Morse, NealAlbum

Door het groots aangekondigde “The Whirlwind” van Transatlantic zouden we haast vergeten dat Neal Morse tegelijkertijd een live-album heeft uitgebracht. Maar liefst drie cd’s zijn tot aan de rand gevuld met progressieve rock. Zowel solowerk als werk van Spock’s Beard en Transatlantic komt aan bod. Doordat de opnames op verschillende locaties zijn gemaakt, is elk gespeeld nummer van de Lifeline-tour vastgelegd. Met drieënhalf uur is dit album kwantitatief zeer aantrekkelijk.

De terechte complimenten die de Nederlandse band naar aanleiding van “? Live” kreeg, zijn hier weer van toepassing. De gitarist, Paul Bielatowicz die de vorige tour meedeed (waar de dvd “Sola Scriptura And Beyond” een product van is) vind ik een stuk beter dan Elisa Krijgsman, maar over het algemeen ben ik zeer tevreden over de prestaties van deze band. De grote vraag is natuurlijk of dit album iets toevoegt. Wat mij betreft wel. De vocale prestaties zijn simpelweg uitmuntend. Jessica Koomens mag even apart worden genoemd. Wat zij neerzet tijdens Spock’s Beards At The End Of The Day en Transatlantics Stranger In Your Soul is prachtig. Drummer Collin Leijenaar debuteert op zang bij de meerstemmige stukken in Author Of Confusion waar de hele band dit lastige zangstuk uitstekend uitvoert. Mijn complimenten.

De tweede cd komt mij wat overbodig over omdat we die Testimony-nummers live wel kennen. Dit is de derde live-release waarbij Neal Morse ons meedeelt dat hij het gevoel had dat hij Somber Days voor iemand speciaal had geschreven… Ook de nummers van “?”  hadden om dezelfde reden niet gehoeven. Wat Elisa Krijgsman overigens daar met Steve Hacketts solo heeft gedaan, is niet best. De meerwaarde van deze nummers kan ik echt niet zien… Laat ik maar even zwijgen over de het ergste geval van overkill: We all need some light… Heel kort dan: U kunt een liveversie van dit nummer vinden op Transatlantics “Live In Europe” (cd+dvd), “Live In America” (cd+dvd) en alle live-dvd’s en –cd’s van Neal Morse, en dat zijn er nogal wat.

De eerste en de derde cd bevat wel veel nieuws (voor zover live echt iets nieuws biedt) en moois. De nummers van “Lifeline” zijn krachtig uitgevoerd. Henk Doest, de toetsenist komt met mooie ‘oplossingen’ voor de stukken waar je op de studio-albums blazerpartijen hoort. In bijvoorbeeld So many roads en Leviathan maakt hij zich die partijen eigen. De emotie in de stem van Neal Morse zelf komt heel duidelijk naar voren, waardoor het een heel menselijk en kwetsbaar prachtdocument is geworden.

De worship-albums van Neal zijn onbekend voor het grote publiek en dat is jammer, want daar kun je horen hoe veelzijdig de man is. Het album “Songs From The Highway” bijvoorbeeld laat de folkzanger Neal Morse horen, waardoor je niet meer kunt beweren dat Neal een ‘one trick pony’ is. Op “So Many Roads Live” staat zo’n nummer That Crutch, waardoor er een brug is geslagen tussen prog-Neal en die andere Neal die wat mij betreft meer aandacht zou mogen krijgen. That Crutch had zowel muzikaal als tekstueel zo op Simon and Garfunkels “Wednesday Morning 3 AM” kunnen staan.

Ik hoop dat op het volgende live-album er wat meer aandacht is voor eerder werk (voor Testimony zijn nog twee solo-albums uitgebracht) en als het even kan niets meer van “?”, “Testimony” of “One”. Die nummers kennen we inmiddels. Omdat van de laatste vier Neal Morse-releases er drie live zijn, vind ik het allemaal ook een tikkeltje overdreven, maar als live-document zelf is dit een pareltje. Voor de liefhebber geldt dan ook een positief koopadvies, omdat ongeveer tweederde van het album een echte aanvulling is op de discografie.

Manuel Huijboom