Tekst: Monique van der Kolk
Redactie: Maarten Goossensen en Joop Klazinga
Foto’s: Jordi Amela & Engelbert Rodriguez

Op 11 en 12 mei 2013 werd in Verenigd Koninkrijk het Celebr8 festival gehouden. Dankzij flinke promotie en een spetterende line-up, kreeg dit festival flink wat promotie en liep de kaartverkoop als een trein. Ook Harvest, met de Nederlandse zangeres Monique van der Kolk in de gelederen, was uitgenodigd om op dit festival te komen spelen. Op ons verzoek hield Monique een dagboek bij van haar belevenissen tijdens dit festival.

Zaterdag 11 mei 2013:

’s Morgens vroeg. Ik ben op weg naar het vliegveld van Barcelona, waar ik de rest van de band tref. Eindelijk, ruim acht maanden nadat we weten dat we op het Celebr8 festival in Kingston upon Thames mogen spelen, is het dan zover! Ons eerste optreden in het land van Wellies, tea-time en fish and chips! UK, here we come!

Nadat we veilig zijn geland, de instrumenten weer in ons bezit hebben en ons vervoer hebben geregeld, zijn we al snel onderweg naar Kingston. Jammer genoeg waren we niet op tijd voor het eerste optreden van IO Earth, maar wél precies op tijd om de tweede act te zien. Al waren het alleen de laatste twee nummers. Ik heb het over District 97. Ook voor deze Amerikaanse band (Chicago) is het de eerste keer in UK. Zangeres Leslie Hunt laat een grote indruk achter, ze heeft een zeer krachtige stem en haar vocale melodieën passen erg goed in het dynamische en complexe muzikale geheel. Het publiek leek erg onder de indruk en terecht, hun act was erg strak en alles klonk perfect!

In de pauze ontmoeten we dan eindelijk degenen die ‘schuldig’ zijn aan het feit dat we daar zijn: organisatoren Geoff Banks en Jon Patrick! Zeer aardige lui en razend enthousiast. Ze waren blij met de geweldige sfeer die er hing en om zoveel goede bands in één weekend te zien!

Tussen de optredens door (op het mainstage) zit steeds maar een half uur tijd waarin er wordt gewisseld van band en instrumenten en er kort een soundcheck gedaan worden. Tegelijkertijd, op een kleiner podium in de venue (The Hippodrome), is er dan een akoestische set gaande. Helaas heb ik er daarvan maar eentje kunnen bijwonen, omdat ik deze halve uurtjes besteedde aan het praten met mensen uit het publiek en voor promotie van onze band Harvest. Dat moet  immers ook gebeuren hè!

Alweer wat jaartjes geleden hoorde ik voor het eerst debuutalbum van Frost*, “Milliontown”, en ik was meteen verkocht. Nu was dan het moment daar dat ik deze formatie live zou zien spelen. Jem Godfrey en John Mitchell beiden vooraan op het podium. Tijdens het optreden wisselden ze elkaar vocaal af. Ik ging uit mijn dak op Hyperventilate en Black Light Machine. Het bleek dat Godfrey zijn rechterwijsvinger had gebroken. Hij vertelde een dramatisch verhaal over tuinieren op zondag, het verplaatsen van een cementen bloembak en hoe die op zijn vinger belandde. En tóch pianospelen als een bezetene, met één hand! ’t Moet niet gekker worden!

En wie kwam daar binnenlopen? Alan Reed! Hij zou op zondag spelen met zijn band, maar aangezien hij in de buurt woont, kwam hij alvast gezellig langs. Het was goed hem weer te zien, sinds het Marillion Weekend in Port Zélande. Ook de volgende dag zou hij weer met ons op het podium komen om Time Lapse samen te zingen. Maar dat niet alleen, ook ik zou deze keer backing vocals doen voor zijn nummer Kingdom Of The Blind, afkomstig van zijn debuutalbum “First In A Field Of One”. Op het album wordt dit gedaan door  Christina Booth van Magenta, maar zij kon niet aanwezig zijn op het festival en zodoende vroeg hij aan mij of ik dat wilde doen. Een hele eer, daar zeg ik geen nee tegen!

Het publiek kwam alweer de zaal binnen, want het was tijd voor de hoofdact van de dag: Threshold. Ik had nog niets gehoord van deze band en wist dus niet echt wat me te wachten stond. Ik moet zeggen dat ik positief verrast was. Wat een topzanger die Damian Wilson!

