Wishbone AshConcert

Het is vrijdag 8 januari, het eerste concert van 2016 dient zich al weer aan. Band: Wishbone Ash, locatie: Gebroeders de Nobel Leiden. Laten we bij die laatste beginnen, voor mij volledig onbekend.

Gebroeders de Nobel is de naam van de hypermoderne nieuwe concertzaal in Leiden aan de Marktsteeg. De naam van de zaal, nu een jaar open, verwijst naar de laatste ondernemers die in dit oude fabriekspand gehuisvest waren. Een ambitieus project, een prachtige locatie midden in hartje Leiden met een moderne hoge zaal met twee balkons en twee levels op de begane grond, er is goed zicht voor iedereen. Een geweldige akoestiek ook, een eerste vereiste voor een goede concertzaal. Maar de rest is ook prima in orde; gratis garderobe, schone en ruim voldoende toiletgelegenheid, een bar in de lobby en in de zaal. Kortom een aanwinst voor de Nederlandse concertpodia. Complimenten, nou nog zorgen dat het aanbod goed en regelmatig blijft.

Mede door die goede akoestiek was het geluid werkelijk uitstekend te noemen, niet te hard en zeer zuiver, de mix was ook prima elk instrument was goed te horen. De grote zaal heeft een totale capaciteit van ca. 750, de kleine kan ca. 200 man herbergen. Helaas werd die capaciteit bij lange na niet gebruikt, een relatief lage opkomst met naar schatting 250/300 diehards hadden de frisse Leidse nacht getrotseerd om hun favoriete band te bekijken en beluisteren. Dat had dan wel weer als voordeel dat er veel ruimte in de zaal was en een prima plek recht voor het podium op niet meer dan 3 meter afstand is ook wel weer eens prettig voor de verandering. Geen foto’s helaas deze keer, geen toestemming, volgende keer beter.

De band dan. Ik heb de groep al meerdere keren zien spelen, voor het eerst begin ’80 en voor het laatste enkele jaren geleden in de Pul in Uden. Het kenmerk van de band is natuurlijk het beroemde duo gitaargeluid. Er is altijd veel spelplezier, de onderlinge blikken spreken boekdelen. En ik heb het al vaker gezegd en blijf het herhalen: plezier op het podium betekent plezier in de zaal. Dat onderlinge plezier uit zich bijvoorbeeld in de inmiddels befaamde two-step die gitarist Powell en bassist Skeat al vele jaren uitvoeren.

Oprichter, componist, bandleider, gitarist en zanger Andy Powell (65) speelde het hele concert op zijn trouwe en karakteristieke Flying V, zij het niet de originele Gibson uit 1967. Die komt nog maar zelden uit het foedraal hooguit voor opnames en een enkel optreden.  Ter vervanging speelt hij op een zgn. kloon, een signature Kevin Chilcott Flying V. Alleen tijdens de toegift werd de Fender Telecaster ter hand genomen. Hij is bij tijd en wijle nog steeds een showman met dito rock pose, één voet op de monitor en de Vliegende V naar boven gericht, rustend op zijn bovenbeen. Waar hebben we dat meer gezien. Jyrki “Muddy” Manninen speelde het hele concert op zijn Gibson Les Paul Junior op twee nummers na, het eerste en het laatste werden gespeeld op een Music Man Silhouette. Bob Skeat (59), als immer getooid met zijn onafscheidelijke honkbalpet (heeft die man eigenlijk haar?), is één met zijn vijf-snarige Music Man bas. Met afwisselend pompend ritme en uiterst melodieus spel, soms werd de melodie gespeeld door alle drie de snaren instrumenten, is hij samen met drummer Joe Crabtree (36) de sterke ritmische ruggengraat van de band.

De invloed van Powell met zijn vreemdsoortig uitziende futuristische gitaar op de opkomende generatie gitaristen was groot in het begin van de jaren ’70. K.K. Downing van Judas Priest, de jongens van Iron Maiden, Rudolf en Michael Schenker, ze waren allemaal fans van de geboren Londenaar. Wel ironisch; daar waar Maiden per eigen vliegtuig de wereld rond toert en met gemak 20.000 tot 30.000 bezoekers trekt, moet Ash het doen met kleine tot middelgrote zaaltjes met een maximale capaciteit van 1.000 man. Enfin, geld maakt niet gelukkig zullen we maar zeggen.

Vooraf was aangekondigd dat de hoofdmoot van het concert zou bestaan uit een volledige versie van “Argus”, het derde album van de band uit 1972. Dit album wordt algemeen gezien als het beste wat de band heeft voortgebracht. Het is een ijzersterk album zonder noemenswaardige zwakke nummers, een min of meer concept album over kijken/zien (Argus-ogen), strijd en vrede. 44 jaar na dato blijkt het album nog niets aan kracht ingeboet te hebben. Zoals doorgaans gebruikelijk werd het album volledig integraal gespeeld.

