Flamborough HeadAlbum

Blader je even met mij mee?

Met het zevende album “Looking For John Maddock” wordt hoofdstuk 2 van het Friese boek Flamborough Head afgesloten. Dit album is immers het laatste waar gitarist en bepalend groepslid Eddie Mulder op acteert. Aan Gert Polkerman de eer en uitdaging om in hoofdstuk 3 een rol van betekenis te gaan spelen. Mocht je hoofdstuk 1 overigens niet gelezen hebben, dat hoofdstuk beschrijft de eerste jaren tot en met 1999 in een bezetting waarin je anno 2009 alleen nog Edo Spanninga, Marcel Derix en Koen Roozen tegenkomt.

Het is wederom Mulder die – net als op “One For The Crow”en “Tales Of Imperfection”– op deze cd een prominente rol vervult met zijn op Andy Latimer gelijkende gitaarspel. Maar liefst vijf van de zes nummers komen grotendeels van zijn hand. Niet dat hij met alle eer gaat strijken want daar doe ik de overige bandleden zeker mee te kort.

Zo is de rol van Margriet Boomsma ondanks de drie aanwezige instrumentale nummers gegroeid. Was haar fluitspel voorheen incidenteel te horen, op dit album hoor je haar op vrijwel alle nummers terug. Van haar stemgeluid ben ik nooit zo kapot geweest. Persoonlijk vind ik haar stem, die me wel eens aan de ons ontvallen Karen Carpenter doet denken, beter geschikt voor een genre als – en dat bedoel ik positief – countrymuziek. Haar uitspraak komt mij soms ook iets te gemaakt over. Neemt niet weg dat haar stemgeluid wel bepalend is voor het totale groepsgeluid. Een groepsgeluid dat op deze schijf nog meer dan voorheen de inspiratie van Camel verraadt.

The Garden Point, Spring en Don’t Forget Us zijn drie vrolijke instrumentale nummers die netjes over het album zijn verdeeld. Deze spreiding zorgt voor een uitgebalanceerd geheel. Het is vooral Mulder die op deze nummers laat horen wat hij op gitaar in huis heeft. Daarbij wordt hij ondersteund door gevarieerd en vaak dubbel gelaagd toetsenwerk van Spanninga, waarbij het gebruik van orgel opvalt. Het al eerder gememoreerde fluitspel zorgt voor frivole afwisselingen. Deze drie-eenheid geeft Spring een sterk Focus tintje, terwijl Don’t Forget Us weer op een Camel-leest is geschoeid.

Bijna twintig minuten speelduur zijn ingeruimd voor het fraaie titelstuk Looking For John Maddock. Net als op de vorige albums is ook hier het titelnummer verbonden met de door Theo Spaaij ontworpen en getekende albumhoes. Het nummer is naast het langste misschien wel het meest symfonische en beste wat de groep ooit heeft afgeleverd. Alleen de vier minuten klokkende intro is al een compositie op zichzelf. Toetsenist Spanninga profileert zich in deze twintig minuten op zijn best. Sterke orkestrale passages wisselt hij af met golvend en wervelend orgelspel en vlotte Moog-loopjes en zelfs een filmachtig stuk muziek ontbreekt niet.

Met “Looking For John Maddock” heeft Flamborough Head de al jaren stijgende lijn verder doorgetrokken. Er zullen wellicht nog veel hoofdstukken aan het boek worden toegevoegd. Hoe spannend hoofdstuk 3 gaat worden zal de toekomst uitwijzen. Voor mij staat al wel vast dat het boek alleen al op basis van de hoofdstukken 1 en 2 als een bestseller kan worden beschouwd.

Wordt vervolgd!

Hans Ravensbergen