Datum: 16-4-2013
Interview: Hans Ravensbergen
Artiest: Spyros Charmanis
Land van herkomst: Griekenland
Website: http://spyroscharmanis.bandcamp.com/

Spyros Charmanis

Je bracht pas een nieuwe cd uit. Wil je er iets over vertellen.
Laat ik eerst beginnen met je te bedanken voor de interesse en de gelegenheid mezelf aan jullie voor te stellen…

Het hele idee achter “Wound” was een conceptalbum te maken, dat bestond uit een verhaal van drie delen, hoofdstukken als je wilt. Het thema van het album is ‘verder gaan’. Hoe moeilijk dat ook voor iemand kan zijn. Het verhaal gaat over een niet nader genoemd persoon die de beste bedoelingen heeft. Door verkeerde beslissingen en onfortuinlijke omstandigheden komt de persoon terecht tussen zijn eigen normale persoonlijkheid en een psychologisch eigenwijze en dominant alter-ego. Dat brengt hem tot een reis vol driftbuien en woede. Uiteindelijk ontstaat het besef om verder te gaan en de acceptatie dat deze zaken onlosmakelijk deel uitmaken van het leven. Iedereen die de cd beluistert, wordt uiteraard aangemoedigd om daarbij een eigen voorstelling te maken wat dit persoonlijk voor hem of haar betekent.

Hoe is het album ontstaan?
Ik heb drie jaar aan “Wound” gewerkt. Het kreeg concrete vorm nadat ik mijn eerste album “Just Another Story” in 2009 had afgerond. Het maken van het album was een nauwgezet, maar zeer lonend proces. Ik moest nadenken over elk afzonderlijk nummer en de verbinding tussen de verschillende nummers, de muzikale patronen en niet te vergeten het bespelen van elk instrument. Ik heb het album helemaal zelf gemaakt, tot en met het opnemen en mixen in mijn eigen studio thuis (wat niet meer is dan een kleine kamer op zolder van mijn ouderlijk huis…). De mastering is gedaan door Cristian Varga in New York. Daarnaast heb ik wat gasten uitgenodigd. Theodore Papadimitriou speelt cello op Say Goodnight. Verder heb ik technische ondersteuning gehad van Nikodemos Triaridis en BAFTA-winnaar Nikolas Sideris. Die laatste is verantwoordelijk voor de orkestrale programmering op Our Time Expires; verder wat plaatselijke vrienden op percussie en enkele vocale stukken. Zeg maar een soort van Kelly Family…

Misschien kennen sommige lezers je nog niet. Wil je jezelf eens aan onze lezers voorstellen.
Eerlijk gezegd vraag ik me af of er iemand in Nederland is die me wel kent. Uiteraard ken ik jullie allemaal, want ik ben de Kerstman… Ik heb en speel niet in een groep. Ik doe alles alleen. Wanneer mensen mijn naam niet kunnen onthouden of moeite hebben deze uit te spreken, gebruik ik de bijnaam ‘None Other’. Op jonge leeftijd begon ik hier in Volos met muziek spelen. Dat was aanvankelijk gedurende een jaar of zes op hobo. Toen besloot ik om zelf gitaar te leren spelen. Met hulp van een neef leerde ik drummen en via school kwam ik in bandjes terecht. Naast drummen speelde ik basgitaar en ging ik zingen. Het spreekt voor zich dat dit een zeer leerzame periode voor me was. In het bijzonder nadat ik op tribute concerten muziek speelde van Simon & Garfunkel en The Beatles. Ik werd toen bijna betoverd door de talenten van Sir Paul McCartney. Daarna ben ik me gaan richten op het componeren en spelen van eigen muziek. Ik schafte toen een eenvoudig opnameapparaat aan. Zo is het eigenlijk begonnen.

Wat zou je zeggen dat je invloeden zijn, of waar luister je zelf graag naar?
Dat is een lastige vraag. Je bent immers bang om daarbij niets te vergeten. Mijn voornaamste invloeden zijn Simon & Garfunkel en The Beatles. Verder werd ik gegrepen door de muziek van Jeff Buckley met zijn album “Grace”. Ik kan me herinneren dat ik het basgitaarspel van Billy Gould van Fauth No More bewonderde en natuurlijk de eindeloze creativiteit van Mike Patton. Daarnaast was ik op jonge leeftijd al een groot fan van Rory Gallaher en Stevie Ray Vaughn. En natuurlijk de vanzelfsprekende namen als Pink Floyd, Rush en Yes (het album “Fragile”). En Porcupine Tree en Steven Wilson in het algemeen.

Wat betreft de muziek waar ik naar luister, is dat altijd eerlijke en boeiende muziek. Het moet muziek zijn met een doel en een boodschap. Wat ik ook kan relateren aan beelden en momenten uit mijn eigen leven wanneer ik er naar luister.

Wat zijn de laatste vijf albums die je aangeschaft hebt?
“All This Dancing Around” van Triggerfinger, Gazpacho met “March of Ghosts”. (ik luisterde ook heel veel naar hun superieure album “Tick Tock” toen ik aan het schrijven was aan mijn album), Patrick Watson’s “Wooden Arms”, Tom Waits met “Bad As Me” en natuurlijk “The Raven That Refused To Sing” van Steven Wilson. En dan vergeet ik nog haast “Epicloud” van Devin Townsend! Dat zijn er dus zes…

Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Laat ik een zin van Tom Waits aanhalen: ‘Get a job, save your money, listen to Jane. Everybody knows umbrellas cost more in the rain’. Maar om je vraag serieus te beantwoorden: ik denk meer muziek schrijven en er ook wat van spelen natuurlijk.

Heb je nog een boodschap voor de Progwereldlezer, of iets leuks wat je wilt delen?
Ik zou in het Nederlands ‘bedankt’ willen zeggen, wanneer ik zou weten hoe. En iedereen bedanken voor de interesse voor mijn muziek. Ik wil ze ook uitdagen mijn naam goed uit te spreken. Dat zou ik vandaag met jullie willen delen, wanneer ik als ontbijt koffie drink en gebakken eieren met bacon eet. Openlijke liefde en geheime liefde: het is een goede manier om creatief te zijn.

Bedankt Hans en Progwereld!

Spyros Charmanis (foto van Persa Lefaki)