eerste druk: 18-01-2005 / eindredactie: Maarten Goossensen
foto’s: www.nealmorse.com

Neal Morse; wat is er het afgelopen jaar toch veel over deze man gezegd en geschreven. Het lijkt wel of iedereen zijn mening wilde geven over zijn vertrek uit Spock’s Beard. Hij is ook de man die vriend en vijand verraste met de fantastische dubbelaar “Testimony” en een aantal indrukwekkende concerten waaruit een imposante dvd ontstond. Al lange tijd wilde ik een interview met Neal doen. Over zijn keuze om solo te gaan wilde ik bijvoorbeeld graag meer weten. Een paar maanden voor de release van zijn nieuwe album “One” zocht ik contact met zijn manager. Een telefonisch interview bleek op dat moment helaas niet haalbaar en dus moest het via e-mail. Vanwege de drukte rondom “One” liet Neal de vragenlijst een tijdje liggen, zodat we hem nu pas kunnen publiceren. Neal vertelt over “One” en blikt hij ook nog even terug.

Misschien een beetje een rare vraag, maar ben je tevreden met je nieuwe album? Is het geworden wat je er van verwacht had?

Ik ben er heel erg blij mee, echt heel gelukkig. Heerlijk om te zien wat God kan doen en hoe hij dingen tot stand weet te brengen. Toen ik aan dit album begon had ik alleen maar wat korte stukjes in mijn hoofd en toe ik daar mee aan de slag ging realiseerde ik me dat ik met anderen zou moeten samenwerken om dit tot stand te kunnen brengen, maar ik had geen idee met wie.
Er staat een passage in de bijbel waar er een tempel herbouwd moet worden en het lijkt wel of ze er voor eeuwig aan werken. En dan wordt iets gezegd als “wees alert, het zal binnenkort gebeuren”. Ik liep er erg mee rond en was aan het wikken en wegen of ik nog een conceptalbum zou maken en of dat dan God´s wil zou zijn of mijn eigen wil. Toen kwamen Randy George en Mike Portnoy erbij en viel alles op de juiste plaats. Elke keer als ik naar het resultaat luisterde werd ik geprikkeld.

Wie helpen je nog meer op dit album naast Randy en Mike?

Phil Keaggy de gitaar meester, uitstekende zanger, schrijver en een geweldige man. Hij zingt een paar duetten met mij en neemt een paar gitaarsolo’s voor zijn rekening. Ook Chris Carmichael speelt een interessante en prominente rol op dit album, omdat hij werkte aan de strijkarrangementen, speelde ze in en hij zingt ook nog. Ik heb nooit eerder met hem gezongen, maar hij vertelde me altijd hoe goed hij kon zingen. Nou, hij heeft het laten weten! In Author Of Confusion zingt hij de laagste én de hoogste partijen!

morseneal-studio.jpg

Wat kan je ons vertellen over de muziek op “One” ?

Het is wat zwaarder geworden en wat meer prog dan “Testimony”. Het is het zelfde pakket hoor! Ik ben niet in de Bulgaarse opera gestapt of iets ander raars hahaha! Ik doe echt mijn eigen ding. Je kan de invloeden van de andere muzikanten horen en dat is erg gaaf! Niet dat er iets mis is met Bulgaarse Opera trouwens.

Qua stijl kon je “Testimony” typeren als het typische “Morse proggeluid” en kon je er allerlei stijlen in terug vinden zoals gospel, latin en country & western invloeden. Kunnen we dit ook op “One” verwachten?

Ik denk niet dat “One” zoveel stijlen heeft, het album is ook niet zo gevarieerd als “Testimony” en het past net allemaal op één schijfje. Elk album heeft zo zijn eigen kanten. Deze heeft wat minder invloeden, maar misschien het volgende album weer wel. Wie weet?

Wat is het idee achter de titel “One”?

Dat was het idee van Randy. Het gaat over de eenheid van de geest. Ik wilde het album eigenlijk niet “One” noemen. Het deed me teveel denken aan het nummer van The Beatles. Ik was ook bang dat mensen de titel verkeerd zouden opvatten, zoals een vriend van mij die ik gevraagd had wat artwork te verzorgen. Hij dacht dat ik met de titel impliceerde dat er maar één weg is, maar dat bedoelde ik niet. “Maak ons één”, zoals ook gezongen wordt aan het einde van de cd, dat bedoelde ik.

Wat is het verhaal achter het prachtige artwork en in hoeverre is het gerelateerd aan de muziek?

Nou, ik gaf Thomas Ewerhard een foto van de verloren zoon die terugkeerde naar een stralende stad op een heuvel. De achtergrond is de zoon op zijn reis.
De verloren zoon is een verhaal uit de bijbel. Een vader had twee zonen en op een dag zegt de jongste: “vader geef me mijn erfdeel”. De zoon verlaat zijn vader en verbrast al het geld. Later volgt een hongersnood in het land en de man lijdt honger. Hij beseft dat zelfs de slaven van zijn vader het nog beter hebben en hij besluit naar zijn verder terug te gaan om als slaaf voor hem te gaan werken. Tegen het einde van de terugreis loopt zijn vader hem al tegemoet en neemt zijn zoon in zijn armen en geeft hem een dure ring en viert een groot feest omdat zijn zoon is teruggekeerd.

