InduktiAlbum

Wow, wat een ongelooflijk goede drummer!

Dan heb je het als recensent regelmatig over zaken als coherentie, variatie, originaliteit of dynamiek, bij de Poolse band Indukti staat alleen al het drumspel van Wawrzyniec Dramowicz daar garant voor. Noem deze muziek dan ook bij voorkeur drumgericht. Dramowicz heeft een  krachtige slag en dat is maar goed ook, want Induktie maakt een ultra-heftge vorm van progmuziek die klinkt als Riverside en Tool met een extra portie spinazie op.

Dergelijk stevig materiaal valt of staat bij de strakheid van de drummer en dat is bij Indukti dus meer dan in orde. Gedreven krijgen de vette riffs op “Idmen” het tweede album van de hemelbestormers, hun ritmische omlijsting. Ook komt de weerbarstigheid door zijn overtuigende meppen enigszins behapbaar over. Tevens neemt hij de van adrenaline overlopende Polen  mee naar wat subtielere momenten. De boog kan namelijk niet altijd gespannen zijn en daarom is het wijs van de band om zich bij tijd en wijle terug te laten zakken naar een minder heftige en obstinate modus. Een voorbeeld daarvan is meteen al te horen in opener Sansara waar een minutenlang ruig stuk wordt afgelost door tedere vioolpop. Dit schept het vertrouwen dat niks voorspelbaar is.

Zo is dat ook bij hun soundalikes. Naast Riverside en Tool  is er ook veel treffend King Crimson– achtig vergelijkingsmateriaal. “Idmen” klinkt eveneens donker en hectisch, maar het is vooral het angstaanjagende vioolspel van Ewa Jablonska dat voor de nodige overeenkomsten heeft gezorgd.

Indukti is feitelijk een instrumentale band. Voor een paar nummers zijn er gastvocalisten uitgenodigd. Op “Idmen” zijn dat Nils Frykdahl (Sleepytime Gorilla Museum), Maciej Taff (Rootwater) en Michael Luginbuehl (Prisma). Ze geven de nummers vaak een lugubere sfeer. Tusan Homichi Tuvota klinkt onheilspellend en als beide gitaristen elkaar vinden in een lekkere hardrock riff, slaat het nummer over naar een stuk met grunt. Ook … And Who’s The God Now?! kent veel zware zang. Soms uitbundig en soms geheimzinnig ingetogen. Kenmerkend hier zijn de rollende drums, de zwierige akoestische gitaar en de etnische geluiden Alhoewel de vocale nummers enorm tot de verbeelding spreken, hebben de instrumentale toch ook grote zeggingskracht. Neem  Indukted met zijn razende passages of neem het intrigerende Aemaet. De band is – ongeacht in welk nummer dan ook – meesterlijk in het neerzetten van sfeer waarbij ook instrumenten als saz, dulcimer en trompet gebruikt worden. Flirten met wereldmuziek is de band niet vreemd. De laatste twee nummers zijn relatief het minst heftig van de plaat.

Vooral het afsluitende Ninth Wave is met zijn complexe structuur een prijsnummer voor ons progvolk.

Indukti zegt zelf dat dit tweede album een volwassen product is. Dat hadden ze niet hoeven doen, want ondanks dat ik het een portie spinazie teveel vind, hoor ik dat er zo aan af. Dit is een heel goed album.

Dick van der Heijde