GazpachoAlbum

Let op: voor dit product geldt en muzikale bijsluiter; alleen beluisteren op de koptelefoon en in het donker.

Het is al laat. Mijn vrouw en kinderen liggen al lang te slapen. Alle lichten zijn uit. Alleen het licht van mijn beeldscherm doorklieft de duisternis om me heen. Stilte.

Vanuit de verte hoor ik langzaam een bezwerend ritme van drums, toetsen en basgitaar aanzwellen. Het klinkt prachtig loom en het werkt bezwerend. Hypnotiserend. Het voert me mee de nacht in, in een soort trance. Mysterieuze stemmen op de achtergrond zorgen voor een beklemmende sfeer. En dat zalige ritme gaat maar voort. Minuten lang. Saai? Echt niet! Elke keer weer als ik dit stuk muziek hoor ontdek ik weer nieuwe dingen. De muziek zet verder aan. Zanger Jan Ohme laat zijn klagerige en aangename stemgeluid heerlijk aanzwellen. Korte stukjes akoestisch gitaarspel mengen zich in het geheel en maken mijn nachtelijk verblijf nog aangenamer. Langzaam aan wordt de muziek zachter. Het ritme wordt steeds zachter en prachtig vioolspel bezorgt me golven kippenvel. Als je goed luistert hoor je dat het ritme niet gestopt is, maar op de achtergrond aanwezig blijft (alleen onder de koptelefoon te ontdekken). Dan neemt het bezwerende ritme het weer langzaamaan over en is er een prachtige gitaarsolo te horen. Wat een muziekstuk!

Bijna stil. Alleen wat vage stemmen op de achtergrond zijn te volgen. De gitaar breekt de stilte en klinkt exact hetzelfde als op Talk Talk’s “Spirit Of Eden”. De display van mijn cd-speler geeft aan dat het tweede nummer al begonnen is. Ik heb het niet eens door. Het ritme zwelt aan en de drums zetten prachtig aan. Weer die akoestische gitaar en de elektrische gitaar die je daar weer bovenuit hoort komen. Vervormde zang in combinatie met dat ritme laten me zweten en woelen. Waar ben ik eigenlijk? De muziek heeft me volledig in zijn ban! Jan Ohme zingt zo geweldig, hij kan zo onwijs veel met zijn stem. Pianospel brengt me weer bij mijn positieven. Weer dat Talk Talk-achtige gitaargeluid. Het luidt de volgende fase in…

Ook hier weer dat bezwerende ritme zoals in het eerste deel van deze muzikale droom. Het loopt als rode draad door het album heen. Het is het vaste terugkeerpunt van de cd. De levenslijn die je van het ene naar het andere hoogtepunt begeleidt. Een schitterende gitaarsolo van Jon-Arne Vilbo doorklieft het ritme. Ik sluit mijn ogen. Geweldig. Het lijkt wel of dit album precies mijn gevoelens volgt. Ik wil tot rust komen. Tin whistle en prachtig vioolspel brengt me in de juiste stemming en bereidt me voor op mijn REM slaap. Maar zover is het nog niet.

Valerie’s Dream heeft een heerlijke opbouw. Mooi akoestisch gitaarspel en mooie zang vormen een prachtig decor. Dan zet het nummer flink aan met heftige gitaarriffs en is er weer zo’n heerlijke gitaarsolo. Jan Ohme moet hier het maximale uit zijn stem halen en slaagt hier met vlag en wimpel in. De melodie is prachtig en blijft in je achterhoofd doorspoken. Weer sterft de muziek bijna uit, maar dan is daar weer dat prachtige vioolspel van Mikael Krømer. Wat is zijn rol belangrijk op dit album. Weer bijna stil, maar dan hoor ik het in de verte weer opzetten: het ritme waar ik inmiddels zo gehecht aan ben geraakt. Het laatste stuk is begonnen…

Wat is dat nou? Opeens hoor ik een country-achtig tafereel met klappende handen, akoestische gitaar en folky zang en achtergrondzang. Het past perfect in de sfeer van het nummer. Moeiteloos verschuift het geheel subtiel een andere kant op. Drummer Robert Johansen is een bijzonder veelzijdige muzikant. Zijn rol is immens, net als bassist Kristian Olav Torp die heerlijk soepel door het geheel laveert. En laten we toetsenist Thomas Andersen niet vergeten. Zijn spel is constant aanwezig zonder dat het domineert. Bij elke luisterbeurt zal je nieuwe dingen ontdekken waar hij vaak verantwoordelijk voor is. De gelaagdheid van dit album is waanzinnig. Elke keer word je nog dieper in de muziek gezogen en drijf je steeds verder af van waar je bent.

Langzaam sterft het ritme, waar alles mee begon, af maar de viool zwelt aan net als de piano. Samen luiden ze deze droom uit en zorgen ze voor mijn behouden thuiskomst. Ik kan de slaap nu echt niet meer weerstaan, zo moe van deze overweldigende ervaring. Dan stilte. Een zeldzaam vredige stilte.

Vanuit de verte hoor ik langzaam een bezwerend ritme van drums, toetsen en basgitaar aanzwellen. Het klinkt prachtig loom en het werkt bezwerend. Hypnotiserend. Het voert me mee de nacht in, in een soort trance…

Maarten Goossensen