CamelAlbum

Dit zijn opnamen van een concert dat Camel in het kader van het tienjarig bestaan gaf in het Haagse Congresgebouw (Congressgibau’, denkt Andy Latimer) met een bezetting die drastisch afwijkt van de opstelling die op “On The Road 1981” te horen is. Maar één jaar later, een wereld van verschil. Zoals te verwachten van een ‘officiële bootleg’ laat de opnamekwaliteit te wensen over. Er waren wel fraaie radio opnamen gemaakt, maar die zijn verloren gegaan. De luisteraar moet het stellen met een mengtafelmix, die weinig laag en enorme hoeveelheden galm laat horen, vooral op de zang. Tel daarbij de akoestiek van de zaal op en je krijgt een klank die het – mij in elk geval – moeilijk maakt het gevoel van de show op  te pikken.

Daar komt bij dat de zang, bij Camel altijd een zwakke schakel, bij vlagen erbarmelijk is. Latimer is, misschien door de grootte van de zaal bang dat de nuance verloren gaat, enorm aan het galmen, hij zingt veel harder dan bijvoorbeeld op “A Live Record”, wat zijn klankkleur en stemvastheid niet ten goede komt. De meeste zang heeft hij uitbesteed aan Chris Rainbow, maar die heeft ook zijn avond niet. Bassist Paton mag Heroes zingen maar hij vertilt zich deerlijk aan de hoge passages. Vooral met de samenzang is het ernstig gesteld.

Tot overmaat van ramp bestaat het programma niet uit de Grote Hits maar ligt het accent op “I Can See Your House From Here” en “The Single Factor” waardoor er een onkarakteristiek groot aantal pomprock nummers van het kaliber Neon Magic voorbij komt. Alsof een wat nerveus ingesteld Journey Tribute bandje een avondje Camel covers er doorheen jakkert, zo klinkt het. You Are The One, Manic, Wait, nou net de domste liedjes uit een heel oeuvre bij elkaar. Zelfs prijsnummer Never Let go krijgt een overspannen disco-arrangement dat een dikke minuut korter is door het hoge tempo. Door de inbreng van Rainbow en de poppy drums van Tosh lijkt Camel ineens verdacht veel op The Alan Parsons Project. Cheesy!

Valt er dan niet één positief woord op te schrijven, zuurpruim? Nou ja, afgezien van die paar nummers die te snel doorgedraaid worden speelt de band wel heel netjes, met een eervolle vermelding voor Kit Watkins. Sasquatch klinkt lekker pittig en Drafted en Lies van “Nude” worden wel met het juiste gevoel gespeeld, net als A Hearts Desire. Latimer is als gitarist in topvorm en de band heeft er hoorbaar veel plezier in. Meer plezier dan ik, tenminste. Jammer dat Captured door de ongelijke mix en het hoge tempo weer zo rommelig wordt.

Dit is geen plaat die ik met plezier draai, op een paar nummers na. Door het geluid doet het me niks, afgezien van veel kromme tenen en haren te berge. Zoals met zo veel dingen: je zal erbij geweest moeten zijn.

Erik Groeneweg