Interview Roberto Dí­az (Anima Mundi)

Een vermoeide maar montere en goed gehumeurde bandleider neemt toch nog ruim de tijd om uw recensent te woord te staan. Het is inmiddels middernacht, het concert in Musicon in Den Haag is zojuist beëindigd. Er moet nog afgebouwd worden waarna de reis naar Apeldoorn, het huis van manager Jon Roodenburg, pas kan worden aangevangen. Dat wordt een latertje voor de Cubanen. Maar gelukkig is er ook die humor: ‘als ik met de pers praat hoef ik niet met apparatuur te sjouwen.’ We nemen plaats in de oefenruimte annex kleedkamer waar we tijdens het interview nog een aantal keren worden gestoord door fans die cd’s willen laten signeren. Ook daar neemt de sympathieke Dí­az ruim de tijd voor.

We starten het gesprek met een terugblik op de recente problemen met visa voor Engeland en Schotland waardoor een nauwkeurig geplande mini tour in mei helaas geen doorgang kon vinden. Jammer maar niet getreurd, extra optredens in Nederland waaronder een last minute optreden in Musicon in Den Haag en een dag later wederom in hun huistheater, het Bluescafé in Apeldoorn. Ondertussen wordt er hard geoefend, gewerkt en geschreven aan een nieuw album, ondanks het feit dat het laatste werk nauwelijks een paar weken geleden is uitgebracht. Nieuwe albums zijn lange trajecten bij de Cubanen, minimaal twee jaar, dus je moet er tijdig aan beginnen aldus Díaz.

Ik merk op dat de nieuwe cd een andere Anima Mundi laat horen: een heavier geluid en blazers. Dí­az geeft aan dat dit al veel langer in de planning zat, al na “The Way” uit 2010 waren er uitgesproken ideeën voor een modernere, puntiger, hardere jazzy sound. “The Lamplighter” fungeerde in dit verband als ’tussen album’ om de fans niet van de band te vervreemden maar
“I, Me, Myself” zat qua concept al veel langer in het hoofd van de componist.

Op mijn vraag wat er nou eerder was, de wens om blazers toe te voegen of een drummer die ook saxofoon speelt antwoordt Dí­az dat het een combinatie van toeval en karma is dat de nieuwe uitstekende drummer Marco Alonso ook sax speelt. Ze ontmoetten elkaar tijdens een concert van een coverband en het feit dat Marco ook saxofoon speelde, paste goed in de ideeën van de Anima Mundi baas om een aantal Pink Floyd covers te spelen zoals Money en Shine On You Crazy Diamond. Een mooie samenloop van omstandigheden dus. Er was vanavond sprake van een goede klik tussen bandleider en nieuwkomer, ik adviseer Roberto om deze jongeman snel permanent in te lijven bij de band. Een advies wat door de bandleider geamuseerd in ontvangst wordt genomen.

In tekstueel opzicht zijn vooral de maatschappij kritische teksten opmerkelijk. Dí­az merkt op dat hij beïnvloed is door het werk van de Amerikaanse astronoom, astrofysicus, kosmoloog, scepticus en schrijver Carl Sagan en dat een deel van zijn teksten verwijzingen naar diens werk bevatten. Wij zijn nog kinderen qua ontwikkeling en spelen met krachten die we niet kunnen bevatten. Wij moeten zelf verantwoordelijkheid nemen, dat is in grote lijnen waar”I, Me, Myself” over gaat.

Gesproken over het ontstaan van de band en de vele personeelswisselingen, vooral zangers en drummers. Gekscherend meldt hij nog dat hij zelf tot twee maal toe op het punt heeft gestaan de band te verlaten. Een grapje waarschijnlijk want zonder Díaz is er helemaal geen sprake van Anima Mundi. Zangers zijn altijd lastig, net als drummers volgens Dí­az. Vooral de eersten zijn vaak passanten, doen hun ding maar vormen nooit echt integraal onderdeel van de band, in tegenstelling tot de zangers van vroeger als Anderson en Gabriel. In de ogen van de componist is de huidige generatie zangers vaak niet voldoende ‘commited’, is er weinig echte verbondenheid, verliefdheid op de muziek. Dan is er ook nog de veeleisendheid bandleider, een bepaald type zanger is belangrijk voor de muziek, een relatief hoog bereik is noodzakelijk. En dan hebben we het nog niet over de beheersing van de Engelse (zang)taal. Op de directe vraag over zijn tevredenheid over nieuwe zanger Michel Bermudez antwoordt Dí­az enigszins ontwijkend dat hij denkt dat deze nog wel verliefd wordt op de muziek. Er is ook terechte lof voor drummer Alonso, echt een prima aanwinst zoals al eerder vermeld. Vaste drummer José Manuel Govin herstelt momenteel van een blessure en zal naar verluidt zijn plekje achter het drumstel weer innemen bij terugkomst, waarschijnlijk gaat de band met twee drummers verder.

Als klein nieuwsfeitje meldt Roberto nog dat ex-zanger Emmanuel Pirko Farrath op dit moment meewerkt in de Verenigde Staten aan het project K2 van Spock’s Beard toetsenist Ryo Okoumoto

Hoe ziet dat er eigenlijk uit, progressive rock in Cuba? Lastig, volgens Roberto, er is geen echte prog scene , AM is eigenlijk de enige band in het genre. Er zijn veel coverbands, er wordt helaas weinig originele muziek geproduceerd. Daar is simpelweg geen vraag naar, niet van de zijde van het publiek en ook niet van de kant van de platenmaatschappijen, dus is er ook geen geld voor.

Gevraagd naar zijn eigen typering van de muziek van Anima Mundi moet Dí­az diep nadenken. Uiteindelijk komt hij met een combinatie van klassieke muziek, Prokofiev, Mussorgsky, Stravinsky, Tchaikovsky, de symfo van Yes en Genesis en de space rock van Floyd overgoten met een lokaal Cubaans sausje. Mooi geformuleerd, Roberto.

Hoe zit het met plannen voor de toekomst? Dí­az onthult dat het nieuwe album wat hem betreft onderdeel is van een trilogie. Deel twee zal gaan over de uitdagingen/problemen waar de wereld mee geconfronteerd wordt, deel drie zal gaan over hoop/oplossingen. Het is de bedoeling om elke twee jaar een nieuw deel het levenslicht te laten zien. Ter viering van het twintigjarig bestaan dit jaar zal waarschijnlijk een verzameling van nieuw opgenomen oud werk uit de beginperiode gecombineerd met een paar nieuwe songs worden uitgebracht. Of het zo gewenste orkestrale album er ooit nog gaat komen is zeer de vraag, financieel een zware opgave. Daarnaast wordt er wederom opgetreden op Loreley Night of the Prog. Naar dit evenement wordt enorm uitgekeken door band en aanhang. Ook zijn er nog optredens gepland in Frankrijk en Freiburg voorafgaande aan Loreley, wat het voorlopige hoogtepunt in de huidige concertreeks moet betekenen.

Wat een ontzettend aardige, intelligente, humoristische en warme man met behoorlijke spirituele en filosofische inslag, een verademing. Een fotootje met Virginia en weg is ‘ie weer, de apparatuur moet ingepakt worden voor de trip naar hun tijdelijke uitvalbasis in het oosten van het land.

Met dank aan Jon Roodenburg en Iris Hidding

Interview: Alex Driessen