Threshold, Damian Wilson

Tegen het einde van het optreden van Threshold liep ik nog wat door de zaal. Nou ja, zaal, het was eigenlijk een club/discotheek met verschillende niveaus, verbonden door trappen en halletjes. Zoals Jem Godfrey het omschreef in zijn blog: Het lijkt wel een Escher afbeelding! Een aparte zaal met een jaren ’80 look. Ik moet toegeven dat het zijn charme wel had én niet onbelangrijk: het geluid was ook prima! Ik liep dus door de zaal en wie zag ik daar? Mike Holmes. Jawel, co-oprichter en gitarist van IQ. Twee keer heb ik deze band live kunnen zien, zes jaar geleden op een kleinschalig progfestival in Barcelona (Tiana ProgFest) en daarna in Londen bij hun welbekende Christmas Bash. Eindelijk kon ik dan een praatje maken met deze man. Gek genoeg en tot mijn verbazing had hij al over Harvest horen praten en de volgende dag zou hij er waarschijnlijk weer bij zijn. Ook ontmoette ik Simon Godfrey (broer van Jem met dezelfde achternaam) van Tinyfish, ook een aardige vent, alleen was hij getuige geweest van mijn ‘dansen’ op Frost* … OK… Let me crawl under a (prog)rock!

Threshold, Karl Groom

Rond 21:30 uur had Threshold zijn optreden afgerond. Het publiek was compleet uit zijn dak gegaan en er hing een geweldige sfeer. Ik had het gevoel dat men nog eigenlijk niet naar huis wilde gaan. Ook al was het een dag vol muziek geweest. Wij verlieten the Hippodrome en gingen richting hotel.

Zondag 12 mei 2013:

Ook al hadden we ’s morgens tijd genoeg, waren we al vroeg op. Ik denk dat het de zenuwen waren… althans in mijn geval wel! Onderweg naar Celebr8 nam ik nogmaals de tekst door van Alan Reed’s Kingdom Of The Blind. Eenmaal in de Hippodrome, waren Alan Reed en the Daughters Of Expediency al bezig met de soundcheck. Ook ik klom op het podium. Aangezien dit het eerste optreden van de dag zou zijn, was er nog niemand in de zaal. Behalve de jongens van Harvest dan. Het zou goed klinken, dat stelden ze in elk geval al vast!

En ook Nellie van de The Merch Desk was al op tijd aanwezig. De dag ervoor hadden we al kennis met haar gemaakt. Tot onze vreugde bood ze haar hulp aan om ook onze cd-verkoop te verzorgen. Zodoende kwamen onze albums (“Underground Community” en “Chasing Time”) op haar tafel terecht. Het mooie is dat onze cd’s nu ook in de shop van de gelijknamige website verkrijgbaar zijn.

De deuren gingen open en het publiek stroomt binnen! Eerste set van de dag is Matt Stevens. Hij speelde in het kleinere zaaltje voor de akoestische optredens. Ik had wat afleiding nodig om de zenuwen van me af te slaan, dus ik besloot om een kijkje te nemen. Een zeer goede keuze: Matt Stevens zat daar met zijn gitaar en hij ging helemaal op in zijn spel wat erg intens overkwam en een diepe indruk op mij maakte. De omschrijving die ‘Acoustic Magazine UK’ hem gaf blijkt dan ook snel te kloppen: “One man guitar orchestra”. De zaal was muisstil tijdens en na elke song klonk een immens gebulder en applaus. Ik raad iedereen een bezoekje aan zijn website aan!

Terug naar de hoofdzaal: Alan Reed and The Daughters Of Expediency gaat op en ik sta aan de zijkant van het podium te wachten tot het mijn beurt is. Alan Reed is in mijn ogen een ‘bühne beest’; hij weet het publiek voor zich te winnen. Zijn zang, zijn gesprekjes met het publiek tussen songs door, zijn dynamiek en interactie met de rest van de bandleden.. echt gewéldig! De set begon met Begin Again, wat ook de eerste track is van zijn soloalbum “First In A Field Of One”. Hierna vertelde hij over de positieve kanten van een soloalbum maken. Je kan zelf kiezen met wie je werkt en hij legde uit dat voor Kingdom Of The Blind Christina Booth niet aanwezig kon zijn i.v.m. haar verlopen visum (uiteraard klinkt er na deze grap gelach door de zaal) en dus kondigt hij mij aan. Allright, there we go! Daar sta ik dan. Na wat jaartjes Pallas en Abel Ganz te hebben beluisterd, realiseer ik me opnieuw hoe bijzonder het is om daar met hem te staan. Later, toen ik van de rest van dit concert vanuit het publiek genoot, stond ik naast een Nederlander die woonde in Noorwegen en hij zei simpelweg: “kleine man met een grootse stem”, simple but true! Tot mijn grote verrassing speelde hij ook nog For The Greater Glory van Pallas, één van mijn favorieten!

Alan Reed

Het switchen verliep snel, Alan en ‘zijn daughters’ hadden hun optreden afgerond en wij van Harvest waren aan de beurt om de boel op te zetten.  Tijd voor zenuwen was er niet meer: alles moest zo snel gebeuren! Alex, Jordi, Toni en Jordi waren druk in de weer hiermee. De hulp van de geluidstechnicus was uitstekend, hetgeen we zeer op prijs stelden. Na enkele minuten begon de individuele soundcheck en al gauw konden we de soundcheck met z’n vijven doen. Er kwamen alweer mensen binnenstromen van de akoestische set en deze mensen kregen een stukje soundcheck er gratis bij. De onstage geluidstechnicus gaf aan dat we al in de derde minuut van onze concerttijd zaten. De oplossing was eenvoudig: gewoon beginnen!

