Ut GretAlbum

Na toch al enkele jaren recensent te zijn bij Progwereld waarbij ik vooral gespecialiseerd ben in de zogenaamde avontuurlijke hoek van de prog (de RIO/Avant-Prog als het ware), begint het moeilijk te worden om nog echt verrast te worden door een nieuw album. Je komt zo dikwijls diezelfde invloeden tegen dat zelfs het beluisteren en ontdekken van avontuurlijke muziek ineens een stuk minder boeiend lijkt te zijn. Begrijp me niet verkeerd: het sleutelwoord is hier ‘lijkt’, want op zichzelf zijn deze albums nog steeds enorm boeiend en wel degelijk een feest voor de liefhebber. Maar toch…

U zit natuurlijk met de vraag waarom ik dit uberhaupt met u deel, in een recensie dan nog wel. Erg eenvoudig eigenlijk: toen de promo zending die onder meer deze “Ancestor’s Tale” bevatte, bij mij arriveerde, beklom mij het voornoemde gevoel weer. Bevreesd dat ook dit weer datzelfde zou oproepen. Tot ik dan het schijfje in de cd-speler stak en begon te luisteren. Ik denk dat ik niet fouter kon zitten met mijn gevoel. Niets van dat alles, Ut Gret blies me volledig weg.

Hoewel. Ik moet toegeven dat het even duurde voor de spreekwoordelijke (oude Belgische) frank viel. In het begin van het album dacht ik nog steeds met een, zeer goed, typisch Avant-Prog album te maken te hebben. Maar dan word je echt snel van de ene verrassing naar de andere gesmeten. Neem nu gewoon al de opener Ancestor’s Tale, dit heeft die typische jazzy invloeden die je vaak tegenkomt in de RIO/Avant-Prog en ook kenmerkend lijken te zijn in de muziek van Ut Gret. Tot we dan verrast worden door Steve Roberts’ Mellotron die dit nummer wat mij betreft meteen boven de wetmatigheden van het genre uithaalt.

Langs de andere kant is het natuurlijk zo dat dit net een avontuurlijk genre is waar je eigenlijk zou moeten verwachten dat ze origineel uit de hoek komen en zich willen vernieuwen. Het is niet altijd zo tegenwoordig in dit genre, maar ik moet zeggen dat Ut Gret wel degelijk die juiste weg heeft gevonden. Maar ondanks dat vernieuwende is dit best wel een erg toegankelijk album. Avant-Prog, ja, maar niet achter die grote ontoegankelijke muur waar veel progliefhebbers het moeilijk mee hebben. De bands waar Ut Gret door beïnvloed lijkt, zijn daarentegen wel weer de ‘usual suspects’ die je hier vaak tegenkomt: Univers Zero, King Crimson, Henry Cow, hier en daar wat Magma of zelfs wat Camel.

King Crimson is de naam die eigenlijk het vaakst in mij opkwam toen ik het album voor de tweede maal beluisterde. Over heel het album moet je constant aan hen denken, maar het komt toch het meeste over in Zodiac waarin je enkele stukken hoort die wel erg Robert Fripp aandoen. Geen wonder, zo bleek achteraf uit het boekje. Deze stukken waren expliciet geschreven als hommage aan Fripp. Vandaar ook het gebruik van de Mellotron in ditzelfde stuk. Wat mij betreft is Zodiac in die functie erg geslaagd hoor, maar eigenlijk kan je heel het album zien als een hommage aan de band King Crimson.

In datzelfde Zodiac kon je ook Jackie Royce horen op de contrafagot. Wat op zich niet zo speciaal is, men maakt voldoende gebruik van de fagot in deze muziek en contrafagot is eigenlijk vooral een fagot die een octaaf lager is dan de normale fagot. Toch zijn de mannen van Ut Gret er wel best trots op. En dan vooral op het nummer Dinosaur On The Floor waar bandleider Joee Conroy aangeeft dat Jackie Royce de beste contrafagotsolo ooit speelt. Nu ben ik niet bepaald een grote kenner op dit vlak, maar het is inderdaad wel een geweldig stuk in dit nummer. Een hoogtepunt van dit album, zeker voor wie de fagot sowieso al hoog had zitten.

Het moge duidelijk zijn: ik ben erg onder de indruk van deze “Ancestor’s Tale”. En dat terwijl ik toch met een zekere vrees zat voor ik eraan begon. Helemaal mis dus. Een absolute aanrader binnen de progressieve rock. En gezien de redelijke toegankelijkheid niet alleen voor zij die van Avant-Prog houden.

Peter Van Haerenborgh