Threshold

9 december 2017, De Boerderij, Zoetermeer

Steve Anderson: basgitaar
Karl Groom: gitaar
Johanne James: drums
Glynn Morgan: zang
Richard West: toetsen
Slipstream
The Man Who Saw Through Time
Long Way Home
Innocent
Stars and Satellites
Hollow
Sunseeker
The Shire (Part 2)
Snowblind
Pilot in the Sky of Dreams
Mission Profile
Lost in Translation
Small Dark Lines
Swallowed

Het nieuwe Threshold album “Legends Of The Shires” is in mijn ogen het beste album dat de band tot nu toe gemaakt heeft. Een optreden in De Boerderij in mijn woonplaats Zoetermeer kon ik dan ook niet aan me voorbij laten gaan. Door een verlate Sinterklaasviering met de schoonfamilie kon ik er pas om 21:20 zijn. Daardoor moest ik helaas het optreden van Day Six missen. Ik was erg benieuwd naar hun nieuwe materiaal. Ik kreeg nog wel twee nummers mee van Damnation Angels, maar daar zal ik maar niets van zeggen.

In rap tempo werd het podium in gereedheid gebracht en om 21:45 betraden de mannen van Threshold het podium. De Boerderij was niet uitverkocht, maar veel scheelde het ook niet. Velen hadden de eerste sneeuw getrotseerd en waren op Threshold afgekomen. Die gingen in de hoogste versnelling van start met het pakkende Slipstream (album: “Dead Reckoning”). De grunts die hierin zitten werden verrassend goed door Richard West opgepakt. Stiekem had ik gehoopt dat de band het nieuwe album integraal zou spelen, maar die droom bleek ijdel. Toch werden er zes tracks van het nieuwe album uitgevoerd. Helaas dan weer niet mijn favoriet Trust The Process. Saillant detail vond ik dat de laatste albums met Damian Wilson “For The Journey” en “March Of Progress” straal genegeerd werden in de setlist.

De nummers waarop Andrew McDermott zong waren beter vertegenwoordigd. Ze werden aan de op 3 augustus 2011 overleden zanger opgedragen. Ik heb zelf de band in 2003 voor het laatst live gezien (de tijd vliegt) maar die hoge mate van professionaliteit staat nog altijd buiten kijf. Wat een rasmuzikanten. Joanne James is echt een drumbeest dat lekker wat show in zijn strakke spel stopt. Karl Groom speelt ogenschijnlijk moeiteloos de ene naar de andere geweldige solo op zijn gitaar en Steve Anderson is jaren een vaste waarde op basgitaar.

De ‘nieuwe’ zanger, Glynn Morgan (hij was al even de zanger ten tijden van “Psychedelicatessen”), doet het live erg goed, maar het niveau van Damian Wilson live haalt hij nergens. Die is live echt van een buitencategorie. Zijn hele podiumpresentatie vond ik wel prettig.

Smet op het optreden vond ik zelf het geluid. Ik stond in het midden, maar de drums en bas domineerden het geluid volledig. Daardoor kwamen de toetsen van Richard West totaal niet uit de verf, was de zang vaak te zacht, net als de gitaar van Karl Groom. Daardoor verloor de intense muziek wel iets van zijn impact.

Naar mate het optreden vorderde werd de klik met het publiek steeds beter. Er werd naar hartenlust meegezongen en het heen-en-weer schudden van een paar honderd hoofden blijft leuk om te zien. Na drie ‘toegiften’ was de koek op en mochten we terug de sneeuw in.

Maarten Goossensen

Send this to a friend