Tiger Moth Tales en Red Bazar

26 januari 2019, De Boerderij, Zoetermeer

Locatie
De Boerderij, Zoetermeer
Peter Jones: zang, toetsen, gitaar
Andy Wilson: gitaar
Mick Wilson: basgitaar, zang, melodica, vocoder
Paul Comerie: drums
Tiger Moth Tales:
Toad Of Toad Hall
Don’t Let Go, Feels Alright
Match Girl
Hygge
The Boy Who Cried Wolf
The Ballad of Longshanks John
Tigers in the Butter
The Merry Vicar
A Visit to Chigwick

 

Red Bazar:
Queen Of The Night Part 1
Temple
Spiral
Liar
City And The Stars
Sunset For a New World
The Parting
Nothing Left
We Will Find You
Calling Her On
Burn

Pete Jones alias Tiger Moth Tales (TMT) maakte voor het eerst tijdens het Progdreams Festival in 2017 zijn opwachting. Zowel solo als een gastoptreden verzorgend voor collega prog-virtuoos Luca Zabini, maakte hij grote indruk op het aanwezige publiek.

Hetzelfde gold voor zijn eerste optreden als solo artiest vorig jaar januari, eveneens in de Boerderij in Zoetermeer, kort na het uitbrengen van zijn uitstekende derde album “The Depths Of Winter”. De situatie is nu niet veel anders, kortgeleden zag zijn nieuwste werk “Story Tellers Part Two” het levenslicht. Daarnaast participeert hij al geruime tijd in de band Red Bazar, waarvoor hij niet alleen schrijft maar ook zingt en toetsen speelt. Deze laatste groep heeft zojuist eveneens een splinternieuw album uitgebracht onder de titel “Things As They Appear”. De 38-jarige multi-instrumentalist geldt voor velen, waaronder uw recensent, als beloftevolle toekomstige vaandeldrager van de progressieve rock, reden temeer om een bezoekje te brengen aan de rocktempel in Zoetermeer waar beide bands een dubbel optreden zouden verzorgen. ‘Beide bands’ tussen aanhalingstekens: de bezetting is zowel vóór als na de pauze exact gelijk. Het eerste deel van het optreden zal in het teken staan van Tiger Moth Tales, na de pauze komt de muziek van Red Bazar aan bod, vorig jaar was de volgorde omgekeerd.

Klokslag half negen betreedt de band het podium en klinken de vrolijke tonen van Toad Of Toal Hall, een humorvol nummer gedomineerd door zang en toetsen, afkomstig van het eind vorig jaar uitgebrachte nieuwe album “Story Tellers Part Two”. Compleet met op band vastgelegde geluiden van crashende voertuigen, Jones’ onuitputtelijke arsenaal stemmetjes en zijn aanstekelijke lach. Don’t Let Go, Feels Alright, van debuutalbum “Cocoon” uit 2014, is het tweede nummer vanavond. De tweestemmige zang, bassist Mick Wilson draagt zijn steentje bij, en de melodie maken dit nummer tot een succes, ook vorig jaar al op de setlist. Het gevoelige Match Girl van het nieuwe album gaat gepaard met zo’n typisch grapje van Jones over het ‘little instrument’ van bassist Mick. Nee, het is niet wat u denkt, het gaat over de wonderschone solo die de laatste weet te produceren op de kleine melodica, het duo is alleen op het podium. Voorafgaande aan Hygge doet Jones nog eens een poging om de verkoop van zijn albums te promoten, het zal zeker niet de laatste keer zijn deze avond. Het nummer van “The Depths Of Winter” is de TMT versie van Genesis’ Entangled, wederom prima zang maar ook helaas wat valse noten van gitarist Andy Wilson, aan het einde van zijn solo. Opmerkelijk.

