Spock's BeardAlbum

Zullen we maar meteen met de deur in huis vallen? Beste Spock’s Beard album sinds “Day For Night” (1999).

Want dat album vond ik altijd een behoorlijk ongeïnspireerde kopie van de voorganger “The Kindness Of Strangers” (1997). Vervolgens deed men een aardige poging om het blazoen weer op te poetsen met een album dat meer in de klassieke symfotraditie was; “V” (2000). En in 2002 stortte de band, of eerder Neal Morse, “Snow” over ons uit. Voor mij maakte dat album eens te meer duidelijk dat de heer Morse zijn kruit voorlopig verschoten had. De tijd was rijp voor een nieuwe stuurman aan het roer.

Spock’s Beard mag wat dat betreft van geluk spreken dat men in de persoon van drummer Nick D’Virgilio zo’n persoon aan boord heeft. Zijn soloalbum “Karma” liet al hier en daar een glimp zien van zijn kunnen, hoewel het op dat album wel iets ontbrak aan heilig vuur. Die druk is nu duidelijk wel aanwezig op “Feel Euphoria” met als resultaat een album dat mij hier en daar weer dat lekker tintelende gevoel geeft wat ik eigenlijk sinds de eerste drie Spock’s Beard-albums niet meer gevoeld heb.

De heavy rocksong Onomatopoeia opent het album lekker fel en agressief. D’Virgilio presenteert zich nadrukkelijk als zanger en het valt mij op dat hij er voor gekozen heeft om, in tegenstelling tot eerder materiaal van zijn hand, in een lager register te zingen. Dit nummer wordt gekenmerkt door een sfeervol akoestisch middendeel en ook aan het eind een aantal verrassende ‘valse’ eindes.
Typische Spock’s Beard gitaarriffs en synthsolo openen The Bottom Line. Zeven minuten later blijkt dit stuk gelijk al één van de hoogtepunten van het album te zijn. Een veelvoud aan muzikale ideeën ontvouwt zich, maar alles staat in dienst van het liedje. De vocale harmonieën in het gedeelte vlak voor het verrassend breekbare akoestische slot, komen als een warme douche over me heen.

De aangename popsong Shining Star is het bewijs dat het helemaal niet nodig is om een nummer vol te proppen. De geest van het miskende genie Kevin Gilbert (iemand waarmee D’Virgilio geruime tijd heeft opgetrokken) waart overduidelijk rond in dit nummer.

Het tweedelige East Of Eden, West Of Memphis begint op een bijna boogierock-achtige (denk aan ZZ Top) manier, maar gelukkig duurt dit niet al te lang. Er is wederom veel aandacht besteedt aan de achtergrondzang. In het tweede deel trapt Spock’s Beard flink het gaspedaal in, voortgestuwd door D’Virgilio op drums. Met als basis een riff op mellotron is er vervolgens ruimte voor een flitsende synthesizersolo en zo’n typische Alan Morse-gitaarsolo. Zijn gitaarstijl is waarachtig een uniek geluid binnen de huidige progscène.

Het mede door bassist Dave Meros geschreven Ghosts Of Autumn is de symfonische powerballad van het album. Piano en zang domineren het eerste gedeelte waarna vervolgens in het slotdeel toegewerkt word naar de onvermijdelijke symfonische climax. Morse’s gitaarsolo is er één van David Gilmour-achtige proporties. Kippenvel!!

En dan zijn we aanbeland bij het lange stuk van het album: A Guy Named Sid. Ruim twintig minuten lang is het een stuk gevat in de beste Spock-traditie. Dat betekent niet zozeer een volledig doorgecomponeerd muziekstuk maar een ingenieuze collage. Deel één opent lekker hyper en na een korte synthesizersolo belanden we al vlot in deel twee, waar Spock’s Beard laat horen hoe een goede rocksong moet klinken; dit moet live een waar feest worden. Deel drie is het langzame gedeelte van A Guy Named Sid. Met het verlies van Neal Morse als multi-instrumentalist heeft Spock’s Beard sowieso één ding bereikt en dat is het feit dat de muziek nu een stuk opener van karakter is. Het ademt allemaal iets meer en het komt niet als zo’n geluidsmuur op je af. Betekent overigens niet dat ze een stuk softer geworden zijn. Deel vier: donderende drums en een flitsende melodie op synthesizer domineren dit deel. En dan blijkt dat de heren ook nog heel geniepig een klein citaatje uit hun eigen oeuvre hebben ingebouwd. Tenminste, zo lijkt het wel want even denk ik dat we midden de symfonische mellotron-koren-bombast van Go The Way You Go zijn beland.

Het D’Virgilio-jongenskoor in deel vijf zorgt voor de overgang naar het laatste deel waarin weer terug word gegrepen naar het begin alvorens met een gierende gitaarsolo en mellotronbombast af te sluiten.

Carry On is de mooie, bij vlagen licht The Beatles-achtige, afsluiter van dit album. D’Virgilio is hier als zanger misschien wel op zijn sterkst. Maar is er dan helemaal niks mis met dit album zie ik je afvragen? Zeker, want wat mij betreft hadden de heren het titelnummer gerust de status van bonustrack (die op dit album eigenlijk de moeite van het vermelden niet eens waard zijn) mogen geven. Feel Euphoria komt eigenlijk nooit echt goed van de grond. Het ontbreekt aan een aansprekende melodie met als gevolg dat het nummer ook niet echt blijft hangen. De versnelling aan het einde met de vreemde vervormde gitaarsolo gevolgd door een scheurende orgelsolo is eigenlijk het enige echt interessante en dit duurt al met al nog geen negentig seconden. Jammer maar helaas.

Dit is echter wat mij betreft het enige echte minpuntje aan dit sterke en afwisselende album. Een album dat laat horen dat Spock’s Beard duidelijk niet alleen maar een veredelde Neal Morse-band was, maar ook zonder hem meer dan een bestaansrecht hebben.

Christian Bekhuis