FjieriAlbum

Producer en toetsenist Stefano Panunzi had maar de helft van de tijd nodig die hij had uitgetrokken voor zijn eerste album. Aan zijn indrukwekkende debuut “Endless” had hij tien jaar gewerkt. Deze opvolger maakt hij in vijf.

Zijn debuutalbum pak ik regelmatig nog van de plank. De heerlijke mix van symfonische rock en ambient doet het nog steeds goed. Evenals op “Endless” heeft Panunzi nu ook weer een mooie lijst met gastmuzikanten geregeld. De bekendste namen: Jakko M. Jakszyk (The Tangent, Lifesigns), Gavin Harrison (Porcupine Tree) en Tim Bowness (No-Man). Je merkt echt dat hier rasmuzikanten aan het werk zijn, het niveau is enorm.

Ook op dit album wordt weer een mengeling van symfonische rock en ambient gepresenteerd. Het laatste hoor je bijvoorbeeld in het mooie Sati met een hoofdrol voor het warme trompetspel van Mike Applebaum; een track om helemaal bij weg te dromen. Maar ook in de uptempo nummers is veel moois te horen. Opener Oriental Dream klinkt echt als een typisch Fjieri werkje met zalig basspel, uptempo drums en pakkende effecten. Het jazzy saxofoonspel van Nicola Alesini is een mooie toevoeging net als de zalige gitaarsolo van Nicola Lori die ook op “Endless” al zijn kunsten liet horen.

Jakko M. Jakszyk is een enorme aanwinst. Niet alleen zijn gitaarwerk is prima, maar hij beschikt ook over een mooie warme stem, die bij vlagen wel aan die van Tim Bowness (maar dan meer gevarieerd) doet denken. Het is een goede zet van Panunzi geweest om Jakszyk het grootste vocale deel voor zijn rekening te laten nemen. Tim Bowness duikt op in Hidden Lives, maar ik moet zeggen dat zijn manier van zingen (altijd hetzelfde!) mij lichtelijk tegen begint te staan.

Het album bevat meer dan voldoende variatie, hoewel ik vind dat er dit keer meer nadruk op de meer relaxte nummers ligt. Dat is niet erg, maar het gevaar van gezapigheid kan op de loer liggen. Tegen het einde van de plaat, die met zijn 68 minuten echt wat te lang duurt, ben je wel aan iets anders toe. Dat neemt niet weg dat dit een album is geworden waar je veel plezier aan zal beleven. Als “Endless” een acht zou krijgen, dat zou “Words Are All We Have” een hele dikke zeven krijgen.

Maarten Goossensen