Pendragon

Pure

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: Toff Records
Website: www.pendragon.mu
MySpace: Pendragon
Tracklist
Indigo (13:43)
Eraserhead (9:06)
Comatose:
a. View From The Seashore (7:40)
b. Space Cadet (4:03)
c. Home And Dry (5:55)
The Freak Show (4:27)
It's Only Me (8:16)
Nick Barrett: zang, gitaar
Pete Gee: bas
Scott Higham: drums
Clive Nolan: toetsen
Met medewerking van:
Rod Crisp: mondharmonica op It's Only Me
Pure (2008)
Past and Presence dvd (2007)
And Now Everybody To The Stage dvd (2006)
Believe (2005)
Acoustically Challenged live (2002)
Not Of This World (2001)
Live In Krakow 1996 (1997)
The Masquerade Overture (1996)
Utrecht...The Final Frontier live (1995)
The Window Of Life (1993)
The World (1991)
Kowtow (1988)
9:15 Live (1986)
The Jewel (1985) (2001)
Live In Krakow 1996 (1997)
The Masquerade Overture (1996)
Utrecht...The Final Frontier live (1995)
The Window Of Life (1993)
The World (1991)
Kowtow (1988)
9:15 Live (1986)
The Jewel (1985)

Nick is een laatbloeier. Zijn zoektocht naar zelfrespect, respect en zelfvertrouwen vindt zijn uitlaatklep dan eindelijk op “Pure”. De hoes drukt de sfeer van de cd naargeestig uit: een jongen, opgesloten in een onmogelijke houding, tevergeefs zijn best doende zich te bevrijden van de ketenen die hem vasthouden, om erachter te komen dat hij opgesloten zit in een onbreekbare glazen box. De perfectie allegorie waarin Nick zelf zit: hij voelt zich belemmerd, en kan maar moeizaam de hoop, zoals geëtaleerd op het voorgaande “Believe“, vasthouden.

If I Could Get Just One Arm Free – There’s A Chance The World Will Notice Me, zingt hij vertwijfeld in Indigo.

Hoop lijkt vervlogen voor Nick in deze boze wereld, maar troost vindt hij als hij zijn gitaar pakt en speelt. En dat doet hij veelvuldig op “Pure”, en geeft ons daarmee hoop. “Pure” is uiterst claustrofobisch en strak gearrangeerd. Het uiterst stevige werkje staat bol van tempowisselingen, typische Pendragon-thema’s en lyrische gitaarsolo’s, maar de productie en de ijle synthesizerklanken van Nolan maken het bepaald geen vrolijk plaatje. Er schuilt een zekere stoerheid en krachtpatserij in “Pure”, dat een mix van new-prog en neoprog oplevert. Nu-neo dus!

Dat getergde artiesten vaak hun beste werken afleveren, mag in de popmuziek geen geheim heten. Dat de al zo lang meelopende Pendragon met “Pure” zo’n stoer, übercool en fris werkje aflevert, mag op zijn minst een verrassing genoemd worden. De plaat telt minstens drie composities die zich kunnen meten met het beste werk dat Pendragon ooit heeft uitgebracht.

De aanklacht tegen zo’n beetje alles wat leeft, maar met name naar de zogeheten ‘politieke correctheid’ (vertaalt naar het Nederlands: shit!) wordt vertolkt door Eraserhead, een krachtige compositie met de lekkerste thema’s die je maar kan bedenken. Nolan krijgt alle ruimte zijn nieuwe klankjes middels flitsende solo’s ten gehore te brengen, maar het is toch Barrett die zijn gitaar laat zingen, kermen en janken. Hij doet dat op spookachtig en gejaagd wijze, maar immer krachtig aanwezig.

De opener Indigo is wellicht de beste van de drie, met zijn desolate sfeer en het driftige ritme van de nieuwe drummer Scott Higham, die een aanwinst blijkt te zijn. Het nummer drukt de angsten van Nick, het gevoel opgesloten te zijn en geen uitweg meer te weten, perfect uit. De uitermate vernuftig geproduceerde compositie krijgt zijn verlossing middels een gitaarsolo die gemakkelijk die van Breaking The Spell evenaart, en zo’n beetje het halve nummer in beslag neemt.

Where Is The Boy Who Used To Smile And Wave To All The Passing Strangers?, vraagt Nick zich af in het lange Comatose.

Het hart van de plaat is Comatose, waar Nick zijn jeugddemonen onder de duim probeert te houden, en verwonderd ziet hoe hij is veranderd door de wereld om hem heen. De compositie valt uiteen in drie delen, en dezelfde gejaagdheid als de twee voorgaande, doch ook wat rust- en wat meer lyrische momenten. Nu pas valt op hoe donker en schor Nick zingt, zeker als hij zingt: ‘cos on Monday I’m taking in a gun, waarna het derde deel (Home And Dry) een weergaloze ballad is, en het nummer middels listig gekozen samples en opnieuw een weergaloze solo tot een perfect einde brengt.

Waren we nog niet goed wakker geschud, dan doet The Freakshow dat wel, een stampend nummer met Eraserhead-achtige trekjes, maar dan minder sterk. Het is slechts het intermezzo voor het laatste hoogtepunt van de plaat: de bloedstollende ballad It’s Only Me. Hier geeft Nick dan tenslotte tóch een greintje hoop door te stellen: ‘we are the spark of what can be – we are the blades of grass in the breeze‘. Hij sluit af – zoals gebruikelijk – met een afgemeten, gevoelige en lyrische gitaarsolo.

Op de achterkant van het cd-hoesje zien we een lege glazen box, met de ketenen ernaast gelegen. Is hij dan toch vrijgekomen? Is de puurheid en de krachtige poging buiten de box te treden met deze plaat dan toch geslaagd? Nou, als “Pure” dat niet doet, is alle hoop vervlogen.

Markwin Meeuws

Koop bij bol.com

Send this to a friend