Seasons Of TimeAlbum

Niet veel mensen zal de naam Seasons Of Time iets zeggen. Dat is niet verwonderlijk, want 17 jaar na het debuut van deze band kwam recent pas hun tweede cd “Closed Doors To Open Plains” uit.  Het is onduidelijk of ze al die tijd onder een steen hebben verbleven, tot in het absurde toe aan nieuwe muziek hebben zitten schaven of gewoon iets anders hebben gedaan. In elk geval ging in 2010 de stekker eruit, maar komen deze Duitsers vier jaar later dan alsnog met een tweede plaat. Dat mag dat wel wat wezen, na zo’n voorbereidingsperiode!

En dan is het ook nog eens zware kost waar onze oosterburen ons op trakteren. “Greed has poisoned men’s soul and has barricated the world with hate” is een weinig opwekkend citaat van komiek (!) Charlie Chaplin. De teksten zijn een aanklacht tegen van alles waar wij met z’n alleen ‘meer’ van willen: macht en geld, waardering en dat soort dingen. Moedig om dit in een concept te gieten, waarbij de zestien nummers min of meer in elkaar overlopen.

Deze Herrschaften hebben goed geluisterd naar Eloy, Pink Floyd, Marillion en Genesis, al wil ik hun muziek hiermee zeker niet vergelijken. Retroklanken van deze grootheden komen wel een beetje terug in deze progressieve art-rock, neoprog, met een vleugje metal.

Een belangrijke rol is weggelegd voor de toetsen van Dick Berger. Zijn jaren ’70 loopjes doen me soms sterk aan het ook Duitse Ulysses denken, dat het helaas bij één prachtige schijf (“Neronia”) moest laten. Als de gitaar (van Malte Twarloh en/of Florian Wenzel) zich hierbij mengt, gaat het bij vlagen echt mooi worden, zoals de duetten in Bite The Bullit en Ignorance. De gitaar mag helemaal los in The Station At The Border Of The Mind (dat klinkt echt lekker!), dat naadloos overloopt in een langgerekte wat sferische Moogsolo in Expectations II. Heel aardig is de toegevoegde hoorn van Pete Harrison in There Are Times.

Tot zo ver klinkt het best goed, al hebben we deze riedels, loopjes, melodieën en solo’s wel al vele malen eerder gehoord en ook duidelijk beter. Maar, er is sprake van een grote ‘maar’. Achilleshiel van de band vormt zanger Malte Twarloh, die het zingen beter aan de vogels had kunnen overlaten die aan het begin en het einde van de cd de indruk wekken dat de opnamen plaatsvonden in een volière. Zijn stem is niet prettig en in bepaalde stukken zelfs bijna niet te harden, zeker als hij deze in zijn emotie verheft. Hier en daar gaat het richting vals. In één nummer 26 keer een zin beginnen met ‘Someone’ en in een ander bijna dertig keer het zinnetje ‘you’re not needed/worth it anymore’ uitkrijsen, doet de tenen vervaarlijk krommen van ergernis en afhaken is dan een aantrekkelijk scenario.

Maar we moeten door. Tegen het einde lijkt een stukje akoestisch gitaar de boel nog op te kunnen vrolijken, maar helaas is dit vals. Ik denk overigens dat de zanger al tijdens de opnamen ontslagen is, want het laatste stuk van de cd worden de zangpartijen verzorgd door… inderdaad vogels, en dat is op zich een verademing, al is drie minuten dan wel weer errug veel van het goede.

Goed geprobeerd een thema uit te werken, muzikaal lift de band aardig mee op het gedachtegoed uit vervlogen tijden, maar de zang is een onoverkomelijke hobbel om te zorgen dat deze muziek beklijft. Ik ben benieuwd of Seasons Of Time voldoende retrospectieve gaven in huis heeft om dit varkentje te wassen en ons te verblijden met een derde product  – in pakweg 2031 –  met een andere vogel achter de microfoon.

Fred Nieuwesteeg