AranisAlbum

“Elk album, elke tour probeert de band iets nieuws toe te voegen aan hun al bekende sound. Deze keer de drie zangeressen, volgende keer de percussie. Aranis zal nooit twee keer dezelfde plaat maken, ze willen zichzelf blijven vernieuwen.”

Ongeveer een jaar geleden schreef ondergetekende dit in de recensie van Aranis’ vorige album, “Songs From Mirage”. Het leek toen erg sterk om dit te beweren terwijl er nog niets van hun volgende album bekend was. Een jaar later is het dan ook tijd om die stelling te bewijzen nu het vierde album, “RoqueForte”, is verschenen. Doet de band ook nu wat ze telkens beloofden? Blijven ze doen waar ze tot nu toe voor gestaan hebben? Het antwoord op deze vraag zal eigenlijk niet zo eenvoudig te geven zijn en eerder tweeledig zijn.

Ja, Aranis vernieuwt hun geluid alweer, want dit nieuwe album klinkt totaal anders dan het vorige waarop ze drie zangeressen aan hun bezetting hadden toegevoegd en een iets donkerde sfeer hadden gecreëerd. De zangeressen zijn hier alweer overboord gegooid zodat de band lijkt terug te keren naar de twee eerste albums die ook volledig instrumentaal waren. Doch is er een wezenlijk verschil tussen deze “RoqueForte” en Aranis’ twee eerste albums. Waar de eerdere instrumentale werkjes eerder vrolijk of zelfs frivool klonken, is hun vierde meer aan de donkere kant van het spectrum terug te vinden. Net als voorganger “Songs From Mirage” dus.

Maar er is meer gewijzigd dan enkel de stap van zang naar instrumentaal. Zo is voor dit album ondermeer pianist Pierre Chevalier toegevoegd aan de bezetting. Gezien de beste man ook nog lid is van illustere landgenoten als Univers Zero en Present, lijkt het dan ook geen toeval dat er sprake is van een meer donkere sfeer en een verschuiving naar Univers Zero’s kant van de chamber rock. Toch zou het wat ver gaan om deze koerswijziging – in zoverre dat we al van een echte koerswijziging kunnen spreken – aan Pierre Chevalier alleen toe te schrijven.

Er is namelijk nog een andere nieuw bandlid bijgekomen voor dit vierde album. Voor het eerst maakt Aranis namelijk gebruik van een drummer: Dave Kerman, de man die bij 75% van de huidige avant-prog bands al gedrumd heeft. Het behoeft weinig verduidelijking dat hij een schat aan ervaring met zich meebrengt en uiteraard een meer dan goede drummer is voor dit soort muziek. Toch is dit een zet waar vragen bij gesteld konden worden. Tenslotte stond er in de recensie van “Songs From Mirage” ook het volgende te lezen: “Met de instrumenten die de band tot zijn beschikking heeft, klinkt het als een heel vol geheel. Deze band heeft helemaal geen percussie nodig.”

Ondanks dat “RoqueForte” ondertussen wel bewezen heeft dat deze uitspraak niet meer waar is, zat er al bij al toch een grammetje waarheid in. Want Kerman drumt zeer subtiel op dit album, soms vaak amper merkbaar. Dat in tegenstelling tot vele andere bands waar de drums er erg sterk bovenuit komen of benadrukt worden. En dat lijkt mij dan ook de enige juiste benadering voor Aranis’ muziek. Hier past geen alomtegenwoordige drum bij maar eerder de zachte subtiele versie die Kerman hier dan ook perfect uitvoert. Enkel in Noise en Naise wordt Kermans drum meer benadrukt hoewel het nergens overdreven is. Doch wil ik wel toevoegen dat deze twee nummers – toevallig ook de langste twee – tot Vanvinckenroyes sterkste composities behoren. Of dat met de drums te maken heeft of niet, laat ik graag in het midden.

Maar we kunnen wel al even concluderen dat het nieuwe personeel en de nieuwe richting zeer goed bij elkaar passen. Het vermoeden rijst dan ook bij ondergetekende dat bandleider Joris Vanvinckenroye de composities voor “RoqueForte” geschreven heeft met deze bezetting in het achterhoofd en dat de invloed van Kerman of Chevalier minder groot is dan de sombere sfeer doet vermoeden.

Toch moet er bij het hele album een kleine kanttekening geplaatst worden die te maken heeft met de vraag die ik eerder stelde over Aranis’ neiging om telkens te vernieuwen. Ik zei eerder dat het antwoord tweeledig was en dat houdt dus in dat er ook een negatieve kant aan zit. Het lijkt namelijk vaak dat in plaats van vooruitgang en vernieuwing er eerder voor gekozen is om terug te grijpen naar hun eerder werk. Toch slaagt Aranis erin om dit aan te passen zodat hun sound alweer veranderd is. Buiten de aangehaalde personeelsverschuivingen is de grote oorzaak daarvan voornamelijk de sfeer die van frivool en vrolijk verder naar somber is geëvolueerd.

Al bij al ben ik ervan overtuigd dat Aranis alweer in zijn opzet geslaagd is en zichzelf is trouw gebleven met deze “RoqueForte”. De toevoeging van nieuwe muzikanten ging alweer zonder enige problemen en bleek om een echte verrijking te gaan die de sound van Aranis verbreed heeft. Gecombineerd met Vanvinckenroyes sterke composities, zoals we van hem gewend zijn, maakt dat dit album een absolute aanrader geworden is. Enkel de liefhebbers van de drie zangeressen vanop “Songs From Mirage” zullen een kleine traan wegpinken wanneer zij merken dat zij hier niet meer zijn. Maar dat mag de pret absoluut niet bederven. Dit is nog steeds één van België’s beste en origineelste progbands!

Peter Van Haerenborgh