The Boy Who Cried Wolf is wederom een nieuw nummer, met prachtige instrumentatie en wolf gehuil uit blik. Tijd voor de eerste epic, in dit geval het verhaal over de laatste dagen van Robin Hood. The Ballad Of Longshanks John is een prima showcase voor Jones en band, zijn stem doet hier meer dan ooit aan Paul Carrack denken, in dit twaalf minuten durende hoogstandje met de vocoder van Mick Wilson als tweede stem. Nog een lang nummer, het bekende Tigers In The Butter van succesalbum “Cocoon” duurt bijna een kwartier. Indiase muziek als schitterend intro en weer die vocoder. Een eersteklas prog-song, helaas is de gitaar van Jones niet goed hoorbaar in de mix. ‘We live our life in fantasy’ zingt de zanger, de afsluitende solo bewijst dat Andy Wilson een uitstekende gitarist is, zijn uitglijer uit het begin is hem vergeven.

The Merry Vicar wordt gelardeerd met flarden van Tulips From Amsterdam en Smoke On The Water, tijdens  deze bizarre kruising tussen Monty Python en Elton John. Publieksparticipatie (three cheers) een Marillon-achtige toetsensolo en vreemdsoortige tempi doen de rest, altijd goed voor een glimlach. Jones heeft nu de smaak te pakken, tijdens het introduceren van de bandleden noemt hij de een na de ander ‘another most important member’, terwijl de naam van drummer Paul Comerie, als comerie, comera hahahaha op de wijs van falderie, faldera wordt gezongen, hilarisch. Het daarop volgende A Visit To Chigwick, de schilderachtige beschrijving van een plattelandsdorpje, kent sterke Genesis– en Big Big Train referenties. Dit nummer markeert ook direct het einde van de Tiger Moth Tales set, na circa tachtig minuten optreden, waarna een half uur pauze volgt.

20190126_Tiger_Moth_Tales_Boerderij_NL_018

Een compleet andere band betreedt vervolgens het podium van De Boerderij. Grote rookpluimen kondigen de start van de Red Bazar show aan. Alle muzikanten hebben een ander shirt aangetrokken om het verschil met voorganger Tiger Moth Tales zo duidelijk mogelijk te maken. Zo kun je dus ook twee bands runnen.

Er wordt afgetrapt met Queen Of The Night Part 1: Circus is coming to town en zo is het ook, hoewel de zinsnede meer van toepassing was op het eerste deel van het optreden. Dit is veel meer recht toe recht aan rock ‘n roll, met progressieve tinten weliswaar maar veel minder spannend en inventief. Een groot deel van de setlist bestaat uit materiaal van het zojuist verschenen album “Things As They Appear”. Temple, een nieuw nummer, werd vorig jaar ook al gespeeld, stevige rock maar toch swingend met als onderwerp de vele cults. Gitarist Andy Wilson is veel beter of dreef, hij heeft kennelijk zijn huiswerk beter gedaan. Ook Spiral is nieuw, een rustige ballade met de mooie stem van Jones in dit sferische nummer wat zelfs een onvervalste ‘old skool’ toetsensolo van de maestro bevat. Liar is eveneens afkomstig van het nieuwe album, een ‘angry song’ volgens Jones met opvallend en inventief drumwerk van Paul Comerie.

City And The Stars werd ook vorig jaar al gespeeld. Het bijna negen minuten durende mid-tempo nummer is afkomstig van “Tales From The Bookcase” uit 2016. The Meet is een van de oudste nummers, afkomstig van het debuutalbum “Connections” uit 2008. ‘When we were still wearing short trousers’, aldus Jones, als introductie van dit recht toe recht aan rock ‘n roll nummer. Sunset For A New World wordt gekenmerkt door een instrument dat ik al lang niet meer op een podium gezien heb, de onder andere van Sting en Stanley Clarke bekende Van Zalinge staande bas wordt door Mick Wilson op smaakvolle wijze ter hand genomen. Het nummer wordt in een semi-akoestisch intieme setting gebracht. Klein humoristisch hoogtepuntje: tijdens de introductie van het nummer wordt Peter Gabriel’s legendarische surrealistische inleiding tot het iconische Supper’s Ready vrijwel woordelijk geciteerd, hulde aan Genesis-fanaat Jones.

