NightwishAlbum

Onder de prog puristen zal het een vloek zijn. Nightwish in de recensies van Progwereld? Foei…! En toch moeten we er aan geloven. Waarom? Omdat de muziek van Nightwish veel elementen bevat die wij als symfo liefhebbers erg kunnen waarderen. Bij veel metal-liefhebbers is dit genre controversieel, zo ook aan de andere zijde, de prog/symfo liefhebbers. Waarschijnlijk is het allemaal niet stoer genoeg, maar juist dit album bewijst dat je als muzikant een behoorlijk degelijke muzikale achtergrond moet hebben om een album als dit te creëren.

De eerste recensie op Progwereld van deze band begint zo’n beetje op het hoogtepunt van Nightwish, maar voor vele fans van de band is dit album helaas ook de zwanenzang van zangeres Tarja Turunen. Meer daarover lees je in de recensie van het opvolgende album: “Dark Passion Play“.

Oh, gelijk ook maar even een misverstand uit de weg ruimen. Door velen wordt Nightwish gezien als een gothic band. Dat is wellicht alleen van toepassing op de kleding van de  bandleden, want muzikaal is deze band absoluut niet gothic georiënteerd. Deze band moet toch echt onder de noemer Symfonische (power)metal worden geplaatst.

De basis van de band wordt in 1996 gevormd door Tarja Turunen, Tuomas Holopainen en Emppu Vuorinen. In de loop van de tijd zijn er wat personeelswisselingen, maar een belangrijke is de komst van Marko Hietala in 2001, die naast de basgitaar ook een gedeelte van de zang op zich neemt. De stijl van Nightwish kan je omvatten als stevige rockmetal, met veel symfonische elementen en kraakheldere (in geval van Turunen) sopraanzang. Juist die unieke zang maakt de band speciaal. In navolging van Nightwish en Within Temptation kwamen er dus nog vele dames die in metal bands zingen met een sopraanstem, maar de meeste vallen toch in het niet bij Turunen.

Gelijk vanaf het begin van de cd laat de band weten waar het hart van Nightwish ligt – serieuze rock! Voor het gemak beginnen we bij de eerst echt opvallende track, Nemo. Een serieuze poging van de band om wat meer commercieel aan te slaan in de Music business. Aanstekelijk deuntje, makkelijk op te pakken refrein, niet overmatig geweld van de metal sound, te korte gitaarsolo maar al met al toch een heerlijk nummer. Wie denkt dat Nightwish voor jonge pubermeisjes is, komt met Planet Hell van een koude kermis thuis. Hier worden de registers van stevige gitaarock toch echt even opengetrokken.

Creek Mary’s Blood is een nummer waarin de rode draad gaat over de inheemse bevolking Amerika; de indianen. Turunen zingt over het onrecht wat de indianen is aangedaan en hoe die bevolkingsgroep is  bestolen van hun prachtige land en waar de ongerepte prairies bezet zijn door de blanken. Ook de muzikale begeleiding is getint met geluiden die je kent van indianenfilms, naast het immer aanwezige stevige gitaarwerk. De fluit en het gesproken gedicht wordt uitgevoerd door de authentieke indiaan John Two-Hawks. Het London Philharmonic Orchestra stemt feilloos af op de muziek van Tuomas Holopainen en zal dat vaker op dit album doen. Vooral die samenwerking tussen band en orkest is prachtig! De volgende track The Siren is opnieuw een bijzonder aantrekkelijk werkje. Het begint met een licht Oosters tintje, gevolgd door loepzuivere zang van Turunen, wat weer zorgt voor een bijzondere sfeer in het nummer. Daarna gaat de band traditioneel tekeer in Romanticide. En in tegenstelling tot wat de titezegt is dit nummer allesbehalve romantisch. Snoeihard en de doorgewinterde metalfan kan zich hier volledig in verliezen.

Een van de pronkstukken van dit album is Ghost Love Score! Beleef het, voel het, onderga het. Doe dat op een rustige plek met je hoofdtelefoon op en laat je meevoeren door de muziek. Als je hier de magie van oppakt, laat het je nooit meer los. Mooi gitaarspel van Emppu Vuorinen, perfect samenspel met het orkest, prima zang. Nog steeds staat dit nummer hoog in mijn persoonlijke favorieten van beste songs. En nu, bij het schrijven van mijn debuut, lopen de rillingen wederom over mijn rug.

Een ander opvallend nummer is het mooie en rustige Kuolema tekee Taiteilijan. Ondersteund door het orkest met een hoofdrol voor de cello, zingt Tarja Turunen ditmaal in haar moedertaal. In deze track komen geen gitaar, drums of keyboard aan bod. Als afsluiter van het album presenteert de band Higher Than Hope. Akoestische gitaar bouwt het nummer geleidelijk op. Na een paar minuten komen ook de elektrische varianten aan bod waardoor het meer tempo krijgt. Mooi nummer, maar valt een beetje in het niet bij de voorgaande nummers..

Moet je dit nu als progliefhebber gehoord hebben? Word je dan nog wel serieus genomen?

Ja, ik denk het wel. Dit album is een avontuur op muzikaal gebied. Als je van metal muziek houdt en  van symfonische bombast, dan is dit album uitgevoerd door een band die muzikaal de zaakjes goed voor elkaar heeft. Creek Mary’s Blood en Ghost Love Score zijn de toefjes slagroom op een luxe taart. Als je na afloop vindt dat dit album ‘over the top’ is, dan zal het waarschijnlijk nooit wat worden tussen jou en symfonische ‘female fronted’ metal.

Ruard Veltmaat

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder