Delusion SquaredAlbum

“The Final Delusion” is het laatste hoofdstuk in de Delusion-trilogie van deze Franse band. Het verhaal handelt over een fictief medisch experiment dat zou moeten hebben plaatsgevonden in september 1969 en zou moeten leiden tot een soort übermensch die kan worden ingezet voor militaire doeleinden.

Muzikaal gezien beweegt Delusion Squared zich op dit album tussen Porcupine Tree, Pink Floyd en Duran Duran. Er wordt veel gebruik gemaakt van een rustige en lange opbouw van nummers en daarnaast wordt er kwistig gestrooid met geluidsfragmenten. Vooral de geluiden die Emmanuel de Saint Méen uit zijn toetsen tovert doen me vaak denken aan de new-wave synthesizers van de jaren ’80 van de vorige eeuw en met name Duran Duran.
Toen ik het album de eerste keer over mijn huiskamerinstallatie afspeelde was mijn eerste reactie: ‘wie heeft er aan de instellingen van de sub-woofer gezeten?’ Erg veel laag, terwijl het geluid van de cd in de auto prima in balans klinkt.

Het album opent met een lekker instrumentaaltje. Vlot tempo, stevige drums en gitaren in mooi samenspel met de toetsen. Daarna een zucht, gil zo je wilt, á la Nina Hagen en weer stevige gitaren in een vette groove en die Duran Duran-toetsen. Zo, dat wordt een lekker feestje, dacht ik nog.
Wie schetst echter mijn verbazing: begint er een zangeres te zingen die zo uit The Voice Kids kon zijn weggelopen. Wel uit de laatste ronden, want zingen kan ze wel.

Maar hiermee zijn we wel aanbeland bij het grote minpunt van dit album. Deze Lorraine Young heeft een fragiele vlakke stem die in de weinige uptempo en heavy nummers misplaatst klinkt en die de langzame nummers niet kan dragen. Daarvoor heeft ze veel te weinig zeggingskracht.
Het tweede minpunt vind ik de vele langzame nummers. Veel van deze nummers hebben dezelfde opbouw: rustige akoestische gitaar en zang, aangevuld met toetsen en drums, soms afgewisseld met heavy gitaren, maar daarna weer terug naar de rustige, ietwat onheilspellende sferen. Tel daar de zwakke zang bij op en de muziek wordt langdradig.

De heren Francis en de Saint Méen verdienen absoluut beter, want compositorisch en instrumentaal heeft hun muziek wel degelijk potentie. Jammer, een gemiste kans. Misschien toch maar snel een advertentie voor een zanger(es) plaatsen op www.marche.fr.

Math Lemmen