Fascinerend. Of eigenlijk ook weer niet. Ik hoop dat de boodschap in deze column over vijf jaar verleden tijd is, maar ik vrees het ergste. Wellicht bestaat Progwereld al dan wel niet meer. Zo, dat is wel heel negatief..

Waar de werkelijke gedachte heen gaat in deze column: de negatieve bezoekersaantallen bij progconcerten. Zijn wij progliefhebbers eigenlijk niet gewoon cultuurbarbaren? Bezorgen wij de podiumdirecteuren in Nederland bij het boeken van een progact niet acuut een maagzweer? Want hoe komt het dan toch dat wij met zijn allen de concerten van vooral minder bekende progacts mijden als de pest? Ik heb het natuurlijk niet over de grote namen als Marillion, Porcupine Tree, Dream Theater en noem er nog een paar, maar het is toch volledig van de pot gerukt dat er nog steeds bands of artiesten optreden voor hooguit dertig bezoekers, waarvan de helft soms ook nog eens op de ‘gastenlijst’ staat?

Vooral de pers is gek op gastenlijstjes. Want die lijst stelt ze immers in staat om een band te bekijken en er vervolgens over te schrijven voor het desbetreffende medium waaraan ze gelieerd zijn. Kennelijk schrijven “wij” van de pers nog niet stimulerend genoeg, want het lijkt alleen maar bergafwaarts te gaan met de kaartverkoop van progconcerten. En dat is op zijn minst een schande te noemen, aangezien de artiesten de financiële meevallers tegenwoordig moeten hebben van optredens… Dit, omdat wij met zijn allen gewoon ‘stelen’ van de artiest door muziek te downloaden. En zeg nou zelf, vaak worden de kaartjes voor niet meer dan twintig, vijfentwintig euro aangeboden. Zo duur is dat nu ook weer niet. Ga eens naar de grote namen als Coldplay of U2 en je bent inclusief bijkomende kosten snel honderd euro kwijt. Nee, juist de kleine namen als Frank Carducci, Autumn en Knight Area die onlangs nog hele mooie albums hebben afgeleverd, moeten het doen met zalen die gevuld zijn met soms maar 60 liefhebbers. En het mooie is dat na afloop van de concerten van die ‘kleine’ artiesten de verkoop van hun cd’s dubbel zo hard gaat. Het mes snijdt aan twee kanten dus, ook omdat de cd’s vaak voordeliger zijn aan te schaffen, veelal vergezeld van een persoonlijke handtekening van de artiest, die na afloop ook nog eens gezellig een borrel komt drinken met de fans.

Maar goed, ook de organisatoren van progfestivals zijn in deze materie te bekritiseren. Valt het aantal bezoekers van die festivals al vaak tegen en schrijven die zelfde organisatoren met angst en beven de financiële prognoses, organiseren ze een festival ook nog in het zelfde weekend als de concurrent! En dat is niet handig. Begrijp mij niet verkeerd, als Progwereldteam zijn we natuurlijk stiekem jaloers op het festival van IO Pages. Zij doen het namelijk wel, een mooi progfestival organiseren. Maar natuurlijk is het samenvallen van het weekend van het iO Pages Progfestival en progPower Europe niet heel handig uitgezocht. Sterker, de discussie op facebook suggereert in de reacties dat er helemaal niets is uitgezocht. Zucht… Zijn we nu echt zo dom of onderzoek je als organisatie gewoon niet of er ook nog een ander festival of concert wordt georganiseerd? Het ontbreekt er nog maar aan dat er een reünie van Pink Floyd, een concert van Marillion, Porcupine Tree of Dream Theater ergens in het land plaatsvindt. Ik bedoel, er zijn al niet zo veel bezoekers meer voor doorsnee symfo- en progconcerten, moeten we ze ook nog eens gaan verdelen! Die laatste zin kunt u wat mij zowel letterlijk als figuurlijk interpreteren, gezien de discussie op facebook een paar weken geleden.

Maar goed, laten we het niet altijd bij een ander zoeken, maar ook eens bij onszelf. Een beetje progliefhebber verkondigt het ware symfogeloof maar al te graag. Continu vertellen aan collega’s, vrienden en familie dat progmuziek heel stoer is. Muziek met ballen. Immers, alle anderen die luisteren naar de radio, trappen in de marketing van verderfelijk hiphop, dijenkletsers, soul en “The Voice of Holland” commercie. Alleen wij puristen belijden het ware geloof. Ik betrap mijzelf af en toe nog wel eens als een verkondiger van dat geloof. Ik moet mijzelf daarin nog wel eens matigen, anders zou ik mijzelf bijna profileren als fundamentalist van de progressieve rockmuziek. Ik werk met veel jonge mensen om mij heen en soms, heel soms weet ik ze nog enthousiast te maken ook. Hoewel, sommigen kunnen het ook betitelen als indoctrineren, maar ach, je hoort mij niet zeuren. Het mooie is, dat er af en toe ook nog eentje mee gaat naar een concert om te aanschouwen hoe het echte werk er aan toe gaat! En zo zijn er met mij nog velen die de goede muziek propaganderen, immers Facebook en Twitter zijn daar het bewijs van. Wellicht bent u ook wel zo’n profeet. Maar waarom bezoeken wij dan maar matig de concerten die met veel passie worden georganiseerd in de Boerderij te Zoetermeer, de Lakei in Helmond, 013 in Tilburg, De Pul in Uden en zo nog meer? Worden wij met zijn allen toch echt een stel grijze koppen waar wel eens over gesproken wordt? Van die midlife crisisachtige types die ’te moe’ zijn om een uur te rijden voor we ons favoriete stukje muziek live kunnen aanschouwen? En zeg nu zelf, zijn de optredens van Silhouette en Nice Beaver die ’t Blok in Nieuwerkerk a.d IJssel organiseert niet helemaal geweldig? Regelmatig op een ‘lazy’ zondagmiddag een heerlijk concert van een vaderlandse band aanschouwen, die notabene ook nog is vergezeld gaan van gratis warme hapjes? Is dat niet uitermate geschikt voor ons grijze progliefhebbers? Of een ruim een jaar geleden het initiatief 1-4-All-All-4-1 of “Live Prog presenteert Anima Mundi, Mindgames  en Sky Architect”? Wellicht is het wishful thinking, maar ik hoop op betere tijden. Misschien duurt dat zelfs nog wel een paar jaartjes – dat de grijze muizen omringt worden met jonge volgelingen.

Ook ik ga mijn leven beteren en vaker naar concerten. Wellicht ontmoet ik u dan ook eens bij een concert. Tot dan!

Ruard Veltmaat
ruard@progwereld.org