AsiaAlbum

Asia-fan was ik al voor ik enig werkelijk benul van symfonische rock had. Aan de zuurkijkerij van gedesillusioneerde Emerson, Lake & Palmer-, King Crimson- of Yes-fans heb ik nooit hoeven deelnemen. Ook nu het benul van symfonische rock al jarenlang redelijk ingedaald is, ben ik nog steeds niet vies van een beetje AOR. De vakkundige AOR van Asia’s rasmuzikanten met hier en daar wat lichtvoetige progressieve trekjes ging en gaat er nog altijd in als koek. Toen er echter amper twee jaar na het comeback album “Phoenix” alweer een opvolger aangekondigd werd, was ik daar toch niet helemaal gerust op.

Het tiende album van Asia (en het vierde van de zogenaamde Original Asia) heet “Omega”, wat natuurlijk aardig is als je al een keer een plaat onder de titel “Alpha” gemaakt hebt. De hoop dat “Omega” het niveau van dit melodieuze kleinood uit 1983 weet te evenaren, blijkt jammer genoeg al snel ijdel.

Al snel, maar toch niet meteen. Finger On The Trigger is weer die geslaagde Heat Of The Moment-pastiche waar ook “Phoenix” en de diverse Wetton/Downes-duoalbums mee openden. Niks nieuws onder de zon dus, maar sommige formules kunnen nu eenmaal niet echt stuk. Through My Veins is een tamelijk zoet midtempo nummer met fraaie harmonieën die inderdaad “Alpha” wat doen herleven. Verder biedt het verder niet bijzonder sterke Holy War het instrumentale vuurwerk waar het kwartet onder de fans om geroemd wordt. Ook End Of The World en Light The Way kunnen er nog net mee door.

Voor het overige is “Omega” helaas gevuld met clichématige rockers, stuitend melige mid tempo deuntjes en mier- en mierzoete ballads. Daarnaast zijn de teksten, zelfs naar Asia-maatstaven, van een wel erg bedenkelijk niveau, met Emily als dieptepunt. Gelukkig is dat enkel een bonustrack op de digipack-uitgave. Overigens dacht ik dat een cd die meteen al in versies met en zonder bonustrack op de markt komt een flauwe noviteit was waar enkel InsideOut zich aan bezondigde, maar dat valt ook alweer tegen.

Ten slotte klinkt John Wettons stem bij vlagen ronduit vermoeid, waarmee een van Asia’s meer onderscheidende troeven zich in de gevarenzone bevindt. Hopelijk weet hij zich op de concerten vocaal wat staande te houden, want net als bij bijvoorbeeld Deep Purple of The Rolling Stones is één lichtpuntje aan een plaat die verder niks toevoegt: er kan weer met oude successen getourd worden. Met dat in het achterhoofd vergeven we zelfs Roger Dean een hoes die nog weer lelijker is dan de vorige.

Het duurt tot I Believe en Don’t Wanna Lose You Now tot het kwartje valt: dit is gewoon een parodie op eerder werk. De outro’s van deze laatste stamper en dito ballade zijn dusdanig over de top dat ze onmogelijk serieus bedoeld kunnen zijn. Theater geslaagd! Mocht ik dat mis hebben, dan is dit gewoon één Asiaplaat te veel.

Casper Middelkamp