MangroveAlbum

Maar liefst vier jaar deed het Apeldoornse Mangrove over het maken van een opvolger van “Facing The Sunset“. Die plaat werd eind 2005 gepresenteerd in ‘hun eigen’ Gigant en op die plaat klonk een nogal in de studio opgeblazen groep, zoekend naar de optimale productionele vorm van een interessant concept. Wat betreft het songmateriaal had het kwartet eindelijk de smaak te pakken van een afgerond album met vier lange stukken in de klassieke progressieve vorm, maar geluidstechnisch schortte er teveel aan. Op hun eerste ‘echte’ album “Touch Wood” had de band in 2004 al een visitekaartje afgegeven; daarop maakte men naam met voor Nederlandse begrippen klassieke progstukken als Wizard of Tunes of City of Darkness. Ondergetekende was en is nog steeds onder de indruk van het sterke materiaal en het integere muzikantenschap en ook live werd de belofte volledig waargemaakt. Zelfs op de Koninginnedagen in Apeldoorn, waar zij het langs slenterende publiek hun eigen nummers lieten horen. Onvergetelijk en altijd weer verrassend.

Met de nieuwe plaat “Beyond Reality” in de cd-speler is een derde album – wederom uitgegeven in eigen beheer – nu een feit; wederom gestoken in een prachtige hoes van Jochem Nijs. Een plaat die grandioos opent met Daydreamer’s Nightmare: een 15-minuten durend stuk dat om lijkt te vliegen, omdat het zo afwisselend in elkaar zit, bijna op het Earth & Fire-achtige (oude stijl!) af. Ook de sfeer weten Roland, Joost, Chris en Pieter meteen goed neer te zetten, mede dankzij de enorme dynamiek tussen rustige piano dominerende passages en stukken waarin alles voluit gaat. De zang van Van der Horst is geliefd, maar ook vaak bekritiseerd: zijn zeer persoonlijke stem (die soms bijna als Roine Stolt klinkt) eindelijk in zijn meest natuurlijk klinkende vorm is opgenomen. Petje af voor de productie derhalve.

In Time Will Tell gaat het avontuur verder: zinsneden als ‘beyond reality’ komen regelmatig langs en geven sterk de indruk dat we hier andermaal met een concept te maken hebben. Teksten zijn altijd weer anders te interpreteren, dus laten we die op dit moment maar even in het midden. De bekende ‘Mangrove-overdrive’ is weer aanwezig en wisselt prachtige orgel- en Mellotron-stukken af met gedegen gitaarsolo’s. Pink Floyd meets Marillion: het is voor velen een uitgemolken cliché en voor anderen weer een warm bad dat gewoon heerlijk blijft. Ook Drost en Hagemeijer klinken glashelder, direct en lekker breed komen hun puntige basspel en strakke drumspel (ook elektronisch!) de luidsprekers uit. En niet te vergeten het akoestische gitaarspel van Van der Horst dat af en toe om de hoek komt kijken, zoals in rustpuntje Love And Beyond. Een progballad van de eerste orde, die zich ook weer prima zal lenen voor een uitbundige live uitvoering.

Het instrumentale Reality Fades opent met kerkklokken en staat grotendeels in het teken van Jonker’s levendige synthesizer solo’s. Hij blijft een connaisseur op het gebied van het juiste geluid op de juiste plek (en sleept daarvoor ook al sinds jaar en dag een computer het podium op). Met dit nummer wordt de sfeer van de plaat grimmig: de realiteit vervaagt, maar het titelnummer is een stuk lichtvoetiger en vat alle elementen uit de voorgaande drie kwartier efficiënt samen. Ideaal stuk om iemand met Mangrove anno 2009 in één nummer kennis te laten maken. Voyager is de sterk melodieuze afsluiter, met uptempo pianospel en sterke samenzang van Hagemeijer en Van der Horst, die ook op gitaar weer alles uit de kast haalt. Wederom een opbouw waar je van smult en de climax weer goed gevuld wordt met Mellotron, soepele baslijnen en stevig drumwerk. Even later blijft zacht gefluister in het mysterieuze hangen en dat geeft de luisteraar een beetje het gevoel van een open einde. Je moet het maar durven.

‘Overdonderend’ is misschien nog een understatement; ‘compleet’ en ‘geraffineerd’ is wellicht nog te bescheiden om “Beyond Reality” te beoordelen. Met dit album laat Mangrove voor het eerst zijn talenten voor de volle honderd procent horen en bevestigt het feit dat de band in de laatste vijf jaar een stijgende muzikale lijn bewandelt. De groep blijft een belofte en – eerlijk is eerlijk – met deze vorm van progressieve rock zijn we altijd wel tevreden. Zolang die maar goed uitgewerkt en niet aan verveling onderhevig is. Wat dat betreft gaat dit volwassen album voor het volle aantal punten, mochten die al te verdienen zijn. Een voltreffer van jewelste.

Wouter Bessels