Er werd afgetrapt met twee nieuwere nummers, als eerste werd The Power gespeeld van “The Power Of Eternity” uit 2007, daarna speelde de band Deep Blues van het meest recente album “Blue Horizon” uit 2014. In eerste instantie was de reactie van het publiek wat lauw, dit sloeg later om naar meer enthousiasme inclusief meezingen en –klappen. Andy gaf aan dat hij begreep dat er van hen verwacht werd dat ze een album in zijn geheel zouden spelen. Dat was het sein voor het eerste nummer van “Argus”, Time Was. Een uiterst solide versie van dit openingsnummer van de oorspronkelijke elpee volgde, zeer tot genoegen van het aanwezige publiek. Sometime World is dan het logische volgende nummer waarna de vlam voor de eerste keer in de pan slaat met Blowin’ Free, wat al 40 jaar op de setlist staat. Dat geldt ook voor The King Will Come, ditmaal met een hoofdrol voor Manninen. Het rustige Leaf and Stream wordt pas na de eeuwwisseling gespeeld volgens Powell en vormt de opmaat naar een andere publieksfavoriet, Warrior. Throw Down The Sword, ook zo’n klassieker, beëindigt de integrale uitvoering van Argus op fenomenale wijze.

Powell is goed op dreef op gitaar deze avond en daarnaast uitstekend bij stem. Niet alleen de gitaren maar ook de zang is bij Wishbone Ash vaak tweestemmig en soms zelfs driestemmig. Tijdens de harmonieën neemt Skeat het hoog en Manninen het laag voor zijn rekening. En Powell natuurlijk de solozang met zijn soulvolle melodieuze stem. Strakke drums van benjamin Crabtree, zonder veel poespas, maken het geheel compleet. En gelukkig geen overbodige soli, gewoon solide werk zoals dat past bij een band als WA.

Het concert wordt vervolgd met Heavy Weather van “Elegant Stealth” uit 2011 en laat een excellerende Manninen zien. Baby What Do You Want Me To Do is een slow blues oorspronkelijk van Jimmy Reed uit 1959 en verschenen op het eerste “Live Dates” uit 1973. Opnieuw laat de Finse gitarist zien wat hij in zijn mars heeft. Way Down South, wederom van “Blue Horizon” uit 2014 is met zijn swingende Southern Rock een absoluut hoogtepunt. Vervolgens vormt Open Road van “Number The Brave” uit 1981 een spetterende afsluiter van het reguliere deel van het optreden, mede door het gitaar duel, ditmaal letterlijk, aan het einde. De band neemt afscheid om nog geen drie minuten later al weer terug te keren voor de naar later blijkt enige toegift Jail Bait van “Pilgrimage” uit 1971, door Powell geïntroduceerd als een echte 70’s boogie. Dan is de koek echt op. Ditmaal geen The Pilgrim, Living Proof of Phoenix helaas. Keuzes blijkbaar.

Opmerkelijk veel sologitaar ditmaal van Andy vooral de Argus stukken werden vrijwel allemaal door hem gespeeld. Niet zo gek als je bedenkt dat hij ze in sommige gevallen zelf heeft geschreven en al ruim vier decennia speelt op de wereldpodia. Manninen is vooral te horen op slide-gitaar en als het wah-wah pedaal stevig ingedrukt moet worden. Zijn bluesy stijl past prima bij de meer rock-georiënteerde stijl van Powell. De heren vormen een prima tandem en lijken steeds beter te worden als duo. Dat mag ook wel, na tig gitaristen in de afgelopen jaren lijkt de band eindelijk zijn juiste samenstelling te hebben gevonden. In deze stabiele vorm zijn ze al ruim 8 jaar bij elkaar, Manninen en Skeat maken al 11 respectievelijk 17 jaar deel uit van de band. Al dat intensieve toeren doet bovendien wonderen voor de onderlinge samenwerking en samenhang.

Het totale concert duurde ca. een uur en drie kwartier inclusief toegift, niet lang maar de mannen zijn natuurlijk niet meer de jongsten, althans volgens Andy zelf. Die het overigens druk had met het pluggen van merchandise en cd’s etc. tot vermaak van bandleden en publiek. Direct na afloop was er een ‘meet en greet’ en voorzagen de heren de verkochte spullen enthousiast van handtekeningen, wel zo sympathiek. Wishbone Ash verzorgt nog concerten in drie andere steden in Nederland namelijk in Uden, Zwolle en Amsterdam. We zijn getuige geweest van een uitstekend concert van een hecht musicerende uiterst professionele band. Een prima start van het concert seizoen.

Alex Driessen