Mammooth

Back In Gum Palace

Info
Uitgekomen in: 2010
Land van herkomst: Italië
Label: Forward Music
Website: www.mammooth.net
MySpace: www.myspace.com/mammooth
Tracklist
Intro (0:30)
What A Mess (2:52)
Gone (3:59)
The Day U Stood Still For The Last Calling (4:10)
Good News (3:50)
Me At My Most (3:09)
Key 6 (5:13)
Sketches Of A Personal War (4:59)
Vincent (5:44)
Me Left Hand (4:11)
Actually I Don't Understand This(4:29)
Joy Angelini: basgitaar
Ricardo Bertini: zang, elektrische en akoestische gitaar
Luca Marinacci: drums
Roberto Mastrantonia: elektrische en akoestische gitaar
Fabio Sabatini: toetsen en programmering
Giancardo Quitieri: basgitaar

Met medewerking van:
Claudio Santamaria: trompet in Vincent
Marco Trombin: bas op Actually I Don't Understand This
Back In Gum Palace (2010)

Dit is een zeer bijzonder gezelschap. En dat is een feit.

Binnen het uit Rome afkomstige gezelschap “Mammooth”, hebben we te maken met een zeer divers pallet aan muzikanten die in de verschillende theater en muziekstromingen actief zijn. Zo bevat de band professionele muzikanten, maar ook leden die werkzaam zijn binnen de wereld van theater, film en televisie. En die veelzijdigheid is duidelijk te vinden op dit debuutalbum, waar meerdere instrumentale nummers deel zijn van het geheel.

Vanaf minuut één tot de laatste blijf ik bij mijn eerste kennismaking geïntrigeerd luisteren en zeker twintig luisterbeurten nadien hoor ik nog steeds aangename verrassingen. Dat komt grotendeels door de kwaliteit en subtiele details op het album. Maar ook hoe op soft-rock liedjes worden afgewisseld met post-rock nummers is bewonderenswaardig te benoemen. De Italianen schrijven net zo makkelijk nummers die in de hedendaagse hitparade mee kunnen dingen naar een topnotering.

Het nummer Gone doet mij bijvoorbeeld erg denken aan Novastar. Vooral de prima zang van zanger Riccardo Bertini, het akoestische gitaarwerk en de totale compositie van de song kent erg veel overeenkomsten met het werk van de Nederlandse singer-songwriter Joost Zweegers. Qua stem komen die overeenkomsten nog duidelijker over in Sketches Of a Personal War. Een andere kant van de band hoor je in Good News, wat een typisch Snow Patrol nummer is. Ook hier imponeert en fascineert Riccardo Bertini met zijn stem.

Binnen het instrumentale Key 6 word ik verrast met diverse lagen stuwende elektronica, die sterk afgewisseld worden door elegant gitaar -en basgeluid. De track doet mij als niet deskundige kenner binnen het genre denken aan psychedelica of zelfs industrial house. Het enige wat daarvoor ontbreekt, is een stevige beat, waardoor de vergelijking met house wellicht niet helemaal afgemaakt worden. Een match met avant garde zou ook zo maar gemaakt kunnen worden. Je blijft van de eerste tot aan de laatste minuut geboeid.

Dan hebben we Vincent. Ook dat is een bijzonder mooi gecomponeerd nummer waar de rillingen mij op de rug staan wanneer ik het hoor. Het kent wederom een hoge mate van programmering met daarbij subtiel trompetspel van gastmuzikant Claudio Santamaria, die in het dagelijkse leven zijn brood verdient met acteren.

Een rustige, haast dromerige kant van de Italianen horen we in My Left Hand. Wat een ongelooflijk goed nummer is dat! Akoestische gitaren, mijmerende zang, Hammondorgel en ondersteunende toetsen brengen je in een heerlijke staat van onderbewustzijn. Ook met eenvoud kunnen deze Italianen goed overweg, blijkt wel. Het afsluitende nummer van het album kan vervolgens weer wedijveren met de beste post-rock albums van het laatste decennium.

Om nog even terug te komen op mijn inleiding; de band heeft ook de soundtrack voor de binnenkort te verschijnen film “Sandrine In The Rain” (Engelse vertaling van: “Sandrine Nella Pioggia”) afgeleverd. Ook heeft de band de soundtrack voor een andere Italiaanse film, “Polvere”, geproduceerd. Daarmee is ook een gedeelte van de geest waarin de muziek is gemaakt blootgelegd. Het sferische aspect is goed hoorbaar op het album, het gaat allemaal wat verder dan kant en klare hap, bevat leuke experimenten maar alles wel met behoud van melodie en zonder enige vorm van overdaad.

De conclusie kan volgens mij makkelijk worden gemaakt. Dit gehele album is ondanks de diversiteit fijnzinnig en doordacht opgebouwd. Aan de ene kant is er een enigszins rauw randje, waar vooral het gitaarwerk zorgt voor wat agressiviteit, aan de andere kant is juist de subtiliteit waarin de empathie voor instrumenten een grote plaats inneemt. Ook het gebruik van de samples wordt door de band nergens overdreven, met als eindresultaat een postmoderne creatie met een unieke stijl. Zo ziet de band dit overigens zelf ook, volgens de spaarzame informatie die op het internet is te vinden. Over de productie niets dan lof, het album klinkt haarzuiver. Mijn jaar had niet beter kunnen beginnen.

Ruard Veltmaat

Send this to a friend