Antimatter

Leaving Eden

Info
Uitgekomen in: 2007
Land van herkomst: Groot Britannië
Label: Prophecy
Website: www.antimatteronline.com
MySpace: www.myspace.com/antimatterband
Tracklist
Redemption (6.07)
Another Face In The Window (6.52)
Ghosts (4.29)
The Freak Show (5.10)
Landlocked (3.53)
Conspire (4.10)
Leaving Eden (5.43)
The Immaculate · Misconception (5.08)
Fighting For A Lost Cause (5.34)
Mick Moss: zang, gitaren, orgel, elektrische piano

Met medewerking van:

Gavin Attard: toetsen op Another Face in the Window
Rachel Brewster: Viool
Danny Cavanagh: gitaar, piano, toetsen op Landlocked
Ste Hughes: basgitaar
Chris Phillips: drums
Leaving Eden (2007)
Planetary Confinement (2005)
Unreleased 1998 - 2003 (2003)
Live @ K13 (2003)
The Lotus Eaters, A Tribute To Dead Can Dance (2004)
Lights Out (2003)
Saviour (2001)

Ik wil beginnen met het aanbieden van mijn verontschuldigingen. Het spijt mij oprecht dat wij nog niet eerder aandacht aan deze band hebben gegeven, want man wat verdient deze band onze aandacht! De reden waarom we nog niet eerder aandacht aan Antimatter gaven? Ik kende de band helemaal niet. Door een tip van een lezer werd mijn aandacht erop gevestigd en sindsdien domineren hun albums mijn mp3-speler volledig.

Eind jaren ’90 stapte bassist Duncan Patterson uit de band Anathema en richtte samen met zanger en gitarist Mick Moss de formatie Antimatter op. Samen brachten ze drie studioalbums, een live plaat en een tribute uit. Bij de release van het album “Planetary Confinement” kondigde Patterson aan dat hij de band ging verlaten en zo werd Antimatter een eenmansformatie.

De albums die Antimatter tot en met “Planetary Confinement” had uitgebracht waren stuk voor stuk ijzersterk en hadden allemaal een totaal eigen smoel. Het debuutalbum flirtte bijvoorbeeld met Massive Attack. Het ijzersterke “Lights Out” is wat steviger met ambient invloeden en “Planetary Confinement” is een bijna volledig akoestisch album met ambient invloeden. Het is echt ongelofelijk wat je kan doen met een paar akoestische gitaren en wat spaarzame toetsen, drums en viool! Wat alle albums gemeen hebben is de sfeer. Die is namelijk bijzonder stemmig en somber. Vrolijkheid zal je niet aantreffen op de Antimatter allbums. Sterker nog, op “Planetary Confinement” zat een sticker met de tekst ‘saddest album of the year’.

Met het hier besproken album staat Mick Moss er dus alleen voor. Gelukkig heeft hij een aantal zeer goede muzikanten om zich heen verzameld, waarbij Danny Cavanagh (Anathema) het bekendst zal zijn. Opvallend is dat de vrouwelijke zang, die op vorige albums geregeld opdook, op dit album niet meer te horen is. Na dus een door akoestische instrumenten gedomineerd album, gaat hij met “Leaving Eden” weer verder met een bijzonder stevig album. Loodzware gitaarriffs zijn geen uitzondering op dit album! Hij kan flink van leer trekken, neem bijvoorbeeld Another Face In The Window waarin de gitaarriffs heerlijk uit de speakers knallen. Maar ook de rustige kanten zijn te vinden. Zo is Ghosts een prachtig somber nummer met akoestisch gitaar en donker vioolspel. Samen met het melancholische stemgeluid van Mick Moss krijgt dit nummer hierdoor een bijzonder sombere insteek, maar wat klinkt dit mooi zeg! In de tweede helft van het nummer gaan weer die gitaarriffs aan de slag en gaat de kippenvel onverminderd verder met het prikkelen van mijn lichaam.