Harvest, Monique van der Kolk

Hij zou aan de zijkant blijven staan voor het geval we iets nodig hadden, aangezien de soundcheck niet helemaal soepel was verlopen. Maar gelukkig was dit niet nodig! De kick-off was echt geweldig (al zeg ik het zelf..), het publiek liet zich meeslepen in de Roundabout en dat was na deze track wel te merken! Het was de eerste keer dat we in de UK speelden, dus we wisten niet echt wát te verwachten van het publiek, en vice versa. Ik denk dat we beiden positief verrast waren! The Spell, No Return, In Debris (helaas zonder Steven Rothery), Silent Run, Intuition, Stars en anderen nummers kwamen voorbij. Elk nummer kreeg een luid applaus na afloop! Even een moment van rust. Het was tijd voor Time Lapse,ons duet met Alan Reed! Ook deze ballad ging er goed in bij het progpubliek. Ik moet zeggen dat ik me tijdens ons optreden erg op mijn gemak voelde en de sfeer tussen ons, Jordi, Alex, Jordi, Toni en mijzelf, was relaxed en dynamisch tegelijk. Aparte omschrijving, maar zo voelde het, we genoten ervan en het publiek stelde dit op prijs. Het einde kwam in zicht. Change Life, The Machine en Interrupted Broadcast, een uur en 15 minuten zaten er helaas op. Groepsbuiging en bedankt Kingston!

Harvest

Ik verliet het podium als eerste terwijl de jongens ruimte maakten voor de volgende band Haken. Ik moet zeggen dat het behoorlijk druk was bij The Merch Desk. Er kwamen ontzettend veel mensen langs uit het publiek die ons feliciteerden. Velen hadden ons niet eerder gezien, noch gehoord en ze klonken oprecht positief. Ze toonden allemaal veel interesse en er werd vooral gevraagd wanneer we weer terug zouden komen.

Helaas hebben we het optreden van Haken niet kunnen bijwonen, aangezien we besloten om ergens iets te eten en na te praten over het topmoment dat we zojuist hadden gehad. We waren alle vijf zeer tevreden over hoe het was gegaan en dat moest gevierd worden! Sushi, yaki soba en wijn, eet smakelijk en cheers!

Eenmaal terug in de Escher-tekening, besloten we om medemuzikanten op te zoeken bovenin de venue. Mark Spencer van Galahad en Alan Reed waren daar, evenals de gitarist van Alan Reed’s ensemble Matt GZ en bassiste Jennifer Clark. Toni en Jordi Amela gingen Mystery bijwonen en de anderen, Jordi en Alex, bleven boven. Prima gezelschap en genoten van een Engels kopje thee. Uiteindelijk kwam Clive Nolan binnen wandelen. Bleek dat hij de dag tevoren terug was gekomen uit Praag van zijn tour met Pendragon en nu moest hij onstage met Arena. Druk druk druk! Ook de rest van Arena kwam binnenlopen. Ook Mike Holmes was er weer en op een moment dat ik beneden in de zaal stond, kwam hij naar me toe om ons te feliciteren voor ons optreden eerder die dag. Gaaf natuurlijk om dit uit zijn mond te horen.

Last but not least: Arena was aan de beurt. Ze begonnen met een track van “The Seventh Degree Of Separation” dat er erg goed in ging bij het publiek. Ik had Clive Nolan eerder bij een Pendragon concert gezien in Barcelona en ik vond het geweldig om ook eindelijk een concert bij te wonen van déze neo-progressieve band. Wat ik wel heel erg jammer vond, was dat er geen plek was in de setlist voor The Hanging Tree. Ik denk dat dit optreden het hoogtepunt van de dag was, dat kon je ook merken aan het publiek. Maar het was ook het einde van het gehele festival en de sfeer in de zaal was al hoog opgelopen tegen dit einde.

Monique van der Kolk

De zaal liep beetje bij beetje leeg. We namen afscheid van vele mensen, zowel publiek als leden van andere bands, en uiteraard van Geoff, Jon en Nellie. En op zo’n moment zeg je tegen jezelf: Ik wil gauw weer terug naar de UK, because we had a blast in each and every possible way! Bij deze, dank aan de organisatie van het Celebr8 festival om ons te hebben uitgenodigd!

Op maandag hadden we nog wat vrije tijd en we genoten van het groene en magische landschap in Surrey met een kleine excursie naar dorpje Shere op aanraden van Alan Reed. Een perfect einde van een perfect weekend! Hopelijk tot gauw, UK!

Het programma (in volgorde):

Zaterdag

IO Earth
Mark Spencer (akoestische set)
District 97
Galahad (akoestische set)
Frost*
Knifeworld (akoestische set)
Threshold

Zondag

Matt Stevens (akoestische set)
Alan Reed and the Daughters of Expediency
Andy Tillison (akoestische set)
Harvest
Matt Stevens and Andy Tillison (akoestische set)
Haken
Simon Godfrey (akoestische set)
Mystery
Arena

Celebr8