en zeer vaardig tijdens de vaak complexe partijen. Het toetsengeluid daarentegen is minder helder, een beetje vlak zelfs. Dat ligt mijns inziens niet aan de capaciteiten van de toetsenist, maar je zou bijna zeggen dat de keuze voor de specifieke geluiden niet altijd even gelukkig was. De piano klonk gewoon mat, de sprankeling die het geluid van Banks kenmerkt, ontbrak, een aandachtspuntje.

Drummer Marco Fabbri, drumbeest, als altijd getooid met Schotse kilt en met ontbloot bovenlijf in de tweede set. Hij is duidelijk een maatje van zanger Rossetti, na vrijwel elk nummer volgt even een boks of high/low five tussen drummer en zanger. Zoon Mattia Rossetti heeft zeker niet de makkelijkste taak binnen het ensemble. Switchend tussen bas en twaalfsnarige gitaar, maar ook de baspedalen bedienend en achtergrondzang verzorgend, groeit hij steeds beter in de rol die ooit door Michael Rutherford vorm werd gegeven.

Maar de focus ligt toch overduidelijk bij de sublieme zang partijen van bandleider / oprichter / zanger / componist / fluitist Simone Rossetti. Wat een stem, wat een presentatie, indrukwekkend gewoon. Zijn dictie en frasering ligt akelig dicht bij het geluid van Peter Gabriel. Daarnaast heeft hij een rustige, sympathieke en bijna nederige uitstraling op het podium, zijn fluitpartijen mogen ook zeker niet vergeten worden, het vergroot het arsenaal aan geluid aanzienlijk.

De band keert terug op het podium voor het tweede deel van het optreden en speelt, enigszins verrassend, The Fisherman van het album “Twilight” uit 1997, met zijn kenmerkende zware baspedalen. The Musical Box wordt door Rossetti geïntroduceerd in prima Nederlands als ‘muziekdoos’, waarna een perfecte versie van het nummer volgt met hoofdrollen voor gitaar en toetsen. En wat een fantastische lichtshow tijdens dit nummer waardoor het nog meer aan dramatiek wint.

Dan neemt bandleider Rossetti wederom het woord om een emotionele speech te houden over het belang van cultuur en vooral muziek in de samenleving. En helemaal in het Nederlands, weliswaar van een spiekbriefje, maar dan toch. Hij heeft overduidelijk heel goed geluisterd en gekeken naar de legendarische zanger en voorman van Genesis. Peter Gabriel stond erom bekend dat hij graag het publiek toesprak in de eigen taal, er zijn talloze voorbeelden van bootlegs waarop de volledige show door hem aan elkaar wordt gepraat in het Frans of Duits. Hulde aan Rossetti voor zoveel toewijding.

Het relatief onbekende, maar daarom niet minder interessante, Happy the Man, wat later nog de inspiratie zal zijn voor de bandnaam van ex-Camel toetsenist Kit Watkins, wordt gevolgd door het Foxtrot nummer Get ‘Em Out By Friday, je kon een speld horen vallen tijdens de rustige passages, respect Boerderij publiek. Horizons kende een klein foutje van de verder foutloos spelende gitarist Giorgio Gabriel. Ter verdediging dient aangevoerd dat Hackett zelf Gabriel ‘crazy’ noemde omdat hij erop staat het technisch lastige nummer op de twaalfsnarige gitaar uit te voeren.

Maar het hoogtepunt van de avond is toch wel het iconische Supper’s Ready, door zanger Rossetti aangekondigd als ‘avondeten is klaar’. Een werkelijk sublieme versie van dit ruim 23 minuten durende magnum opus van Genesis waarvan ik hooguit met uitzondering van de vertolking van ene heer Hackett met zijn band van topmuziekanten nooit een betere versie heb horen spelen, durf ik te zeggen. Een gigantisch minuten lang durend applaus is dan ook de terechte beloning van een super enthousiast en dankbaar publiek, dat al eerder van zich had doen spreken door luidkeels mee te zingen en te dansen.

Toegift The Knife van “Trespass” uit 1970 vormt een knallend einde met wederom een hoofdrol voor gitarist Gabriel die een soepel Hackett sausje serveert over het werk dat door diens voorganger Anthony Philips op de plaat werd gezet. Met zijn clowneske gezicht en stoïcijnse optreden, het gehele concert gezeten op een kruk, maakte hij indruk met zijn spel dat dicht bij dat van de meester ligt. En vergis je niet in de complexiteit van de muziek, heren/dames aspirant-muzikanten: don’t try this at home.

Na ruim twee uur en bijna drie kwartier is de koek op en ontvangt het dankbare en nederige ensemble een langdurig open doekje van het trouwe en kundige publiek. Een gepassioneerd dankwoord van voorman Rossetti is het laatste wat we deze avond te horen krijgen: het is mooi geweest.  300 man en een enkele vrouw kunnen tevreden zijn, we zijn getuige geweest van een geïnspireerde show van het vijfmanschap uit Milaan.

Het nieuwe studio album “Seven” komt volgens voorman Rossetti over ongeveer een maand uit en is gedeeltelijk tot stand gekomen in samenwerking met, daar is ‘ie weer, Steve Hackett, interessant. Hoog tijd voor een concert met louter originele muziek, met het nieuwe album als kapstok en hoogtepunten van de eerste zes albums, en dat zijn er best veel. En als de band dan nog zin en energie heeft om wat nummers van Genesis er tussendoor te gooien, dan zal je van mij geen protest horen.

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Richard Winkel Cultuurpodium De Boerderij