En daar gaat het album echt over. Een man verlaat God, hij denkt dat hij het prima alleen kan en hij loopt zichzelf voorbij. Dan dringt het tot hem door dat het slecht gaat en dat alles alleen maar erger wordt. Wanneer de man er voor kiest naar God terug te keren staat Hij al met open armen op hem te wachten en wordt er een groot feest gevierd.

Er staan veel foto’s in het boekje en elke foto heeft zijn specifieke reden. Eén van mijn favorieten is “the sand dollar” foto. Ik vind dat God deze perfect illustreert omdat het net lijkt of ze allemaal stuk voor stuk prachtig met de hand geschilderd zijn.

“Testimony” was duidelijk jouw persoonlijke verhaal. Zijn de teksten op “One” ook zo persoonlijk of heb je voor een andere aanpak gekozen?

Nou, er zijn altijd in elk album waar ik aan heb gewerkt wel bepaalde persoonlijke ervaringen terug te vinden. Ik heb aardig wat meegemaakt in mijn verleden en sommige van die ervaringen zijn niet bepaald mooi te noemen. Ik ben niet erg gelukkig met de jaren dat ik liever dood was geweest, maar nu kan ik over deze gevoelens schrijven met een groot gevoel voor realiteit.

Dus ja, er zitten veel persoonlijke gevoelens in “One” ondanks dat het een verhaal is over de mensheid. Als voorbeeld wil ik Father Of Forgiveness wel noemen. Het gaat over het gevoel dat ik alles wat ik heb gekregen eigenlijk niet waard ben. Echt, soms is het net zo moeilijk om God´s zegeningen te krijgen als door hem op de proef gesteld te worden. Ik vind het moeilijk om soms gewoon stil te staan en de redding van de Heer te zien. Er zijn tijden dat hij me echt zegent en soms vind ik dat moeilijk te accepteren. Dus ja, er staan veel persoonlijke dingen op “One”.

Staat er op “One” een nummer dat extra veel voor je betekent en wat is het verhaal achter dit speciale nummer?

Ik vind het verhaal achter Cradle To The Grave erg gaaf. Ik voelde echt de druk van God om aan dit album te gaan werken, dit was in februari of maart. Mijn predikant vroeg of ik naar een kerkbijeenkomst in Birmingham, Alabama wilde gaan. Toen had ik echt zoiets van: “Heer, ik zal gaan, maar helpt u mij dan om een week werk in één nacht te doen”. Kijk, als je aan het schrijven bent kan alles in één keer lukken, maar het kan ook gewoon maanden duren. Die nacht stond ik om drie uur op en Cradle To The Grave vloog echt in één keer mijn pen uit. Ik moest steeds huilen toen ik het nummer schreef. Ik had zo sterk het gevoel dat God zei “kijk maar wat ik kan doen”. Ik ben daar erg dankbaar voor.

Als je het goed vindt zou ik graag met je kijken naar het verleden. Het moet een moeilijke beslissing geweest zijn om Spock’s Beard te verlaten?

Inderdaad, het verlaten van Spock’s Beard was voor mij de moeilijkste beslissing uit mijn hele leven.

Een veel gehoorde opmerking uit de periode was: “als hij zo graag over God wil zingen, waarom doet hij dat dan niet gewoon in Spock’s Beard?”

Tja, ik zong al over God bij Spock’s Beard… maar ik voelde me op een gegeven moment gewoon niet meer echt op mijn gemak. Het begon toen ik Love Beyond Words (album “Snow” red.) aan het schrijven was, dat nummer gaat gewoon over de heilige geest.

Maar dat was niet de reden waarom ik vertrokken ben. Ik ben uit de band gestapt omdat ik heel sterk het gevoel had dat God dat van me vroeg. Ik had kunnen blijven en proberen de teksten zo veel mogelijk te verhullen. Mensen proberen mijn keuze steeds in een soort logische vorm te gieten zodat ze het beter kunnen begrijpen, maar echt, het was een spirituele ervaring die er voor zorgde dat ik de band heb verlaten en niets anders.

Wat vind je van hun album “Feel Euphoria” en de nieuwste plaat “Octane”?

Ik vind “Feel Euphoria” geweldig. Hun nieuwe album “Octane” heb ik ook al gehoord en ook dat vind ik fantastisch. Ik ben blij dat ze het zo goed doen.

Na je vertrek bij Spock’s Beard heeft Mike Portnoy diverse keren gezegd dat ook Transatlantic een gesloten hoofdstuk voor jou was. Sindsdien heeft hij meegewerkt aan “Testimony” en aan “One”. Betekent dit dat de deur naar Transatlantic nog steeds open staat?

Ach, zoals het bekende gezegde luidt: “zeg nooit nooit”, maar er zijn geen plannen.

Zijn er plannen om te gaan optreden naar aanleiding van je nieuwe album?

We denken er aan, maar op dit punt weet ik nog niet wat er zal gebeuren. Ik hoop het wel.

Zijn er nog wat laatste gedachten die je met ons wilt delen?

Ik kan niet wachten om weer naar Nederland te komen. Mijn hele familie, we houden van Nederland en de Nederlanders! Ik hoop volgend jaar te kunnen komen. God’s zegen voor jullie allen.