In The Freak Show krijgen we als luisteraar een korte cursus spanning opbouwen. Geweldig hoe hij met een elektrische- en akoestische gitaar en een vervormde stem een enorme spanning weet te creëren. Als het nummer eenmaal op gang komt ben je al helemaal in het nummer gezogen en vergeet je alles om je heen. Toetsen zijn op dit album een stuk minder te horen, maar in dit nummer duiken ze duidelijk op en dat geeft het nummer een meerwaarde. Toch kan ik niet zeggen dat ik de toetsen verder mis. De muziek is zo perfect in balans.

Prijspakker is absoluut het titelnummer, maar het nummer krijgt nog meer kracht als je het nummer ervoor, Conspire, erbij neemt. Conspire is zo’n prachtig ingetogen en desolaat somber akoestisch nummer waar je ademloos naar luistert. Als dan na een korte stilte Leaving Eden uit de startblokken schiet zit je op het puntje van je stoel. Ook hier is zijn stem in de coupletten licht vervormd wat een beklemmende sfeer geeft. Het refrein staat als een huis en dwingt tot meezingen. De gitaarsolo die volgt is super! Sowieso schudt Anathema gitarist Danny Cavanagh een paar fenomenale gitaarsolo’s uit zijn mouw op dit album.

Ik denk dat het jaar 2007 de boeken in zal gaan als een fantastisch progjaar en waarschijnlijk is je wensenlijstje nog lang, maar dit album mag je gerust hoog op het lijstje bijschrijven. Het maakt eigenlijk niet uit met welk Antimatter album je begint (alhoewel ik een lichte voorkeur voor “Planetary Confinement” heb) want ze zijn stuk voor stuk een belevenis. Dit album zou zomaar eens in je jaarlijstje kunnen opduiken.

Maarten Goossensen

Antimatter – Leaving Eden (10th anniversary edition)

Het is alweer tien jaar geleden dat dit album uitkwam. Het heeft de tand des tijds prima doorstaan en het is nog altijd één van Mick Moss’ beste albums tot nu toe. Voor zijn tiende verjaardag is het album opnieuw uitgebracht in een strikt gelimiteerde oplage van 1000 stuks.

De eerste disk van deze release bevat het ‘gewone’ album. Geen remaster of bonustracks. Op de tweede disk is het complete album voorzien van commentaar van Mick Moss aangevuld met twee remixes van de nummers Ghosts en The Immaculate Misconception. Ik moet zeggen dat ik met wat tegenzin aan de tweede disk begon, maar al snel was ik alles om mij heen vergeten. Ik heb Mick Moss nu twee keer kort ontmoet en gesproken en beide keren was ik geraakt door zijn oprechte vriendelijkheid en openheid. Dat gevoel krijg je direct wanneer je zijn commentaren beluistert.

Het voelt net of je met hem aan de telefoon zit en hij je zijn verhaal uit de doeken doet. Met dat mooie Liverpool accent. Hij dacht eigenlijk dat “Leaving Eden” zijn laatste album zou worden. Rond die tijd zat hij in een zware depressie waar hij niet meer uit dacht te komen. In zijn commentaren praat hij open een eerlijk over het vertrek van Duncan Patterson, zijn depressies, zijn pleinvrees en zijn angsten in sociale contacten. Hier is een man die in alle kwetsbaarheid zijn ziel aan je bloot legt. Zo vertelt hij dat hij na een avond excessief stappen met Duncan Patterson en Vincent Cavanagh (Anathema), de volgende ochtend zo naar de kloten was, dat hij de microfoonstandaard moest vasthouden om het titelnummer in te kunnen zingen. Het werd een van de sterkste tracks van het album.

De muziek van Mick Moss weet mij altijd te raken. Bij deze man is het ‘what you see is what you get’. Hij draait nergens omheen en is altijd eerlijk en open. Vooral over zichzelf. Zijn muziek en teksten zijn doorleefd en zitten vol met zijn eigen worstelingen. Deze 10th anniversary edition is vooral bedoeld voor echte Antimatter fans. Een bijzondere uitgave, dat is het. Bestellen kan via deze link.

Maarten Goossensen

Koop bij bol.com

Send this to a friend