Ben Cameron Project, TheAlbum

Gezellig, een plaat over bipolaire stoornis! Het was niet meteen mijn eerste gedachte, toen ik de achtergrondinformatie bij dit album zocht. Ik dacht wel meteen: hé, prog uit Australië, dat zie je niet vaak. Voor “Tipping Point” gaan beide gedachten echter wel op.

The Ben Cameron Project is, strikt genomen, vooral Ben Cameron, met een beetje hulp van zijn broer. Hij moet echter wel, want de artiestennaam Ben Cameron is al in gebruik, gek genoeg door iemand die Ben Cameron heet. Maar dat is dan weer een banjospeler uit Nashville. En zo bipolair is niemand.

Dat maakt het al met al een beetje lastig om te ontdekken wie deze Ben Cameron dan is, want de website biedt niet meer informatie dan dat Ben Cameron beïnvloed is door bands als Yes, King Crimson, Pink Floyd, Steven Wilson, Opeth en Transatlantic, en je moet wel heel erg van banjomuziek uit Nashville houden om dat niet meteen bij de eerste noten zelf te horen. Verder meldt de website dat het album uit twee delen bestaat, maar dat zie je ook op de hoes, en dat het een conceptalbum is over de worsteling van een meneer met depressie en bipolaire stoornis. Dat is dan wel weer goed gevonden, een bipolair album met twee helften (van twee mensen, vooropgesteld dat Chris ook echt bestaat), maar op een gegeven moment heb je de boodschap wel zo’n beetje door en moet er naar de muziek geluisterd worden. Trouwens, als je de website niet bezoekt, kom je dat over die bipolaire stoornis niet zomaar te weten, want op het hoesje wordt er niet over gerept, al werd ik van het plaatje wel een beetje neerslachtig.

Zoals gezegd, je moet wel een heel blind paard* zijn om niet te horen dat Ben een liefhebber is van met name Transatlantic en Steven Wilson. Het album opent geheel volgens verwachting met het soort drukke ouverture waarvan Neal Morse er op een regenachtige namiddag tien schrijft. En vervolgens gaan al die losse liedjes knap in elkaar over, met meerstemmige zang en veel dynamiek.

Er zijn twee (ja, nou weten we het wel!) manieren om hier naar te kijken: Je kunt bij voorbeeld zeggen: wow, het lijkt op Transatlantic, wat knap! Dat staat als een paal boven water: Ben en zijn (waarschijnlijk) denkbeeldige broer kunnen waanzinnig goed musiceren, Ben is een zeer verdienstelijk pianist en gitarist, echt tamelijk briljant. De composities zijn, voor zover je dat bij dit soort potpourri’s kunt onderscheiden, dik in orde en het geheel is smaakvol gearrangeerd en geproduceerd.

Je kunt ook zeggen: Waarom zou je zo op Transatlantic willen lijken, zo’n band bestaat toch al? Heet die niet Transatlantic? Daar komt bij dat Ben niet helemaal op hetzelfde niveau opereert: hij zingt zelfs minder goed dan tante Roine en de plaat is ook maar half zo lang als het gemiddelde Transatlantic album (nu ik het opschrijf weet ik ineens niet meer of dat nou een positief of een negatief punt is). En eerlijk is eerlijk, zo sterk zijn de composities nou ook weer niet.

Ik ben, zoals de frequente lezer van deze pagina’s weet, gelukkig iemand die de zon altijd in het water ziet schijnen, dus van mij mag iederéén op Transatlantic lijken zolang het goede muziek oplevert. En dit is ontegenzeggelijk goede muziek, als je de matige zang even buiten beschouwing laat. Pittige prog, stevige rock, twee dynamische, lange nummers die, gezien het onderwerp, aanmerkelijk lamlendiger hadden kunnen klinken (denk maar aan Riverside). Ik gun Ben Cameron dan ook nog een lange carrière met minstens even mooie en liefst iets originelere albums, misschien een samenwerking met een betere zanger en uiteindelijk hoop ik vooral dat de plaat niet autobiografisch is, want dat wens je niemand toe.

* Heel gek, maar blinde paarden – en dat weten niet veel mensen – kunnen geen muziekstijlen onderscheiden!

Erik Groeneweg