20190126_Tiger_Moth_Tales_Boerderij_NL_023

Tijd voor een drietal nieuwe nummers, The Parting, een uptempo song met open gitaarakkoorden en de zware Rickenbacker basgitaar van Wilson, Nothing Left, waarbij de rookmachine overuren draait en tenslotte We Will Find You. Het laatste betreft een loodzwaar ritme à la Led Zeppelin met veel somberheid en Peter Gabriel-achtige, geschreeuwde vocalen. Dit is dus ook Pete Jones, blijkbaar, (Red) Bizar.  Als eerste toegift wordt Calling Her On gespeeld waarna ons een verrassing wacht. We worden getrakteerd op een geïnspireerde versie van Burn, het meesterwerkje van Deep Purple, met Jones in de rol van zowel John Lord als David Coverdale. Een mooie positieve afsluiter na bijna drie uur spelen. Het publiek beloont het optreden van de Britten met een enthousiast applaus.

De grote blinde roerganger bedient zich van die typische Engelse humor, razendsnel uitgesproken, soms struikelend over zijn eigen woorden. Zo gaat er wel eens een grap de mist in, vanzelfsprekend. Voor het eerst staande achter zijn toetseninstrumenten, nog niet eerder vertoond, ook niet bij Camel. Hij is volledig op zijn gemak, bespeelt met één hand de toetsen en met de ander de gitaar, volleerd showman als hij is. Op de tast naar zijn waterflesje, hij oogde zelfs een tikje slanker dan voorheen, een indrukwekkende, polyvalente muzikant annex podium persoonlijkheid. Veel humor dus, ook als het gaat om de aankondiging van de ‘andere band’, daar wil men niets mee te maken hebben. ‘Not our kind of people’ aldus Jones, hij moet er zelf het hardst om lachen. Licht en geluid waren weer prima op orde met de kleine kanttekening dat zowel de gitaar van Jones als ook die van Wilson onvoldoende in de mix aanwezig waren, dat laatste geldt eveneens voor de bass drum. Overigens werden er tijdens het optreden video-opnames gemaakt door het ervaren team van John Vis, mogelijk zien we die nog eens terug op een dvd.

20190126_Tiger_Moth_Tales_Boerderij_NL_026

Net als vorig jaar geen grote opkomst, helaas, slechts ruim 200 bezoekers, die in eerste instantie ook nog eens relatief lauw reageerden op vooral de nieuwe nummers, mogelijk vooral door onbekendheid. Gelukkig wel veel ‘echte’ prog fans, dames en heren die regelmatig aanwezig zijn, ook bij minder bekende artiesten.

Het verschil tussen het gebodene vóór en ná de pauze is opmerkelijk: de muziek van Tiger Moth Tales is naar mijn bescheiden mening veel avontuurlijker, creatiever en verrassender dan het werk van Red Bazar. Ondanks het feit dat de invloed van Jones ook bij de laatste niet te onderschatten is. Nogmaals, smaken verschillen, maar persoonlijk zou ik liever een hele avond naar het solowerk van Jones luisteren, nu moeten noodgedwongen instrumentale prog juweeltjes als The Palace en Kai’s Journey het veld ruimen voor het minder inventieve werk van de heren van Red Bazar. Daarbij dringt zich onwillekeurig de volgende vraag op: houdt de band hem tegen of helpt zij hem verder? Hij kan het natuurlijk niet in zijn eentje en dit zijn duidelijk goede maatjes, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat, met een betere groep muzikanten om zich heen, de talenten van Jones nog beter tot uiting zouden komen. De toekomst zal het leren.

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Ard van den Heuvel

Send this to a friend