Watch, TheConcert

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Ron Kraaijkamp

Daar stond ik dan op het podium van de Boerderij voor de introductie van The Watch: klassieke 70’er jaren symfo van hoog niveau van een vijftal rasmuzikanten uit Milaan. Inmiddels is er sinds het debuutalbum uit 2001 een zevental prima ontvangen albums verschenen waarbij de laatste uit 2014 “Tracks Of The Alps” wat mij betreft een extra vermelding mag ontvangen. Sinds 2009 wordt tijdens live-optredens de muziek van Genesis door de heren gespeeld en met groot succes. Ook deze avond zal het grootste deel van de songs uit Genesis materiaal bestaan, met name van “Tresspass” uit 1970 en “Nursery Cryme” uit 1971.

Een novum dus, de introductie van de band door uw recensent. Ik beschouw het als een eer en een voorrecht om de groep te mogen introduceren bij het Boerderij publiek. Er hing een prima sfeer in de Boerderij, een sfeer met anticipatie op wat zou komen. Ik heb de heren al een aantal keren eerder zien spelen onder andere in De Pul in Uden in maart 2009 en ze hebben me nooit teleurgesteld.

Wat vooral opvalt is de intensiteit van spelen en de onderlinge lol, een uiterst professioneel en op elkaar ingespeeld geheel. Als je je ogen sloot (oké, ik geef het toe) bevond je je onbewust in een soort van tijdsvacuüm en waande je je bij een concert van de grote idolen veertig jaar terug. Vooraf werd nog gediscussieerd in hoeverre het ‘moeilijke’ materiaal van “Tresspass” aan zou slaan bij het publiek. Desondanks ontlokte dit deel van de set veel positieve reacties. Het betrof deze avond ongetwijfeld een publiek van kenners van old skool symfo. Het meer toegankelijke “Nursery Cryme” bevat meer bekende nummers en is eigenlijk het eerste album van de band waarop de later zo beroemde stijl vorm krijgt.

Fantastische muzikanten, klasbakken het vijftal uit Milaan. Een geweldige drummer die Marco Fabbri al sinds 2007 lid van de band, gehuld in Schotse kilt en met ontbloot bovenlijf, op het ene moment als een waanzinnige beukend op de vellen en even later uiterst subtiel de vinger cymbalen beroerend. In datzelfde jaar voegde ook gitarist Giorgio Gabriel zich bij de groep. De hele avond zoals altijd gezeten op een kruk, vooral spelend op zijn zwarte Gibson Les Paul afgewisseld met een elektrische 12-snaar gitaar. De arme man was snipverkouden en moest regelmatig een beroep doen op tissues. Desondanks was zijn gitaarspel weer superieur als altijd. ‘Who needs Steve Hackett…’

Toetsenist Valerio De Vittorio is absolute top. Hij is sinds 2009 onderdeel van de band. En dan te bedenken dat hij vóór zijn toetreding nauwelijks kennis had van het materiaal van Genesis. Slechts luttele  jaren later zijn er foutloze en geïnspireerde versies van gecompliceerd materiaal (Firth of Fifth) te beluisteren. Alles uit het hoofd, alleen tablatuur voor enkele “Tresspass” nummers, en alles op slechts drie toetsenborden, chapeau! Mattia Rossetti is de benjamin van de band. De zoon van bandleider/oprichter Simone is anderhalf jaar geleden de band komen versterken. De talentvolle bassist/gitarist speelde op een home-made double nek gitaar/basgitaar waarbij het gitaardeel vanzelfsprekend twaalf snaren bevatte. En wat te denken van het werk van de youngster op de Moog Taurus pedalen, ik voel mijn maag nog steeds.

Trotse vader Simone Rossetti had het zichtbaar moeilijk deze avond. Zijn stem was dusdanig aangetast dat een aanpassing van het repertoire noodzakelijk was. Grappig detail is dat ik van hem ter verificatie zijn persoonlijke setlist kreeg inclusief handgeschreven aanpassingen. Toch werden regelmatig de hoge noten gehaald, waarvoor hulde. Aan het einde van de show was de stem bijna volledig weg. Met een tour de force werd er nog een niet geplande toegift uitgeperst, maar toen was de koek toch echt op. Die introducties tijdens de intervallen, de frasering en intonatie van Peter Gabriel, de ingetogen houding, met de rug naar het publiek, allemaal even indrukwekkend. En dan heb ik het nog niet over zijn veel geroemde fluitspel.

