Interview Touchstone

Interview: Ruard Veltmaat
Datum: 15-11-2011

Hoewel de recensies van Progwereld over de albums van Touchstone altijd positief zijn uitgevallen, is deze band  bij ons nooit écht boven komen drijven. Sla bijvoorbeeld ons nieuwsarchief of forum er maar op na, veel nieuwsfeiten of discussies zal je niet vinden over dit vijftal uit Groot Brittannië. En dat is jammer, want de band zou zo maar meer progliefhebbers kunnen charmeren dan nu het geval is. Voor recensent Ruard Veltmaat is het een goede reden om de band eens wat beter te introduceren. Het contact met zangeres Kim Saviour werd gezocht en dit resulteerde in een korte kennismaking!

Laat ik maar gelijk met deur in huis vallen met de vraag of ik niet goed heb opgelet in mijn zoektocht naar goede prog, omdat Touchstone bij mij nooit echt is komen bovendrijven?
Nou, dat weet je waarschijnlijk zelf het beste! Maar het is niet geheel onlogisch, want tot nu toe hebben we nooit veel in Europa opgetreden en bijvoorbeeld in de Verenigde Staten hebben we ook nog maar op twee festivals gestaan. Daarnaast hebben we wel een paar recensies in Europese muziekmagazines gehad, maar inderdaad, de meeste bekendheid genieten we in Engeland, waar we ook de meeste optredens hebben gedaan. We gaan hier in elk geval wel verandering in brengen, want we hopen volgend jaar in Nederland op te treden om daar de Touchstone ‘gospel’ te verkondigen.

Kan je de lezers van Progwereld daarom een korte introductie van de band geven?
De band bestaat uit Paul ‘Moo’ Moorghen op basgitaar, Adam Hodgson op gitaar, Rob Cottingham op toetsen en zang, Henry Rogers op drums en ikzelf, Kim Saviour op zang. De band is in 2003 opgestart door Adam en Rob. Moo kwam er in 2006 bij en kort daarna ben ik via een online-advertentie waarin ik naar een band zocht erbij gekomen. Henry is onze nieuwste bandlid, hij is er in 2010 bijgekomen. Zijn eerste optreden was die op het High Voltage Festival in Londen. Als we geen muziek spelen met elkaar hebben de meeste van ons een reguliere baan en genieten van curry en bier!

Jullie zijn dus geen professionele muzikanten?
Nee, helaas niet nee, want we zouden het allemaal stuk voor stuk willen. De enige professioneel muzikant is drummer Henry, die in meerdere bands speelt en daarnaast freelance sessiemuzikant is. Rob is werkzaam in het financial risicomanagement, Adam is werkzaam in het evenementenmanagement, ‘Moo’ is gezondheid- en veiligheidsalesmanager en ik ben zelf in opleiding voor therapist (?)

Om weer terug te komen op mijn eerste vraag; hoe komt het dat jullie ondanks een aantal succesvolle optredens op toonaangevende festivals nog steeds niet het grote publiek hebben bereikt?
Tja, ik weet het niet. Toch laveren wij al jaren door de progscene en hebben we een serieuze fanbasis opgebouwd die onze cd’s trouw koopt en ook elke keer weer enthousiast is. Ondanks we  nog niet echt een doorbraak hebben beleefd, werken we hard. Dat heeft tot op heden het resultaat dat we op een niveau staan waarin we met grote artikelen in de Engelse bladen staan, op het High Voltage festival hebben opgetreden en beland zijn bij een groot label als SPV.

Over het nieuwe album: kan je wat vertellen over de meest belangrijke nummers op het nieuwe album “The City Sleeps”?
Elk nummer is in zekere zin belangrijk, maar de titeltrack The City Sleeps is de belangrijkste epic op het album en bevat onder meer een prachtige monoloog van Anne-Marie Wayne, de dochter van “War Of The Worlds” Jeff Wayne. Het is ook een sequel (een werk, boek, film of album waarvan het verhaal zich chronologisch afspeelt na een eerder verschenen ander werk) van de titeltrack van het album “Wintercoast” en het is bovendien een gedeelte van een trilogie. Ook “When Shadows Fall” is weer een sequel van het album “Discordant Dreams”. Een jonge vrouw gaat achter de huurmoordenaar aan die haar vader heeft vermoord toen ze nog een kind was. Tracks als Corridors, The Walls en Half Moon Meadow zijn voor mij belangrijk omdat ik grotendeels verantwoordelijk ben voor de teksten van die nummers, veel meer dan in het verleden.

Waarom gebruiken jullie eigenlijk zoveel sequels in jullie muziek?
Ja, dan kom je weer terug bij je vorige vraag eigenlijk, wij vinden het leuk om de albums uit het verleden met elkaar te verbinden. Cotters en Hodge hebben dat altijd gedaan en vinden het mooi om elke keer een nieuwe laag aan te brengen op tracks van voorgaande albums. Het is als een aanvulling  op de nummers die we in het verleden hebben geschreven, waardoor het originele nummer weer een andere dimensie krijgt.

Zoals de andere albums is ook dit album weer geproduceerd door John Mitchel en ook muzikaal heeft hij weer een toevoeging gedaan. Kan je wat vertellen over de samenwerking met hem?
We hebben ooit onze ep “Mad Hatters” bij hem opgenomen en de samenwerking liep zo lekker dat we ook met de andere drie albums bij hem zijn gekomen. Zo langzamerhand kennen we elkaar zo goed dat we precies weten wat we aan elkaar hebben en in de loop der tijd is er een mooie vriendschap opgebouwd. Daarnaast voegt John zo nu en dan graag een solo toe aan onze albums waar we uiteraard erg blij mee zijn. Hij blijft natuurlijk een weergaloos gitarist.

Bestaan er nog plannen om op korte termijn in Nederland op te treden?
Ja, dat willen we heel graag en al heel lang. Helaas hebben we jullie land nog nooit aangedaan tijdens een tour, maar we hebben überhaupt nog weinig in Europa opgetreden. Bij voorgaande albums en ook “The City Sleeps” lag de nadruk van onze marketing en dus ook het touren in het Verenigd Koninkrijk.  Maar we zijn nu in onderhandeling om daar verandering in te brengen. Nog even geduld en we komen!

Heb je nog een boodschap voor de lezers van Progwereld?
Hallo naar alle Nederlandse proggers! We hopen dat jullie ook dit album weer kunnen waarderen en we kunnen niet wachten om naar jullie land te komen om op te treden. Zie jullie snel!