RPWLAlbum

Hoe spreek je de bandnaam nou uit? Kiezen we voor [er: pe: we: el] zoals een Duitser, Belg of Nederlander zou zeggen, of kiezen we voor de Engelse versie met [ar pi: ‘dablju’: el]? De sympathieke Duitse band geeft op de site de oplossing: kies maar wat je wilt, het maakt ons niet uit. Wij maken er geen punt van.

Waar wij ondertussen geen punt van maken, is de conclusie te stellen dat RPWL een ijzersterke plaat heeft afgeleverd, een plaat waaruit blijkt dat de band enorm gegroeid is op meerdere vlakken, onder meer wat betreft productie, arrangementen en bovenal melodie. Met “World Through My Eyes” toont RPWL een grenzeloos vertrouwen en optimistische kijk op de toekomst. De tien nummers op de cd zijn zonder uitzondering uitstekend, liggen gemakkelijk in het gehoor en herbergen tal van interessante details die zich pas na meerdere malen draaien tonen aan de luisteraar. De nummers zijn over het algemeen vrij lang, maar in alle gevallen ‘verdienen’ de composities in kwestie deze lengte.

Het vertrouwen van onze sympathieke Duitsers blijkt met name uit het feit dat ze geen spat zijn veranderd en de uitdrukking ‘water bij de wijn doen’ blijkbaar niet kennen. Nog steeds speelt RPWL een schaamteloze pastiche van David Gilmour’s Pink Floyd-achtige symfonische rock. Maar laat ik vooral duidelijk zijn: met “World Through My Eyes” evenaart, zo niet overtreft de band zijn voorbeeld meerdere malen.

Het vertrouwen dat de heren hebben in hun eigen groep bewijzen ze door voor Roses, een meer dan uitstekend en poppy-klinkend nummer, zanger Ray Wilson uit te nodigen het complete nummer te zingen. Het markante stemgeluid van Wilson zorgt er weliswaar voor dat het nummer net zo goed op een soloplaat van hem had kunnen staan, aan de andere kant had niemand anders het zo goed kunnen zingen. Bovendien past het nummer uitstekend binnen het afwisselende concept van “World Through My Eyes”. Roses had tien jaar geleden (toen singles nog verkochten) moeiteloos een hoge positie in menig hitlijst ter wereld kunnen innemen. De normale zanger van RPWL, Yogi Lang, heeft overigens allesbehalve een slecht stemgeluid. Wasted Land bijvoorbeeld, laat een beetje horen hoe Roses had geklonken met Lang als zanger (ook prima dus). Wat wel opvalt is dat Lang zo mogelijk nog een nog slechtere uitspraak in het Engels laat horen dan hij op de vorige platen al deed. In plaats dat als een nadeel te beschouwen, zie ik dit juist als een voordeel. Het is alsof Lang het niet eens meer nodig vindt zijn best te doen op dit gebied. Hij is niet goed in Engels, maar hij kan uitstekend zingen. Je neemt me maar zoals ik ben. En gelijk heeft ie.

Het vertrouwen van RPWL blijkt verder in het opnemen van een cover en wel het voor mij tot nu toe onbekende Sea-Nature, oorspronkelijk van Steve Hillage, dat ze handig en vakkundig tot een perfect binnen hun stijl passend nummer transformeren. Het gitaarwerk van Kalle Wallner is in dit nummer onovertroffen en hemelbestormend.

Een hoogtepunt is voor mij 3 Lights, niet alleen vanwege de schitterende basismelodie, het prachtige pianospel van Lang en het vernuftige baswerk van Stephen Ebner, maar bovenal door de schitterende toetsensolo van Lang aan het einde, welke overloopt in een eveneens hemelse gitaarsolo van Wallner. Vanaf ongeveer de vier minutengrens van het nummer, waar de piano en mellotron de opbouw geven naar die toetsen- en gitaarexplosie, is het puur genieten geblazen. De verschillende geluidseffecten (ook een Pink Floyd-trekje) geven het nummer nog een extra meerwaarde. Nummers als Bound To Reach The End (treffend aan het einde van de cd) en Everything Was Not Enough hebben eenzelfde structuur als 3 Lights, maar ontsporen aan het einde niet zo extreem mooi als dit nummer dat doet. Bound To Reach The End kent een gitaarsolo die wel goed in het nummer past, maar feitelijk niet meer doet dan de basismelodie volgen. In Everything Was Not Enough is het juist Ebner die voortreffelijk de melodielijn volgt (heel mooi) en aan het einde vinden we een echo van de opener Sleep.

De Oosterse invloeden die ook al voorkwamen op de cd “Trying To Kiss The Sun”, zijn op deze plaat beter geïntegreerd. Ze spelen met name een belangrijke rol in de openingsfase van het spirituele en opwindende World Through My Eyes (met tien minuten het langste nummer van deze cd). Het nummer kent een niet te stuiten ‘drive’, dankzij het perfecte baswerk van Ebner, de combinatie van de geprogrammeerde drums met het voortreffelijke percussie- en drumspel van Manfred Müller. Uiteraard kent deze song tevens een zalig – tot meezingen uitnodigend – refrein. Overigens kennen ook de opener Sleep en het vlotte Wasted Land deels wat van de genoemde invloeden.

De cd is ook uit in een speciale editie, waaraan niet alleen een bonusnummer is toegevoegd, maar waarop een cd is toegevoegd in 5.1 surround. Goeie zet, want de concerten van RPWL zijn meestal ook surround. Voor mij een extra goede reden eens te gaan sparen voor zo’n setje.

Markwin Meeuws