Voor de pauze een integrale versie van “Tresspas” zoals gezegd. Er werd afgetrapt met Looking For Someone waarna logischerwijs White Mountain en Visions Of Angels volgden. Allemaal even zuiver en accuraat gespeeld alsof Banks, Rutherford, Gabriel, Phillips en Mayhew hier aan het werk waren. Stagnation was het eerste hoogtepunt waarna het minder bekende Dusk volgde. Dan is het de beurt aan Shining Bald Heads, een eigen compositie van het album “Vacuum” uit 2004 die regelmatig op de playlist verschijnt en wonderwel goed past tussen het Genesis materiaal van die tijd. The Knife is het opzwepende slotnummer van de eerste set die eindigt met een groot applaus van de aanwezigen in de zaal.

Na de eerste relatief korte set verliet de band het podium voor een korte pauze. Dit werd onverwacht een lange pauze van ongeveer een half uur. Naar later bleek absoluut noodzakelijk om de zwaar aangetaste stembanden van Rossetti enigszins tot rust te laten komen. Het was hem van harte gegund. Geluid en belichting waren weer helemaal top, hulde aan de staf van de Boerderij. Vooral de blauwe en rode gloed over het gezicht van zanger Simone Rossetti gaf het geheel extra daadkracht, exact de wijze waarop Peter Gabriel ruim vier decennia geleden werd uitgelicht.

Zoals gezegd een op het laatste moment aangepast setlist, dus geen For Absent Friends, The Return Of The Giant Hogweed, Harold The Barrel of Supper’s Ready helaas. Dat mocht echter de pret niet drukken. Was het voor de break al geweldig, na de pauze sloeg de vlam pas echt in de pan. Duimendik kippenvel tijdens Seven Stones, met drie gitaren, maar vooral tijdens het formidabele Fountain Of Salmacis. Met dat laatste nummer wordt de tweede set geopend, gevolgd door het al gememoreerde Seven Stones en Harlequin. De aanpassing in de tweede set zorgt ervoor dat we vervolgens worden getrakteerd op Firth Of Fifth met een hoofdrol voor toetsenist De Vittorio.

Verrassend is de keuze voor The Lamia van “The Lamb Lies Down On Broadway”. Ik vreesde even dat we The Musical Box niet meer zouden meemaken deze avond, maar gelukkig besloot de band dit nummer alsnog te spelen ondanks de aanslag op de stembanden van zijn zanger. Een spetterende versie van Cinema Show sloot het reguliere deel van de set af. Een oorverdovend applaus van het dolenthousiaste publiek doet de band weer snel terugkeren op het podium. Er is kort overleg tussen zanger en toetsenist en de keuze voor de toegift valt uiteindelijk op Watcher Of The Skies.

Een uitzinnig publiek beloont een overduidelijk aangedane  band met een minutenlange ovatie. Opvallend ook, die sympathieke, bijna nederige uitstraling van de heren, zeer dankbaar voor de positieve reactie van het enthousiaste publiek. Rossetti refereerde nog even kort aan de show in Ulft de avond ervoor, klaarblijkelijk een veel langere show dan deze avond (Peter Gabriel songs!). Hij deed de plechtige belofte om bij een nieuw bezoek aan de Boerderij in de toekomst een en ander goed te maken, dat horen we natuurlijk graag.

Geen boze gezichten als gevolg van het missen van een paar langere nummers van “Nursery Cryme”. Iedereen begreep de noodzaak om eerder te stoppen omdat anders mogelijk onherstelbare schade aan de stem van de solozanger opgelopen zou worden. Je zou het bijna kunnen beschouwen als het geschenk van het publiek aan de band. Een fantastische show, er werd druk nagepraat en de aanwezigen konden met een uiterst voldaan gevoel de thuisreis aanvaarden. Opvallend veel positieve reacties na afloop van de 250-300 man/vrouw die de moeite hadden genomen op deze zaterdagavond om de weg naar de Boerderij te vinden. De thuisblijvers hadden ongelijk deze avond. We hebben genoten van Rock Progressivo Italiano van een zeer hoog gehalte.

Nog wat nieuwtjes tot slot: de band heeft blijkbaar recent samengewerkt met John Hackett. Maar het mooiste nieuws komt nog: er werd nieuw werk aangekondigd met een gastrol op gitaar op enkele nummers voor brother Steve Hackett. Kijk, dat noem ik nou goed nieuws.