TotoConcert

Zaterdag 30 mei 2015 rijd ik niets vermoedend naar Amsterdam voor het concert van Toto in de Ziggo Dome. Ik heb tegelijk met het concertkaartje een parkeerkaart voor P2 gekocht. Mij kan niets gebeuren!

Tot mijn schrik zie ik op de afslag al gele borden met “Evenement Toppers” staan. Helemaal niet bij stilgestaan dat dat dit weekend ook is. Dat zal wel een verkeersinfarct worden denk ik. Maar mij kan niets gebeuren, ik heb een parkeerkaart voor P2.

Langzaam glijden P11, P10, P9 enzovoorts rechts aan mij voorbij. Rustig rijd ik stapvoets door om mijn weg naar P2 te vervolgen. Mij kan immers niets gebeuren. Ja, een stuk vooruit, ter hoogte van de Arena zie ik het bord “P2 linksaf” boven de weg hangen. Eindelijk…

Wat? De auto’s voor me worden weggeleid van P2, ze moeten verder rijden. Mijn ‘mij kan niets gebeuren’ gevoel begint langzaam om te slaan. En jawel hoor, de verkeersregelaar sommeert me mijn weg te vervolgen naar de A10. Ik werp nog tegen dat ik een parkeerkaart voor P2 heb, maar dat haalt niets uit. P2 is vol. Dan maar doorrijden, uiteindelijk naar een bedrijventerrein voorbij Station Duivendrecht. Daar de auto parkeren en ongeveer 25 minuten teruglopen naar de Ziggo Dome. Wel gezellig en tevens surrealistisch met al die carnavalesk uitgedoste Toppers-gangers. Uiteindelijk ben ik net op tijd binnen in de Ziggo Dome.

Stipt enkele minuten over acht trapt Toto af met Running Out Of Time, een titel die mijn gevoel op dat moment vrij goed weerspiegelt. Waar elke, zichzelf respecterende band tegenwoordig schermen aan de zijkant van het podium posteert om het publiek dat ver weg zit of staat ook visueel mee te laten genieten, ontbreken deze schermen bij Toto. ‘Elk nadeel heb zijn voordeel’, zullen we maar zeggen.

Helaas is het geluid van Ahoy-kwaliteit, niet goed. Het galmt te veel en de holle bass drum overheerst te veel. Door die combinatie horen we van de basgitaar niet veel. In verhouding met de drums is de rest van de band, met name de zang, te zacht. Die verhouding wordt gaandeweg het concert gelukkig beter, maar het totaalgeluid blijft onder het galmdeken gebukt gaan. Verdorie jongens, zo wordt het wel lastig genieten van het concert.

Met vijf nummers is het laatste album behoorlijk goed vertegenwoordigd in de setlijst. Verder brengt de band een mooie dwarsdoorsnede van zijn catalogus met, zoals meestal, een paar verrassende keuzes, ditmaal in de vorm van Takin’ It back, Bottom Of Your Soul en Without Your Love. Verrassend is ook de keuze voor Little Wing van Jimi Hendrix. Dit nummer is al door diverse groten uit de popmuziek gecoverd. Lukather weet er op zijn manier een weergaloze versie van te maken. Hij prijst ons land als zijnde het land met de trouwste fans en het land waar Toto een eerste nummer één hit had. Ik weet niet zeker of die informatie juist is.

Vocaal is het allemaal dik in orde. De leadzang van zowel Williams, Lukather, Paich en Porcaro staat als een huis en de backing vocals zijn goed verzorgd. Hold The Line wordt omgetoverd tot een duet tussen Williams en de achtergrondzangeres Jenny Douglas-Foote. Zo worden alle vocale kwaliteiten optimaal benut. De naam van Joseph Williams wil ik hier toch nog een keer extra noemen. Wat heeft die man nog een dijk van een stem. Hij komt ook een stuk relaxter over dan de immer opgefokte Bobby Kimball. Shannon Forrest kwijt zich uitstekend van zijn taak als invaller op de drums, al mis ik toch de onnavolgbare shuffle van Porcaro en Phillips in Rosanna. De basgitaar is een zwaar instrument. David Hungate heeft daar iets op gevonden. Zoals diverse gitaristen hun gitaar soms op een statief laten monteren om zo snel van gitaar te kunnen wisselen, heeft Hungate dat ook met zijn basgitaar gedaan. Met dien verstande dat hij niet wisselt en zodoende het volledige concert op dezelfde plaats blijft staan. Hij staat daar als een soort rots in de branding tussen al die druk bewegende muzikanten.

Natuurlijk wordt er ook even stilgestaan bij het recente overlijden van Mike Porcaro en Fergie Frederiksen. Steve Porcaro verklaart dat het ontbreken van Mike en Jeff de enige reden is dat hij hier op het podium staat. Lukather eert alle drie de te vroeg overleden bandleden in het aangrijpende The Road Goes On, compleet met oplichtende gsm’s (aanstekers zijn uit de mode).
Met een sublieme uitvoering van het sterk symfonische Great Expectations van het laatste album en de hit Rosanna wordt de reguliere set afgesloten.

Na twee toegiften, waarvan de laatste, Africa,  onvermijdelijk is, komt dit ruim twee uur durende concert van Toto tot een einde. Dit was niet het beste concert dat ik van Toto heb meegemaakt. Niet dat ze slecht speelden, maar door het matige geluid kwam het gedetailleerde en verzorgde spel van de band niet tot zijn recht.

Ik weet niet hoe het geluid bij De Toppers was, maar toen ik naar buiten liep, kon ik het publiek nog horen galmen in de Arena. Na een klein half uur terug te hebben gelopen naar het eerder vermelde bedrijventerrein, kwam ik in de auto tot de conclusie dat ik nog een appeltje te schillen heb met de klantenservice van Ticketmaster vanwege die parkeerkaart voor P2 à € 13,20…

Math Lemmen