Maschera di Cera, La

Petali Di Fuoco

Info
Uitgekomen in: 2010
Land van herkomst: Italië
Label: Immaginifica
Website: www.mascheradicera.com
www.myspace.com/mascheradicera
Tracklist
Fino all'aura (6:45)
D-sigma (4:14)
4.18 (1:37)
Discesa (7:32)
Tra Due Petali Di Fuoco (6:06)
L'inganno (7:21)
Agli Uomini Che Sanno Gia Volare (4:36)
Il Declino (5:45)
Phoenix (5:08)
La Notte Trasparente (7:48)
Alessandro Corvaglia: zang
Maurizio di Tollo: drums
Agostino Macor: toetsen
Andrea Monetti: fluit
Matteo Nahum: gitaar
Fabio Zuffanti: basgitaar, baspedalen

Eind 2009 had ik een zeer uitgebreid interview met Fabio Zuffanti. Zuffanti is de man achter onder andere Hostsonaten, Aries en Finisterre en ook het creatieve brein achter La Maschera di Cera. In dit interview gaf hij aan dat het komende La Maschera di Cera (MDC) album anders zou worden dan zijn voorganger. Wat meer songgeoriënteerd. Nummers vol power, met veel Italiaanse progpassie, hier en daar een beetje jazzy en op momenten erg symfonisch. Het album moest wat minder donker dan “Luxade” worden. We moesten er even op wachten, maar nu kunnen we, ruim vier jaar na het laatste album, horen waar de mannen mee op de proppen komen.

Zuffanti richtte MDC ooit op om daarmee een ode aan de wereldberoemde Italiaanse prog van de jaren ’70 te maken. Bands al Banco Del Mutuo Soccorso, Le Orme en Premiata Forneria Marconi wilde hij in de muziek van de band laten terugkomen. In alle drie albums zijn ze daar in geslaagd. De muziek klonk bombastisch, authentiek en vol drama en deed eer aan eerder genoemde referenties. Maar toch konden de albums mij niet helemaal bekoren. Het had ook iets gemaakts. Iets van ‘hoor eens hoe goed wij het verleden laten leven’. Daarom was ik zeer verheugd toen ik van Fabio Zuffanti hoorde dat ze met het nieuwe album een wat andere kant op zouden gaan.

Vrienden, wat heeft die keuze goed uitgepakt! Dit album domineert al tijden mijn cd-speler en keer op keer weet het album me te raken, ja op te winden. De nummers zijn korter geworden, bevatten minder aangezet drama en klinken modern zonder te verloochenen waar ze de bekende mosterd vandaan hebben gehaald. Zanger Alessandro Corvaglia weet een perfecte dosis drama in zijn stem te leggen en overtuigt op alle nummers. Alles wat hij zingt klink gewoon prachtig. Dat komt natuurlijk ook door de heerlijk lyrische Italiaanse taal waarin gezongen wordt. Het fluitspel van Agostino Monetti heeft de band wat ingeperkt, zodat het meer ondersteunt dan domineert. Ook die keuze pakt erg goed ook. De toetsen zijn af en toe lekker bombastisch aanwezig – zoals op Il Declino en Phoenix – maar ook die zijn meer ingeperkt hetgeen er voor zorgt dat de muziek minder zwaar verteerbaar wordt dan op vorige albums van MDC.

Inderdaad zijn de nummers meer songgeoriënteerd en zijn de vette tempowisselingen subtieler geworden. Er is meer ruimte voor de piano, die ook verantwoordelijk is voor de jazzy tintjes. Maar het grootste pluspunt – wat de band trouwens al veel eerder had moeten doen – is het toevoegen van een gitarist aan de gelederen. Metteo Nahum (bekend van Hostsonaten) is als gitarist aan de band komen versterken. Nu je zijn spel hoort, wordt direct zonneklaar wat gemist wordt op de vorige albums van deze Italianen. Zijn geweldige solo’s doorklieven de muziek en zorgen voor optimaal genot. Hier en daar, zoals 4.18 en La Notte Trasparente, neemt hij ook de akoestische gitaar ter handen en dat geeft de muziek direct iets warms. Wat zijn de nummers prachtig compleet nu de gitaar aan het geheel is toegevoegd. Ik zal me inhouden en niet ook alle nummers apart beschrijven, maar eentje wil ik er toch even uit pakken. Neem Discesa. Het opent jazzy met groovy basspel van Fabio Zuffanti, piano en tegendraads pianospel. De eerste minuten doen nog sterk denken aan eerdere MDC nummers, maar zodra je de eerste korte solo van Matteo Nahum hoort, zal je moeten toegeven dat juist die gitaar de muziek completeert. Hij soleert prachtig door de zang heen, waarna het overgaat in een jazzy instrumentaal stuk. De zware toetsen nemen het roer over en Agostino Macor speelt een toetsensolo die alle symfonische harten zal doen laten overslaan, de gitaar mengt zich er in en neemt daarna het stokje over. Dit is symfonische rock van de bovenste plank! Tra Due Petali Di Fuoco zit vol prachtige melodieën en tempowisselingen. Vol pakkende instrumentale stukken en met baspedalen die je speakers uitknallen. Agli Uomini Che Sanno Gia Volare is geweldig door…o nee, ik zou niet alle nummers opsommen.

Laat je inpakken, onderdompelen, overrompelen en meeslepen door dit geweldige album. Dit is grande, splendido, fantastico en heel erg impressionante!

Maarten Goossensen

Send this to a friend