AstraAlbum

Hoe denk jij dat het nieuwste album van Frans Bauer of Vader Abraham op deze website ontvangen zou worden? Hoe denk jij zou iemand die niet van chocolade houdt reageren wanneer hem wordt gevraagd naar de nieuwste reep van Verkade? Je vraagt je af waar ik naar toe wil? Dat ga ik je zo uitleggen, want het heeft alles te maken met het album “The Weirding” van Astra, een plaat waar ik erg veel chocolade van kan maken.

Je komt op uiteenlopende websites recensies tegen van “The Weirding”. Websites die progressieve rock niet als ‘core business’ beschouwen, vaak geschreven door personen die deze muziek niet begrijpen en er zelfs niet van lijken te houden. Het is dan natuurlijk vrij eenvoudig om een album – onder de woorden ‘het is mijn mening’ – ongefundeerd onder de kleed te schoffelen. Ik stoor mij dan mateloos aan het ontbreken van een onderbouwing. Kijk, dat bedoel ik nu met de eerste alinea van dit epistel.

Gaan we nu weer over op de hoofdzaken en dat zijn de bijna 80 minuten symfonische rock zoals die ooit bedoeld werd. Ik schrijf ‘symfonische’ rock omdat de muziek op “The Weirding” je 35 tot 40 jaar mee terug in de tijd neemt en toen bestond progrock nog niet. De tijden waarin de muziek van ons genre nog doordrenkt was met Mellotron, orgel, Moog en vervormd gitaargeluid.

De meeste audioapparatuur kent tegenwoordig voorgeprogrammeerde geluidsinstellingen. Het gebruik van de instelling ‘concertzaal’ raad ik je bij beluistering van deze schijf bij voorbaat af. De muziek is namelijk doorspekt met echo en galm. Muziek die bestaat uit een potpourri van het beste wat groten uit het verleden als Pink Floyd, King Crimson, Van Der Graaf Generator, Eloy maar ook Black Sabbath hebben gemaakt.

De echoplex van Richard Vaughan speelt een belangrijke rol in de muziek die Astra maakt. Dit apparaat – het is dus geen instrument – is uitgevonden door Mike Battle die in 2008 op 90-jarige leeftijd is overleden. Het apparaat wordt gebruikt om gitaarklanken te vervormen (ook wel ‘delay’ genoemd) en te voorzien van een flinke lading echo. Deze uitvinding is van onschatbare waarde gebleken in de rockmuziek en wordt als zodanig niet vaak herkend. Zo maakten bekende gitaristen als Chet Atkins, Tommy Bolin, Jimmy Page en Joe Walsh veelvuldig gebruik van de echoplex. Het was haast een hype in rockkringen in de zeventiger jaren.

De eerste twee nummers van “The Weirding” zijn al maatgevend voor de overige 60 minuten die je nog te wachten staan. The Rising Of The Black Sun kan je beschouwen als de vijf minuten durende intro van het titelnummer The Weirding. Spacey gitaar en toetsenklanken ondersteund door speels drumspel met veel bekkens kabbelen een paar minuten voort, waarna de muziek aanzwelt en plots uitbarst in een stuk volmaakte spacerock die naadloos overgaat in The Weirding. Het is één van de weinige vocale nummers. Zang die mij soms doet denken aan die van Ozzy Osbourne op zijn solo-albums nadat hij Black Sabbath had verlaten. Er worden diverse lagen met toetsen neergelegd met de Mellotron in een hoofdrol. Vervormd gitaarspel (zie alinea hierboven) verdringt met regelmaat het toetsenspel. Het lijkt allemaal erg geïmproviseerd en dat zal tijdens een live-optreden ook zeker gebeuren, want daar leent deze muziek zich uitermate voor.

Het langste nummer Ouroboros is volledig instrumentaal en kan als het hoogtepunt van dit album worden beschouwd. Een keur aan toetsen en vaak geïmproviseerd aandoend gitaarspel wisselen elkaar af. Je mag gerust de vraag stellen of muziek altijd wel ergens heen moet gaan. Na het beluisteren van dit nummer luidt het antwoord eenvoudig ‘nee’. Het is typisch muziek die je moet ondergaan en dat zal voor velen knap lastig zijn in deze haastige en vluchtige maatschappij.

Met de muziek van Astra kan je twee kanten op. Je hebt het na drie kwartier wel gehoord en gaat leuke dingen doen of je kijkt in het cd-doosje of er misschien nog een schijfje in zit. Voor de eerste categorie is deze muziek duidelijk niet bestemd. Ik behoor tot die laatste categorie.

Hoewel duidelijk niet vernieuwend, heeft Astra een debuutalbum afgeleverd dat al ruim 35 jaar niet meer gemaakt is. Niet alleen het passende artwork van Roger Dean roept (jeugd)sentimenten op, ook de magere productie gaat decennia terug in de tijd. Maar dat lijkt bewust gedaan. “The Weirding” zal niet alleen de ouderen deugd doen, maar moet tevens de jongere generatie nieuwsgierig maken over hoe mooi het vroeger allemaal was.

Hans Ravensbergen